Huisartsen weigeren illegalen

Floris_Stempel

Een grote groep ongedocumenteerden illegalen in Amsterdam blijft verstoken van huisartsenzorg. Een kleine twintig procent van de praktijken weigert bewust patiënten zonder papieren. Naast de algemene drukte spelen taalbarrière en financiële onduidelijkheid een grote rol.

Zaza is 68 jaar oud, ongedocumenteerd illegaal en heeft suikerziekte. Ze woont nu twintig jaar in Nederland, maar kon nooit bij een vaste huisarts terecht. Dit probleem geldt niet alleen voor Zaza. In Amsterdam zijn volgens de gemeente naar schatting vijftienduizend ongedocumenteerden illegalen, hoeveel van hen geen vaste huisarts hebben, is niet precies bekend.

Voor Dokters van de Wereld deed Nannet Moons onderzoek naar het weigeren van ongedocumenteerden illegalen onder Amsterdamse huisartsen. Een kleine twintig procent van de artsen weigert deze patiëntengroep bewust. Vooral de taalbarrière is voor artsen een probleem. "Ook krijgen artsen niet altijd betaald voor de zorg die ze geleverd hebben", aldus Moons. Een kwart van de Amsterdamse huisartsen geeft aan meer informatie nodig te hebben over declaratiemogelijkheden.

Taal en financiën
Zaza is blij dat ze zelf naar het ziekenhuis kan als er hele urgente zorg nodig is. "Zonder die zorg was ik al dood geweest", zegt ze. Maar deze optie is uitzonderlijk, dit is niet hoe het Nederlandse zorgsysteem werkt. Het vinden van een vaste dokter heeft Zaza inmiddels opgegeven. "Doordat ik al vaak geweigerd ben, doe ik niet eens meer de moeite om een huisarts te vinden."

Joost Zaat is een van de vrijwillige dokters bij Kruispost, waar ongedocumenteerden illegalen terecht kunnen voor acute zorg. Het belang van deze mensen is volgens hem groot. "Het zijn de Amsterdammers die schoonmaken, die huizen bouwen." Hij herkent en begrijpt het probleem van de huisartsen. "Voor deze groep moet je heel veel verschillende formulieren invullen, je krijgt je geld laat, er is altijd gedoe."

Een collectief probleem
Het capaciteitsprobleem zal niet zo maar zijn opgelost. "Maar", zegt Moons, "door bijvoorbeeld declaraties van deze zorg te digitaliseren maak je het voor de zorgverleners al een stuk toegankelijker." Ook Zaat ziet het probleem niet zo maar verdwijnen, maar vindt het belangrijk om het als een collectief probleem te zien. "Als iedere huisarts nou eens tien van deze patiënten zou nemen, dan zijn ze al een heel stuk verder."