De pest in
Een paar dagen geleden zag ik een item over pesten op RTL Nieuws. Het CBS concludeerde uit een recent onderzoek dat slachtoffers van pesten op latere leeftijd vaak klachten ondervinden, zoals angst of depressie. Homo’s worden meer gepest dan hetero’s, jeugd meer dan volwassenen. Ik weet niet wat de nieuwswaarde van het item was, maar voor mij persoonlijk niks. En ik vrees dat dit voor veel meer mensen geldt. Klaas Dijkhoff zal na het zien van de beelden en het aanhoren van de informatie hooguit ‘Ja, en?’ gemompeld hebben. Niks aan te doen. En doorrrrr.
Hiërarchie
Hoewel pesten een groot en hardnekkig probleem is in onze samenleving, gebeurt er over het algemeen vrij weinig om het actief tegen te gaan. Een deel van de mensen is ervan overtuigd dat het er gewoon bij hoort: het verkennen van elkaars grenzen, kijken wie de sterkste is en de verhoudingen zoveel mogelijk houden zoals ze zijn. Als je aan de ‘goede kant’ staat. Het in stand houden van de hiërarchie waarbij jijzelf bovenaan staat, is natuurlijk heel goed te verdedigen. Dat dit gebeurt door het kleineren, buitensluiten, uitlachen of fysiek mishandelen van anderen, valt moeilijk uit te leggen. Toch lijkt dit middel gedoogd te worden.
Desinteresse
Daarnaast is het natuurlijk helemaal niet leuk om andermans problemen te onderkennen en er iets tegen te doen. We leven liever verder op onze roze wolk en komen het liefst pas in actie als deze langzaam op lijkt te lossen en we zélf in de problemen dreigen te komen. We helpen onszelf maar al te graag, de ander kan ons in wezen vrij weinig schelen. Voordat je begint te steigeren dat dit bij jou anders zit: heb je onlangs een goede daad verricht? Ja? En voelde je je daarbij speciaal en goed? Ja? Nou, dan zitten goede daden niet per se in je dagelijkse systeem. We kloppen onszelf graag op de borst als het gaat om wat we doen voor de wereld om ons heen, maar dit doen we voornamelijk uit eigenbelang. ‘Als je maar gelukkig bent.’ Hedendaags hedonisme.
Spiegel
Aangezien deze leerkracht het allemaal perfect doet op zijn werk en daarbuiten, mag hij jullie natuurlijk flink de maat nemen. Maar nee: ik kan niet garanderen dat er in mijn klas niet gepest wordt. Of dat ik slachtoffers van pestgedrag altijd naar volle tevredenheid heb bijgestaan. Je doet wat je kunt, maar soms loopt het vast: dan heb je bijvoorbeeld twee verschillende verhalen. Of een geschiedenis tussen twee kinderen waar je geen wijs uit wordt. Af en toe wuif ik een klacht over pesten weg en interpreteer ik de situatie helemaal verkeerd. Pesten is net als onkruid: het vergaat niet, maar komt telkens terug. En daar heeft deze meester best de pest in. Ook al is het geen nieuws.