Tong's culinaire recensie # 1

Jullie favoriete Culinaire recensent is na zijn hartoperatie, soms, nog steeds een beetje slecht ter been. Lange afstanden lopen of fietsen zit er dan even niet in. Daarom leek Tafeltje-Dek-Je me een prima alternatief. De maaltijd wordt thuis bezorgd, op een zelf uit te kiezen tijdstip. Het is gezond, voor zieken en/of bejaarden en nog lekker ook had ik vernomen.

Voordat ik ging bestellen wilde ik toch iets aan lichaamsbeweging doen. 'Nederland in beweging' op Nederland-1 leek me een prima optie. Maar zoals het deze winter betaamt kwam ik van een koude kermis thuis. Ik hou van sterke vrouwen, maar er zijn grenzen. De naam Olga deed me al aan een kampbewaarster denken. Mijn vrees kwam dan ook uit. Olga bleef maar commanderen en had wel erg veel Karel noten op haar zang. Dat ik laatst 60 ben geworden wil niet zeggen dat ik als een dementerende bejaarde toegesproken wil worden. Ik ben Johan Derksen niet.

Het einde van de middag naderde, dus de telefoon ter hand genomen en een bestelling geplaatst. Jullie zullen je afvragen, waarom niet via internet ? Nou, de laatste bestelling die ik via internet plaatste was niet zo'n succes. Ik bestelde een doos Raketjes. Sindsdien zit Nederland voor 30 jaar vast aan een contract betreffende de Starstriker-Straaljagers.

Gemoedelijke stem aan de andere kant van de lijn. Geduldig maakte ze de bestelling op. Kippensoep, stamppot (Moet ik altijd aan SM met een lesbienne denken) boerenkool met worst en spekjes. Als toetje perzik-yoghurt. Gevarieerd, gezond en lekker. Precies op de afgesproken tijd ging de bel. Irene, zo bleek ze te heten, met de maaltijd. Zoals altijd probeerde ik met een grapje het ijs te breken. 'Zo, dat is niet slow schat, sneller dan de Irene-Brigade.' Ze keek me aan alsof ze ijswater zag branden. Ik nam het haar niet kwalijk. Niet iedere bejaarde is zo jong van geest als jullie favoriete culinaire recensent. Ik had wel de neiging om mijn tong uit te steken. Maar dat zou verkeerd opgevat kunnen worden. 'Doe de groetjes aan Carlo, Irene.' riep ik nog toen ze wegging. Geen respons.

Ik had mijn tafel van te voren al gedekt, dus kon gelijk aan het avondeten beginnen. Eerst de kippensoep. Het aroma kwam me tegemoet. Mijn neusvleugels konden gelukkig, zoals een kip, niet echt vliegen. Reken maar dat ze figuurlijk in de zevende hemel waren. De smaak was ook perfect. De stukjes kip waren niet te groot, de selderij lekker vers en de maïs maakte het af. Als de rest van de maaltijd van dezelfde kwaliteit zou zijn had ik niets te klagen. Nu het hoofdgerecht. Stamppot boerenkool, een vertrouwde keuze. Uit de traditionele Hollandsche keuken toch wel mijn favoriet. Door moeders er met de paplepel ingegoten. Eén van de zeven schoonheden is het kuiltje in de kin. Daarom genoot ik zo van het kuiltje met jus in de stamppot. Likkerbarend lekker. Het droop van de kin af. De rookworst werd bijna stijf van vreugde bij het vooruitzicht in de jus gedoopt te worden. De blokjes spek en de uitjes konden het goed met elkaar vinden. Dit was een vreugdevolle maaltijd. Het was in één woord heerlijk. Hier kon geen duur, erkend restaurant tegenop. Dan neem je de vuile vaat op de koop toe.

Het toetje, perzik-yoghurt, was ook goed te pruimen. Je kunt geen appels met peren vergelijken, maar voor hetzelfde geld waren de druiven zuur geweest. Het was een blijde verrassing dat alles zo goed gesmaakt had. Bij Tafeltje-Dek-Je had ik toch visioenen aan een strenge winter waar Majoor Boschardt (geen Carlo) namens Het Leger des Heils, met een pollepel, erwtensoep op het bord van een dakloze pleurt. Dit was voor herhaling vatbaar. Gezond op naar mijn 65ste verjaardag, dan mag ik een gratis maaltijd uitkiezen. Dan neem ik als toetje een sorbet met een aapje op een stokje, plus een rietje en een vlaggetje. Net zoals bij Carlo en Irene vroeger. Jong van geest, je weet. Een dikke 8.

tong80