[Special] Juan Martin Del Potro

Ondanks de wisseling van de wacht in het mannentennis het afgelopen jaar, waar Rafael Nadal de nummer één positie van Roger Federer overnam, was voor velen 2008 hét jaar van Juan Martin Del Potro. De jonge Argentijn kwam, zag, overwon en zette een indrukwekkende winning streak neer van 23 wedstrijden, met vier titels als gevolg.

Juan Martin Del Potro werd geboren op 23 september 1988 in het Argentijnse Tandil, als zoon van dierenarts Daniel en onderwijzeres Patricia. Via zijn vader, die een semi-professioneel rugbyer was geweest, kreeg hij de passie voor sport met de paplepel ingegoten. In tegenstelling tot Daniel besloot de jonge Juan Martin zich in te schrijven bij een tennisvereniging, waar hij vanaf zijn zevende jaar begon te spelen. Zijn liefde voor tennis kwam vooral voort uit de bewondering die hij had voor Pete Sampras, hoewel later ook Marat Safin en Lleyton Hewitt zich bij zijn idolen mochten voegen.

Dat Del Potro een begenadigd talent was bleek al snel. Op zijn veertiende kreeg de jonge Argentijn al drie wildcards voor ITF-toernooien. Hij bleek echter nog niet klaar voor het grotere werk en verloor in alle drie de toernooien in zijn thuisland de eerste partij. Een jaar later, in 2004, ging het echter een stuk beter. Hij behaalde zijn eerste professionele overwinning en bereikte later zelfs de kwartfinale bij het ITF-toernooi in Campinas in Brazilië. Ook het jaar 2005 was succesvol, met een finale in Costa Rica, waar hij verloor van de Nederlander Robin Haase, als vroeg hoogtepunt. Het echte hoogtepunt zou later dat jaar komen. Del Potro werd fullprof en begon ook op Challenger niveau te presteren. In Montevideo wist hij op 17-jarige leeftijd zelfs een titel te pakken na een overwinning op Boris Pashanski in de finale. De Argentijn steeg in het jaar 2005 maarliefst 900 plaatsen op de wereldranglijst, voornamelijk dankzij drie ITF-titels eerder dat jaar, en eindige het jaar als jongste speler in de top 200.

Een debuut op een hoofdtoernooi op ATP-niveau kon niet uitblijven en volgde dan ook snel. In Vina Del Mar versloeg hij direct Albert Portas, maar een ronde later moest hij zijn meerdere erkennen in Fernando Gonzalez. Datzelfde jaar maakte Delpo ook zijn debuut op Grand Slam niveau. Beide keren, zowel in New York als in Parijs, strandde hij echter in de eerste ronde. Ook in 2006 bleef de stijgende lijn in zijn loopbaan duidelijk zichtbaar. Dankzij twee Challenger titels en kwartfinales bij de ATP-toernooien van Umag en Basel, waar hij was uitgenodigd op aanraden van Roger Federer. Del Potro maakte wederom een sprong op de wereldranglijst en mocht zich inmiddels de jongste speler uit de top 100 noemen.

Met een halve finale in Adelaide, goede prestaties in Masters-evenementen, een debuut op Wimbledon én een debuut voor de Argentijnse Davis Cup ploeg kon ook 2007 een fantastisch jaar genoemd worden voor Juan Martin Del Potro. Zijn carrière leek met mathematische precisie te zijn uitgestippeld, want na het doorbreken van de top 200 en de top 100 een jaar eerder staat hij eind 2007 zelfs al als jongste speler in de top 50. De critici waren vol lof over het nieuwe Argentijnse megatalent en 2008 zou dan ook het jaar van de grote doorbaak moeten worden met wellicht zelfs een top 10-notering om zijn jaarlijkse traditie voort te zetten.

Echter, juist het jaar 2008 begon dramatisch voor het wonderkind uit Tandil. De hoge verwachtingen leken Del Potro dan toch op te breken en de eerste terugslag in zijn bliksemcarrière was een feit. Hoewel hij in München nog wel een kwartfinale bereikte en ook in 's Hertogenbosch tot de halve finale kwam, was het eerste half jaar er dan ook een om te vergeten. Op 7 juli dat jaar stond de Argentijn op een teleurstellende 65e positie op de wereldranglijst. Plotseling was daar echter de ommekeer. Het eerste toernooi na het grasseizoen was het direct raak en wist Del Potro zijn eerste ATP titel te winnen in Stuttgart en een week later deed hij dit nog eens dunnetjes over in het Oostenrijkse Kitzbühel. Delpo had zijn zelfvertrouwen weer terug en met agressief spel, waarin vooral zijn service en forehand opvallend waren, bleek hij de smaak te pakken te hebben. Na het winnen van zijn eerste toernooien op gravel vervolgde hij zijn zegereeks op hardcourt, waar hij zowel in Los Angelas als in Washington de titel greep.

Tijd voor rust was er echter niet, want na deze toernooien stond de US Open op het programma, waar hij opnieuw opviel door pas in de kwartfinale ten onder te gaan tegen de latere finalist Andy Murray, waardoor zijn zegereeks uiteindelijk tot 23 wedstrijden kwam. Ondanks het einde van zijn winning streak toonde Del Potro al snel aan meer te zijn dan een one day fly. In de laatste maanden van 2008 bereikte hij de kwartfinale van de Masters in Madrid, de halve finale in Basel en de finale in Tokyo. Ondanks deze fantastische prestaties eindigde het jaar lichtelijk in mineur voor Del Potro. Dankzij zijn top 8 notering op de ranglijst 2008 werd hij toegelaten tot de Shanghai Masters Cup, waar hij, mede dankzij een voetblessure waar hij langere tijd mee kampte, slechts een bijrol kon vertolken. Vanwege diezelfde reden lukte het hem ook niet om de Davis Cup te schitteren. Na een verliespartij tegen Feliciano Lopez op de openingsdag bleek Del Potro niet fit genoeg te zijn om nogmaals in actie te komen, waarna hij zijn landgenoten de finale zag verliezen van de Spanjaarden.

De vier titels op rij en de zegereeks van 23 wedstrijden zullen echter de prestaties zijn die worden onthouden. De bliksemcarrière van de ambitieuze Del Potro kent vooralsnog geen grenzen en net als in de voorgaande jaren zet hij zijn traditie voort door dit jaar als jongste speler in de top 10 af te sluiten. In 2009 zal de druk nog groter zijn voor de Argentijn en net als andere jonge wereldtoppers als Nadal, Djokovic, Murray en Tsonga zijn de verwachtingen hoog. Waar zal het jaar 2009 voor Juan Martin Del Potro eindigen? De statistici zullen het erover eens zijn: als jongste speler uit de top 5.