Vooruitblik Grand Prix Italië

Dit weekend staat de Grand Prix van Italië op het programma, traditioneel de snelste race in het kampioenschap. FOK!sport geeft een blik op het circuit, de geschiedenis, het tijdschema, de weersverwachtingen en de standen in het rijders- en het constructeurskampioenschap.

Lengte: 5,793 km
Aantal ronden: 53
Racelengte: 306,720 km
Baanrecord: Rubens Barrichello 1:21.046 (2004)

Geschiedenis

Het circuit is gebouwd in 1922 in slechts drie maanden tijd om op 3 september dat jaar geopend te worden. Een week later stond al de Italiaanse Grand Prix op het programma. Het circuit bestond uit een 4,5 kilometer lange oval en een 5,5 kilometer lang normaal circuit. In 1928 vond op de baan het meest tragische ongeval uit de Italiaanse racegeschiedenis plaats toen Emilio Materassi van de baan raakte en met hem 27 toeschouwers omkwamen. De jaren daarna is de race dan ook alleen maar op de kombaan verreden.

In 1933 werd er weer gereden op het normale circuit en na de dood van drie coureurs werd er besloten om twee chicanes aan te leggen en de rechte stukken in te korten. In 1938 en 1939 werd het circuit volledig herbouwd en werden er 2 bochten toegevoegd, zodat één ronde 6,3 kilometer bedroeg. Daarna werd in 1955 het circuit opnieuw grondig aangepakt, waardoor er een 5,75 kilometer lang circuit ontstond en een 4,25 kilomter lange oval. De Formule 1-race werd nog enkele malen gehouden op de oval, maar na een ongeluk, waarbij Wolfgang von Trips en veertien toeschouwers omkwamen nabij de Parabolica, is de race niet meer gehouden op de oval.

In de jaren ’70 werden er vanwege de hoge snelheden twee chicanes ingelegd, die enkele jaren later opnieuw aangelegd werden en tevens werd er een derde chicane toegevoegd. Daarnaast werden er door de jaren heen verschillende uitloopstroken en grindbakken aangelegd. In 2000 werd de chicane aan het eind van het rechte stuk veranderd van een dubbele links-rechts in een enkele rechts-links-chicane, waardoor de huidige lengte van het circuit ontstond en het voor de coureurs per ronde 80% volgas is.

De Italiaanse Grand Prix werd in 1921 voor het eerst gehouden op het circuit van Brescia en werd gewonnen Jules Goux in een Ballot. Daarna is de Grand Prix vrijwel altijd gehouden op Monza, al ging de race onder andere vanwege de oorlog enkele jaren niet door. In 1999 ging Mika Häkkinen riant aan de leiding van de Italiaanse Grand Prix, maar in de eerste chicane verschakelde hij zich en viel uit. De anders zo koele Fin stapte kwaad uit en stond later huilend langs de baan. Heinz Harald Frentzen won daardoor voor Ralf Schumacher en Mika Salo.

De race in 2000 kende in de eerste ronde een enorme crash bij de Variante della Roggia, waarbij de beide Jordans van Jarno Trulli en Frentzen, de McLaren van David Coulthard, de Ferrari van Rubens Barrichello, de Arrows van Pedro de La Rosa en de Jaguar van Johnny Herbert betrokken waren. Door een rondvliegend wiel van de auto van Trulli werd marshal Paolo Ghislimberti geraakt en hij kwam later te overlijden. In ronde elf, op het moment dat de safetycar naarbinnen ging, gaf Michael Schumacher op het rechte eind achter de pits iedereen een remtest en Jenson Button werd hier het slachtoffer van. Schumacher won de race voor Häkkinen en broer Ralf. Jos Verstappen werd in de Arrows keurig vierde.

Voor de race in 2001 wilde Schumacher de eerste ronde rijden alsof er een safetycar was, omdat hij bang was dat er een herhaling zou zijn van het ongeval in 2000 en na wat er op elf september dat jaar gebeurd was in New York. Flavio Briatore en Jacques Villeneuve zagen dat niet zitten, waardoor het plan niet doorging. De race betekende de eerste overwinning voor Juan Pablo Montoya, die knap won voor Barrichello en Ralf. Alex Yoong en TomᨠEnge maakten deze race hun Formule 1-debuut.

In 2002 was het Barrichello die de sterktste was voor Schumacher en Irvine. Een jaar later werd de race gewonnen door Schumacher voor Montoya en Barrichello. De race was de snelste Formule 1-race ooit met een gemiddelde snelheid van 247.585 km/h. Ook reden er liefst negen (voormalig-)Minardi-coureurs rond. In 2004 was het wederom Barrichello voor Schumacher en Button, waarbij de Ferrari’s zich na een foute bandenkeuze van Barrichello en de spin van Schumacher door het veld heen moesten werken gedurende de race. Deze race was de laatste race voor Jarno Trulli bij Renault en de laatste van Giorgio Pantano in de Formule 1.

In 2005 was Montoya de beste voor Fernando Alonso en Giancarlo Fisichella. De na een motorwissel als elfde gestarte Kimi Räikkönen lag lange tijd op koers voor een overwinning, maar een lekke band wierp hem terug tot plek vier. Antônio Pizzonia verving bij Williams Nick Heidfeld voor de rest van het seizoen en voor het eerst sinds de Grand Prix van Nederland in 1961 kende een Formule 1-race geen uitvallers. In 2006 was Schumacher weer de beste voor Räikkönen en Robert Kubica die in zijn derde Formule 1-race de eerste podiumplaats voor een Pool in de Formule 1 behaalde. Na de race maakte Schumacher bekend te stoppen met racen in de Formule 1.

Vorig jaar was McLaren dominant in de Italiaanse Grand Prix. In de kwalificatie stonden beide bolides vooraan en ook in de race bezetten zij de bovenste podiumplaatsen. Alonso behaalde hier zijn laatste overwinning tot nu toe, voor Lewis Hamilton en Räikkönen. Ook was het voor het eerst dat een Spanjaard de race in Italië won.

Tijdschema

Weersvoorspelling

Prestaties afgelopen jaren

Klassement Coureurs

Klassement constructeurs