Dumoulin heeft tijd nodig om trots te zijn
Lang staarde Tom Dumoulin naar het grote scherm bij het podium. Geleund tegen een auto, met tal van camera's op hem gericht. Niets zei de Limburger, die de twintigste etappe van de Ronde van Spanje zaterdag nog als leider was begonnen. Dumoulin bereikte de finish op ruime afstand van de mannen die vooraf nog kort achter hem stonden in het klassement. Zesde bleek zijn klassering na een rit waarin de Italiaan Fabio Aru alsnog de Vuelta naar zijn hand zette. De ontgoocheling droop van zijn gezicht.
"Ik heb geen fouten gemaakt, het was ook geen hongerklop. Ik was gewoon op", herhaalde hij in de ene na de andere microfoon. Het liefst wilde hij weg, naar het hotel, maar Dumoulin deed zijn verhaal, keer op keer. "Andere keren kon ik Aru volgen, nu niet. Ik ben geknakt, maar ben blijven vechten voor het podium. Tevergeefs. Vijfde, zesde, dat maakt me allemaal niet uit." Het zal dagen duren voordat hij beseft dat hij een uitstekende Vuelta heeft gereden met twee ritzeges en zes dagen de rode leiderstrui, meende zijn ploegleider Addy Engels. "Dit had niemand verwacht. Tom mag trots zijn, maar dat is hij nu niet. En morgen ook nog niet, vrees ik."
Dumoulin ging ten onder op de Puerto de la Morcuera, en pittige klim ten noorden van Madrid waar de Vuelta zondag eindigt. Opeens was de 24-jarige Limburger niet meer de zelfbewuste leider die elke aanval van Aru leek te kunnen pareren. De eerste poging beantwoordde hij nog, met moeite. Maar toen Aru opnieuw aanzette, ditmaal met Nairo Quintana en Rafal Majka in zijn wiel, ging het te hard. Plots schokschouderde Dumoulin. "Het was vooral jammer dat Tom ook niet kon aanhaken bij de counter daarop van Rodriguez. Toen was het gebeurd", wist ook Engels. De laatste 50 kilometer werden een lijdensweg voor Dumoulin. Aru kreeg hulp van twee eerder ontsnapte ploeggenoten, de man in het rood zat alleen.
Astana had het slim gespeeld, dat moet gezegd. Twee man, Luis Léon Sanchez en Andrej Zeits, vooruit sturen die zich later lieten terugzakken om hun kopman bij te staan. Net op het moment dat Dumoulin tussen de voorlaatste en laatste klim leek aan te sluiten, werd met hulp van het tweetal het tempo als in een ploegentijdrit opgevoerd. "Maar", was Dumoulin reëel, "ook als ik was aangesloten hadden ze me er weer afgereden. Dan houdt het gewoon op."
Dumoulin heeft tijd nodig om trots te zijn (Foto: ANP)
