Dat wit plastieken dingetje dat geen naam heeft

Ruud (Fredje483)

En het sluiten van mijn vuilzak er gemakkelijker op maakt. Dat doordacht stukje ijzerdraad met plastiek errond is zo stom dat het me zorgen baart. Het weerspiegelt de nonchalance waarmee de mens in het leven staat en het stelt hij die zich niet veel vragen stelt terecht. Toch kan het anders. Ik stel me graag de vraag bij dat onnozel wit plastieken dingetje.

Wanneer ik na een goede week de vuilbak zo vol gekregen heb dat er niets meer bij kan, moet deze buiten in de container geledigd worden. De vuilzak die het omhulsel vormt van mijn verzameld vuil tracht ik van tussen de ranzige randjes naar boven te trekken, zodat er wat plastiek vrijkomt en ik de zak in een wurgreep kan draaien. Mijn geest op zoek naar hoe ik met het ene hand de vuilzak in wurggreep kan houden om zo met de andere hand in de schuif te gaan waar die naamloze ijzerdraadjes met wit plastiek omhulsel inzitten verstopt tussen de handdoeken. Je kent ze wel die witte fijne strookjes lintworm die je rond een vuilzak doet om te zorgen dat de zak niet alles terug uitspuwt. Na jaren van oefenen heb ik de kunst van het vuilzak knopen al redelijk onder de knie en maakt op ’t eerste zicht het nog steeds naamloze stukje lintworm, ondertussen gevonden, mijn leven net dat ietsje gemakkelijker.


Daarom zijn ze er, daarom hebben ze bestaansrecht gekregen, om ons het leven gemakkelijk te maken. Gemakkelijker? Mijn leven wordt er niet gemakkelijker op, integendeel, ik stel er mij meer en meer vragen bij? Waarom niet gewoon een linnen koordje gebruiken, lukt toch ook? En waarom steek ik al mijn vuil niet gewoon in de emmer van de vuilbak zelf, in plaats van steeds dat extra omhulsel plastiek erom heen? We maken het ons weer een beetje gemakkelijker. Extra plastiekje hier, extra plastiekje daar en hupsakee alles weg en eens het weg is, heb je er niets meer mee te maken. We maken het ons overal gemakkelijk. Of we laten het ons graag gemakkelijk maken. Klinkt alsof het ons in de schoot geworpen wordt, en wij, gemakzuchtigen steken de handjes in de lucht terwijl we de schouders ophalen. Schuldgevoel weg, onwetendheid een zegen… Dan draaien we onze nek maar richting politiek, die gewetenloosheid in dezelfde richting met jouw meekijkt, ook de schouders ophalend. Waar zitten de schuldigen?


Welke knoert van een idioot heeft er ooit verzonnen om van een ijzerdraadje omhult met plastiek een soort van koortje te maken om vuilzakken mee dicht te knopen? Dat is het toppunt van anti-milieubewust zijn. Waarom knopen we er niet gewoon een linnen koortje rond, dubbele knoop en opgelost. Juist, linnen koortjes zijn duurder. Dus zoek we goedkopere en gemakkelijkere manieren en verkopen deze als zijnde beter. Een katoenen koortje of linnen koortje is vele male duurden en tegenwoordig leggen de mensen al geen knopen meer. We geven ze gewoon een stukje ijzerdraad, en we laten het opvallen door een wit strookje plastiek omhulsel, met een machine snel gemaakt en goedkoper dan eender welk katoen of linnen. Laten we dat doen, laten we ijzerdraad en plastiek nemen. En de vuilzakkenmakers werden een paar miljoen rijker.


Beter zou zijn linnen te kweken, er co2 mee uit de lucht te halen en er koordjes van te maken door iemand die werkloos was in dienst te nemen. In plaats van ijzer en plastiek te gebruiken, dat kun je toch niet recycleren? Geef de koordjesdraaier een goed loon en met al het voorafgaande heb je vier vliegen in één klap. Minder armoede, minder werkloosheid, minder onnodig plastiek en ijzer in de verbrandingsoven en een gezonder milieu. Het wegnemen van het witte plastieken dingetje, hetgeen je meekrijgt bij een rol vuilzakken, zou een stap ik de goede richting zijn. Een klein stapje, maar elk stapje in de goede richtring telt, hoe klein ook. Wie het kleine niet eert het grote niet weerd.