Deurwaarder wil koelkast als levensbehoefte in wet

De koelkast moet in de wet worden vastgelegd als een van de eerste levensbehoeften. Of de televisie ook als levensbehoefte moet worden vastgelegd is een discussie waard, stelt de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders vrijdag.

De organisatie heeft vrijdag een preadvies gepresenteerd en wil zo de discussie bij deurwaarders aanzwengelen. Uiteindelijk moet het tot aanbevelingen aan de politiek komen.

In de wet staat dat bij mensen met hoge schulden geen beslag mag worden gelegd op de eerste levensbehoeften. In het verbod uit 1838 worden alleen kleding, bed en beddengoed en eten en drinken voor een maand genoemd. De koe, het schaap en de geit zijn in 1991 van de lijst geschrapt.

De deurwaarders vinden dat de lijst aan verdere modernisering toe is. Als de schuldeiser daar ruimte voor geeft, nemen deurwaarders vaak al geen spullen in beslag waarvan zij vinden dat iemand daar uit menselijk oogpunt over moet kunnen beschikken. "Maar als de schuldeiser alles wil hebben kunnen wij daar niets tegen doen."

Voorzitter John Wisseborn wijst erop dat veel mensen weinig hebben aan voedsel voor een maand als ze geen koelkast hebben. "Zonder gasfornuis wordt het leven ook behoorlijk lastig."

Zelfs de televisie is volgens hem het overwegen waard. "Bij het afpakken van een televisie ontneem je mensen hun vrijheid tot nieuwsgaring. Hierdoor missen ze misschien een programma waarin wordt uitgelegd dat de schuldeiser misschien helemaal geen sterke zaak heeft."

Het is volgens hem niet de bedoeling dat er een groep 'onaanraakbaren' ontstaat van wie niets meer kan worden afgepakt. "Als iemand een gigantische Amerikaanse koelkast met ingebouwd televisiescherm heeft moet natuurlijk wel kunnen worden ingegrepen."

In omringende landen is de lijst al uitgebreider. "In Engeland moet bijvoorbeeld minstens een computer per huishouden achterblijven, zodat zaken als internetbankieren nog steeds kunnen worden geregeld."

Ook moet meer worden ingezet op het terugbetalen van schulden, vindt Wisseborn. "Als mensen zelf naar de schuldhulpverlening stappen, kun je besluiten dat niet alles mag worden afgepakt, dat werkt dan goed als stok achter de deur." Hij wijst erop dat het er nog altijd vooral om gaat dat geld wordt terugbetaald. "Maar als iemand goudstaven in de kelder heeft liggen moet je die natuurlijk wel mee kunnen nemen."