Ze zullen zeker zen zijn
Weer staart die witte lege pagina me aan. Ze beveelt me iets neer te pennen waar ik weigerachtig tegenover sta, want weer zou het gaan over iets waar ik een hekel aan heb, iets waar ik me aan stoor of iets wat ik graag zie veranderen. Op zich hoeft dat niet slecht te zijn, maar het gaat altijd over slechte zaken en op die manier draag ik gewoon mijn steentje bij aan het verspreiden van negativisme.
Het is heel gemakkelijk om het steeds weer over die hekelpunten te hebben. Het is veel moeilijker om iets leuks te vinden, iets leuks te schrijven of iets of iemand in een positief daglicht te zetten. Het is zelfs moeilijk een vrolijk gedicht te schrijven of een opbeurend melodietje te tokkelen op je gitaar. Zo voelt het leven deze tijden ook een beetje aan. Het is tegenwoordig veel gemakkelijker om je kop te laten hangen en depressief te worden dan gelukkig te zijn en als stalend zonnetje door het leven te gaan. En wat is daar nou net de reden van? Juist. Dat zen het niet weten.
Er kruipt een beetje leven in de pagina. Woorden stromen van het leien dakje en vullen mijn denkbeeldig tonnetje gedoopt tot onderwerp. Tezamen met een paar druppeltjes inspiratie is de ton gevuld geraakt en de plonsbui aan woorden gaat liggen. Waarna er zinnen gevormd worden en wanneer het water tot stilstand is gekomen geeft de ton haar diepte prijs en krijgt het tonnetje zijn diepgang. Soms komt er ook niets en doe je maar iets, net zoals nu. En laat nu net de moment zijn waarop alles gebeurt, alle tijd ervoor moet je vergeten en alle tijd erna gaan we met goed gemoed tegemoet.
Mensen moeten meer zen leren zijn. ‘Zen zijn’ betekend ‘nu zijn’. Zen is nu. En buiten nu is er niet veel. Je wilt toch niet in het verleden leven? En de toekomst is er nog niet. Je kunt in theorie enkel zen zijn. Maar hier waar wij leven, zijn we ver van zen. Ik ben, alleszins, ik voel mij altijd zen. Maar ik heb me niet altijd zen gevoeld. Ik heb zen moeten zoeken, en het was niet van korte adem. Het heeft me jaren gekost. Hoe ik er geraakt ben, kan ik niet helemaal uitleggen, maar ik kan wel proberen te refereren en met woorden te demonstreren wat ik bedoel. En dan refereer ik graag naar twee personen, twee monniken, twee boeddhisten. De ene kent iedereen, namelijk de huidige dalai lama. De andere is Ajahn Brahm, voor vele onbekend, toch voor sommigen een YouTube held.
Ajahn Brahm, een westerling die op 17jarige leeftijd monnik geworden is en de leer van Boeddha predikt, spreekt voor volle zalen over allerhande zaken op een heel gezapige manier. Wat bewonderenswaardig aan hem is, is dat hij niets voorbereid om te komen spreken. Hij heeft ook geen onderwerp of iets dergelijks. Hij neemt plaats en absorbeert zijn omgeving. Hij moet altijd volledig zen kunnen zijn want je ziet dat hij van nature eerder een verlegen persoonlijk is. Toch heeft hij alles achter zich kunnen laten om in de hoogste vorm van eenvoud te kunnen leven en volledig in het leven te kunnen staan. Het geluk druipt van deze mens en je moet weten dat de kamer in de tempel van een monnik een stenen bed op een vloer van zand is.
De huidige veertiende dalai lama heeft voor alle monniken in wording de studie van de wetenschappen zoals biologie, fysica, chemie, geologie… verplichte studievakken gemaakt. Doordat de wetenschappen meer een meer verstopt geraken in hun vele antwoorden en nog meer nieuwe vragen is er sindsdien een steeds grotere soort aandrang ontstaan naar de spirituele wereld zoals het boeddhisme om hun gedachten te delen met de exacte experimentele wetenschappen, wat ook gebeurde. De meest vooraanstaande wetenschappers van het CERN bijvoorbeeld kwamen samen met de dalai lama om hun bevinden te delen met hem en hem, de dalai lama er ook openlijk zijn gedachte over te kunnen laten geven.
Wat blijkt nu. Wanneer monniken die mediteren en volledig zen worden, hun ego volledig verliezen en diep tot de core van hun bestaan kunnen afdwalen, er vragen en geloven heersen in deze hogere ‘denkregionen’, met even klare antwoorden en bevindingen dan de exacte experimentele wetenschappen als antwoord klaar heeft op deze vragen. In die mate zelfs dat wetenschappen een verplicht vak werd. Zo interessant. Je kunt er volledig zen van zijn of van worden. Ik word nog steeds zen door de wetenschap op al zijn fronten te volgen en er zo diep ik kan over na te denken. Waar ik dan tussen moleculen, bosonen en bloedstromen zweef en mijn gedachten de vrije loop kan laten gaan. Kijken waar zen mij brengt, en dat allemaal zomaar, hier en nu, omdat het kan, omdat ik zen ben en omdat zen zijn mijn wit leeg paginaatje gevuld heeft, dank u zen.