Koningsdag en Máxima

Alleen bij de titel zou ik al wegklikken maar als je van Máxima houdt doe je dat niet. Hou ik van Máxima dan? Nou, ik vind haar veel hebben, we hebben het dan niet over borsten en billen maar over brains en karakter. Ken ik haar dan? Nee natuurlijk niet, ze is voor iedereen en dus voor mij ook onbereikbaar. Ik kan niet even gezellig een bakkie met haar doen maar als ze mij uitnodigt zou ik haar wel doen. Een bakkie doen. We kennen haar alleen vanuit de media en dan met name de NPO natuurlijk. Het hele Koningshuis is natuurlijk links voer. Rechts streeft natuurlijk naar een sterke autocraat. Maar laat ik niet afdwalen want zoals iemand onder mijn vorige column opmerkte: ‘Het is altijd van die negatieve shit Dick, nooit iets positiefs’. Dus schrijven over mijn onbereikbare muze is wel positief, niet voor mijzelf natuurlijk want ik hou van haar.

En dan is het weer Koningsdag, daar loopt ze weer met waarschijnlijk weer een ontwerp van Jan Taminiau. Willem-Alexander loopt dan altijd een beetje in de schaduw van haar sprankelende energie. Hij heeft het niet, die soepelheid, die glimlach die bijna vloeibare betoverende schoonheid. Ik vergeet haar dochters, die zijn nog zo jong en zijn eigenlijk alleen maar bezig ‘hoe ze overkomen’, zoals jongeren, en vooral meisjes, dat altijd doen. Maar Máxima maakt het niet uit. Zij hoeft niet te poseren of zich ergens van bewust te zijn zij is altijd zichzelf en geeft het begrip spontaniteit een nieuwe dimensie. Ook in De Van Dale.
Haar natuurlijke drang contact te maken met iedereen, aan te raken een paar lieve woordjes toe te fluisteren. Ik zou dan wel in zo'n menigte willen staan, in het oranje en haar lieve woordjes willen opvangen. Maar helaas ik breek nog liever al mijn ledematen dan dat ze mij daar ooit vinden, in zo’n oranje menigte. Mijn fantasie doet het wel. Ik zou haar dan ruiken haar hand pakken en tegen mijn borst aandrukken en er niets mee bedoelen maar ook alles willen zeggen.

Ze schuifelen langs de kramen en ingestudeerde leuke onzin. Soms doen ze mee, Willem en de dochters. Ze bakken er natuurlijk niets van. Laatst zag ik Máxima boogschieten bij de Invictus Games. Ze spande de boog op de meest elegantste manier en schoot daardoor de pijl recht in mijn hart.
Máxima, onze koningin, onze vlam uit Argentinië Zuid-Amerika laat deze vlam nooit doven. Laat ze de monarchie in Nederland zelfs in haar eentje maar in stand houden. Zolang zij er is blijft ze mijn muze.