'Big Brother-kijkers stelletje idioten'
De winnaar van de eerste Big Brother, Bart Spring in 't Veld, deed deze week flink zijn beklag over het reality-programma en het Nederlandse volk in een interview met de Wereldomroep.
Bart blijkt geen hoge pet op te hebben van de Big Brother-kijkers van toentertijd: "Kun je je voorstellen dat dat op mij heel infantiel overkomt? We konden ons identificeren met de mensen op televisie. Ja, fuck. Ga een supermarkt in, daar lopen ook mensen met wie je je kunt identificeren. Kun je ook elke dag naar gaan kijken. Wat moet jij in je leven allemaal niet missen om je op te trekken aan Big Brother. Dan heb je toch een ontzettend 'sad life'. Maar het zijn allemaal Nederlanders, ze hebben allemaal stemrecht. Dat kan toch niet? Weet je wat, we maken bedenker John de Mol baas van Nederland en Ruud minister van Feest, dan zijn we toch klaar?"
Na het winnen van Big Brother in 1999 had Bart net zoals veel inwoners een 'mental breakdown'. Bart durfde lange tijd de straat nauwelijks op en wordt nu, tien jaar later, nog bijna dagelijks nageroepen: "Neem Michael Jackson, zet hem bij wijze van spreken op straat en film dat een half uur. Dat overkwam mij. En nog gekker. 'Hé Bartje, roepen ze me nu nog na. Ben je net zo dom als Ruud?"
"Ik erger me eraan dat de programmamakers alle goede gesprekken eruit gelaten hebben. Alleen maar saaiheid en een enkel conflict. Ik herken me niet terug. Ik lees filosofie, dat deed ik al voor Big Brother. Niets van teruggezien. Alleen maar leegte. Tegen dat beeld valt niet te vechten. Ik had het geld moeten pakken en emigreren. Ik heb mijn 250.000 gulden uitgegeven aan reizen en wat zakelijke avonturen, maar ik had beter weg kunnen blijven", aldus de teleurgestelde Bart.
Tv-wetenschapper Herman Reesink herkent het verhaal van Bart maar al te goed: "Alle deelnemers uit de eerste serie hebben in het eerste jaar een 'mental breakdown' gehad. Allemaal hadden ze een periode van minstens een week tot misschien wel nu, tien jaar later, waarin ze extreme straatvrees hadden, totaal in de war waren, of buitensporig gingen drinken. Kortom, ze hebben er allemaal doorheen gezeten. De belangrijkste oorzaak: er was ze verteld dat ze hoogstens nog een paar maanden op straat zouden worden herkend en daarna zou het over zijn. Maar ze zitten tot op de dag van vandaag in ons collectieve geheugen. De deelnemers van nu weten beter wat ze mogelijk te wachten staat."
