FOK!toen: Het debuut van Rush
Op deze eerste dag van maart gaan we met FOK!toen precies veertig jaar terug in de tijd. Het was namelijk op 1 maart 1974 dat het epische debuutalbum van het trio Rush verscheen. Een mooie reden om eens terug te kijken op het ontstaan van een band, die door velen nog steeds als één van de allerbeste en succesvolste bands uit Canada wordt gezien.
De vroege jaren
In augustus 1968 richten gitarist Alex Lifeson, zanger en bassist Jeff Jones en drummer John Rutsey de band Rush op. Een dag voordat de groep haar eerste optreden doet in een lokale coffeeshop komt Rutseys broer met de naam Rush aanzetten. In het daaropvolgende jaar zou Jones worden vervangen door zanger en bassist Gary Lee Weinrib. Omdat zijn Poolse moeder hem vaak Geddy noemde besloot Gary om de artiestennaam Geddy Lee aan te nemen.
In januari 1969 werd de band uitgebreid met zanger, toetsenist en gitarist Lindy Young. In mei van datzelfde jaar werd Geddy Lee uit de band gezet en werd vervangen door zanger en bassist Joe Perna. Vanaf dat moment luisterde de band niet meer naar de naam Rush, maar heette Hadrian. Lee zat niet bij de pakken neer en besloot zijn eigen band op te gaan richten. In eerste instantie noemde Lee zijn band Ogilvie maar al snel werd de naam veranderd in Judd. Nadat bleek dat Lee meer succes had met zijn band dan de mannen van Hadrian besloot ook Lindy Young om Hadrian te verlaten en aan te sluiten bij de band Judd.
Concertposter uit 1974
Nadat de band Judd in september 1970 uiteen gaat besluiten Lee, Lifeson en Rutsey om de band Rush nog een kans te geven. Vanaf februari 1971 is Rush heel even een kwartet, als de band wordt uitgebreid met gitarist Mitchell Botsi, maar deze besluit om de band in mei alweer te verlaten. Vanaf dat moment is Rush een trio die covers speelt van bands die van grote invloed op hun latere muziek zouden zijn, zoals The Who, Led Zeppelin, The Rolling Stones, Cream, Jimi Hendrix en Eric Clapton. Daarnaast worden er ook voor het eerst eigen composities gespeeld zoals 'Keep in Line', 'Garden Road', 'Slaughterhouse' en 'Feel So Good'.
De eerste single
De eerste single van Rush
Vanaf begin 1973 begon de groep Rush steeds vaker op te treden in lokale kroegen en op schoolfeesten. Datzelfde jaar verschijnt ook de eerste single van de groep. Op de A-kant van de single staat een cover van Buddy Holly's 'Not Fade Away' en op de B-kant van de single staat de eigen compositie 'You Can't Find It'. 'You Can't Find It' was opgenomen voor de eerste elpee maar zou op het laatste moment geschrapt worden.
Samen met producer Dave Stock gaat Rush naar de Eastern Sound Studio in Toronto om daar opnames te maken voor hun eerste album. In de nachtelijke uren werden een viertal nummers opgenomen. De groep was echter niet te spreken over de opnamekwaliteit en besloot om de opnames af te maken in de Toronto Sound Studios. Naast de vier meest gecompliceerde nummers van dit album ('Finding My Way', 'Need Some Love' en 'Here Again') worden ook overdubs opgenomen voor de nummers 'Before and After' en 'Working Man'.
De 1e persing van het album Rush op Moon Records
Moon Records
Rush ging samen met manager Ray Danniels op zoek naar een geschikte platenmaatschappij maar niemand toonde interesse voor het trio uit Canada. De mannen van Rush gingen niet bij de pakken neerzitten en besloten om hun eigen platenmaatschappij Moon Records op te richten om daarop de debuutelpee te laten verschijnen.
Het titelloze debuutalbum van Rush wordt in een oplage van 3500 exemplaren uitgebracht. Als Donna Halper van het radiostation WMMS in Cleveland het nummer 'Working Man' in haar radioshow draait wordt de studio regelmatig platgebeld met de vraag waar de plaat te koop is. Platenwinkels in Cleveland importeren de elpee uit Canada en al snel is het album uitverkocht.
De 2e persing van Rush op Mercury Records
Na het plotseling succes in Cleveland besluit Mercury Records om het debuutalbum van Rush opnieuw uit te brengen. In de media was men zeer te spreken over dit verrassende debuut van Rush. Zo wordt de stem van Geddy Lee vaak vergeleken met die van Robert Plant en ook het sterke gitaarwerk van Lifeson en het solide drumwerk van Rutsey ontvingen alleen maar lof.
Het Album
Kant A:
01. Finding My Way 5:03
Hier een opname van 16 oktober 1974 met Neil Peart op drums.
02. Need Some Love 2:16
Ook van dit nummer bestaat een fraaie live-opname uit 1974 op de Laura Secord Secondary School.
03. Take a Friend 4:27
04. Here Again 7:30
De Nederlandse persing van Rush
Kant B:
01. What You're Doing 4:19
Hier een opname van 15 mei 1975 in Cleveland.
02. In the Mood 3:36
03. Before and After 5:33
04. Working Man 7:07
Hier een opname uit 1974 met Rutsey op drums.
De her-uitgave van Rush uit 1997
Een nieuwe drummer
In de zomer van 1974 besluit Rutsey om de band te verlaten. Rutsey had steeds vaker last van diabetes en ook had hij geen zin om uitgebreid te gaan touren, terwijl de groep wel veel aanbiedingen voor optredens begon te krijgen. Rutsey zou worden vervangen door Neil Ellwood Peart, de voormalige drummer van de band Hush. De band Rush had haar vaste bezetting gevonden die ze tot de dag van vandaag zou behouden. Mede door de invloed van Peart zou de band steeds progressiever gaan klinken en zouden er nog vele mooie albums gaan volgen.
