[Historie] Roger Walkowiak

In 1956 wist Roger Walkowiak de Tour de France 'out of the blue' te winnen. Nu vijftig jaar later draagt Oscar Pereiro de gele trui. er zijn parallellen op te merken tussen hem en Walkowiak, maar uiteraard ook wel wat verschillen.

Zo is het nog allerminst zeker of Pereiro, net als Walkowiak de gele trui tot Parijs brengt. De Spanjaard kan prima tijdrijden, maar Landis is toch net een tikkeltje beter. Desalniettemin is het nu toch wel het juiste moment (nu de laatste Alpenrit voltooid is) om een column over Walkowiak van Joost-mag-het-weten te plaatsen. Deze stond vorig jaar op de FP, maar wordt nu, weliswaar enigszins bewerkt, nog een keer geplaatst.

We spreken en schrijven de 11e juli van het jaar 1956. De zevende Touretappe wordt verreden, een groep van 31 renners ontsnapt, waarbij geen enkele renner van de ploegen van de favorieten, het peloton geeft hen 18 minuten cadeau. Roger Walkowiak, de "régional" grijpt de Gele Trui. Hij, de hardwerkende renner van de kleine "Nord-Est-Centre" ploeg. Hij, degene die niet goed genoeg was om voor de grote "Tricolore" ploeg te gaan rijden. Hij stond te blinken in het geel. Hij, de zoon van een Poolse immigrant.

Enkele (vlakke) ritten later neemt de Belg Adriaenssens die ook in de vlucht zat de trui echter even van hem over. En dan komen de Alpen eraan. Zoals iedere mindere god die de gele trui draagt gaat Adriaenssens roemloos ten onder in de eerste bergrit. Maar niet Walkowiak, hij ruikt opnieuw de Maillot Jaune. Hij geeft alles en herovert de trui. De favorieten kijken vreemd op dat iemand uit de vlucht van de kleine renners overblijft. En dan doet hij wél het onmogelijke, hij weerstaat het grote offensief van de grote Charly Gaul op de Croix-de-Fer. In de laatste bergetappe weerstaat hij zelfs het grote verbond tussen de legendarische Federico Bahamontes en Gilbert Bauvin dat elke andere renner op de knieën had moeten dwingen. Hij verloor weliswaar minuten, maar streed tot de laatste snik voor zijn trui. Bauvin zou uiteindelijk anderhalve minuut te kort komen.

De uiterst bescheiden Roger Walkowiak zorgde voor dé verrassing in meer dan een eeuw Tour de France door in het geel Parijs te halen. Het wordt hem kwalijk genomen door de vele critici en specialisten die ontgoocheld zijn in de afloop van deze Tour. Men noemde het een Tour zonder "panache", "Walko" won zelfs geen enkele rit. Men zou deze renner als snel vergeten zijn volgens de 'kenners'. Men had het verkeerd. In Frankrijk spreekt de gewone man nog altijd lyrisch over de "Tour de Walkowiak". Al 50 jaar wacht het Franse publiek op een nieuwe Walkowiak. Velen probeerden, velen kwamen naar zijn voorbeeld op dezelfde manier in de gele trui. We zagen het de laatste tien Tours alleen al bij pakweg Heulot, Vasseur, Simon en zelfs vorig jaar nog met Voeckler.

En nu dit jaar met Dessel en Pereiro. In de eerste Pyreneeënrit 'overkwam' de onbekende Franse coureur Cyril Dessel het geel. T-Mobile verdedigde de gele trui van Gontsjar niet en de tot nu toe onbekende renner van AG2R had zowaar de gele trui te pakken in een ontsnapping. Net als zijn Franse wielercollega's uit vorige tours kon hij de leiding in het algemeen klassement niet behouden. Zijn rol werd tot ieders verbazing echter overgenomen door Oscar Pereiro.

Voor de etappe naar Montelimar stond de Spanjaard op de 46ste plaats. We kennen allemaal het verhaal. Het was totaal niet gepland, toen het peloton begon aan de dertiende etappe, dat juist hij de leiding zou pakken in de Tour. In de drie spectaculaire Alpenetappes raakt hij de trui kwijt, maar herovert Pereiro het begeerde tricot weer. Zal dan vijftig jaar na dato een nieuw 'Walkowiakje' ontstaan? Nog drie etappes, die sowieso bloedstollend zullen zijn, moeten overbrugd worden om het antwoord op die vraag te weten.