Vergeten sporters: Henk Baars

Nederland kent een groot aantal Vergeten sporters. Sporters waarvan je niets meer hoort terwijl ze in het verleden toch zeer goede prestaties hebben neergezet. Maar het kunnen ook sporters zijn die maar eenmaal wisten te vlammen en die vorm nooit meer wisten te halen. De vorige keer ging het over Annie Borckink. Vandaag het verhaal over Henk Baars.

Henk Baars wordt op 3 augustus 1960 geboren in Diessen. Een opvallende wielrenner was Baars niet. Meest opvallende wapenfeit in zijn beginjaren was deelname aan het wereldkampioenschap veldrijden van 1983 in Birmingham, terwijl hij nog amateur was. Bij toeval werd Baars prof. In 1985 kreeg hij een contract bij de Panasonic-ploeg van Peter Post, maar de enige reden was dat Post op deze manier kon voldoen aan het verplichte aantal Nederlanders. Baars vond het prachtig, maar het salaris stelde natuurlijk niet veel voor. Daarom was hij genoodzaakt er een baan naast te nemen. Hij begon als machinebankwerker bij DAF en ging later bij de ongediertebestrijding werken. Dat leverde hem in het peloton de bijnaam De Rattenvanger op.

In 1989 besloot hij een jaar volledig voor het fietsen te gaan en dit bleef niet zonder resultaat: Baars werd Nederlands kampioen mountainbike en reed in het veldrijden mee aan de top van de Superprestige. Dit was al verrassend, want Baars was in het veldrijden niet meer dan een goede knecht voor de Nederlandse toppers Richard Groenendaal, Hennie Stamsnijder en Adrie van der Poel. Laatstgenoemde won in 1988 en 1989 zilver op het WK, achter respectievelijk de Zwitser Pascal Richard en de Belg Danny de Bie. De verwachting was dan ook dat Van der Poel in 1990 voor de wereldtitel zou gaan, het werd echter de mooiste dag uit de carrière van Henk Baars.

Bij dat WK in het Spaanse Getxo was het weer erbarmelijk. Baars reed zoals gebruikelijk op kop om tempo te maken. Normaal gesproken was het de gewoonte dat hij zich moegestreden in de laatste twee rondes liet afzakken en de overwinning aan de kopmannen liet. Nu gebeurde er echter iets anders. Zijn medevluchter, de Tsjech Radomir Simunek, maakte een stuurfout, waardoor Baars alleen op kop kwam. Hij bleef hard doorrijden en in de achtervolging werd Van der Poel hierdoor gedwongen zijn benen stil te houden.

Baars kwam solo over de streep, en zijn eerste woorden waren: "Het kan toch niet waar zijn dat Henkie Baars uit het Brabantse Diessen nu zomaar wereldkampioen is geworden?" Maar hij werd het wel en dreigde ineens in de financiële problemen te komen. Binnen de ploeg was afgesproken dat de winnaar zijn ploeggenoten elk 10.000 gulden zou betalen. Iets wat voor Van der Poel geen probleem zou zijn geweest, maar Baars had dat geld niet. Hij ging er echter voor sparen; een wereldkampioen die moet sparen om zijn collega's te betalen. Hij won niet alleen de wereldtitel, maar ook een trouwe en fanatieke supportersschare die Baars waar mogelijk ging volgen.

Na zijn wereldtitel verdween Baars weer langzaam in de anonimiteit. Een aansprekend resultaat boekte hij nog wel in 1993, toen hij Nederlands kampioen veldrijden werd. Tegenwoordig heeft Baars een goedlopende fietsenzaak. Uiteraard in zijn geboortedorp, het Brabantse Diessen.