Alles of niets

Ik moest antwoorden hebben. Waarom? Omdat ik me nog nooit zo slecht gevoeld had, echt slecht en het voelde zeer onnatuurlijk en ongepast. Dus begon ik antwoorden te zoeken en nooit ben ik gestopt met het zoeken ernaar. Ik moest alles weten en alles moest mij geweten hebben. En wanneer je niet opgeeft in iets, zal je uiteindelijk slagen, je zult je doelen bereiken en je antwoorden vinden en dat heb ik gedaan, ik heb ze gevonden, mijn doelen bereikt en veel meer dan ik verwacht had.

De vragen die ik mezelf stelde toen waren de standaard vragen, maar ze waren groots. Wat is deze wereld eigenlijk? Wat moet ik hier verwezenlijken? Waarom is het leven soms zo bitter en onrespectvol en waarom kan alles ook zo mooi zijn? Wie en wat maakt mijn wereld? En waar komen in godsnaam al die gedachten vandaan, waar komt alles eigenlijk vandaan? Ik zat vol vragen en die vragen begonnen bij het feit dat er mij iets slechts overkwam. Iets waar weinigen open over kunnen praten als het je overkomt, maar iets wat velen onder ons meegemaakt hebben, ooit zullen meemaken of reeds doorstaan hebben.

Mijn kleine ik-je, mijn goede ziel, mijn persoonlijkheid, mijn geluk, mijn zelfvertrouwen en alles die mij ik maakten, verdwenen als sneeuw voor de zon, alsof ze er nooit geweest waren. Ik zat emotioneel op het laagste punt je kunt zitten, in het diepste dal en ik verdween in het niets, ik was niets meer waard en ik bestond niet meer. Ik was jong, onwetend en begreep niet wat er met me aan de hand was. Toen ik besefte dat ik zelf een eerste stap richting de top moest zetten, had ik één enkel doel voor ogen en dat was zoeken naar het antwoord op die ene kleine vraag, waar komt geluk vandaan? Want als je ze niet hebt, is er precies geen reden om te leven.

Ik heb mijn antwoorden gevonden, mooie, klare antwoorden, antwoorden die me de kracht gaven verder te gaan. Ik heb veel zelf moeten ontdekken en ondervinden, maar ik werd bijgestaan door mijn interesses, de vergaarde kennis uit de interessante wetenschappelijke vakken op school en door het niet willen opgeven in het willen weten waarom. Zelfs wiskunde, chemie en fysica gaven me de nodige antwoorden, alsook de vele inspirerende mensen rondom mij, het uitbouwen van een nieuwe hechte vriendenkring en god zij dank werd ik steeds bijgestaan door een liefdevolle familie. De combinatie van dit alles hebben mij toen in een bepaalde richting geduwd.

Vanuit het niets gekropen, creëerde ik een nieuwe manier van denken en doen. Stilletjes aan ontstond er iemand anders, een nieuw ‘ik-je’, eentje met meer zelfvertrouwen, eentje die niet meer de gemakkelijkste weg koos. Ik durfde je terug in de ogen te kijken. Er ontstond een weg, die, als ik hem volgde hele interessante zaken liet zien, een weg boordevol antwoorden. Een weg, the rollercoaster of life, die mij in den beginne gek maakte en mij ook zo liet uitschijnen, maar een weg die van mij uiteindelijk een wijze man zou maken.

Vanaf toen begon ik de juiste vragen te stellen en kreeg ik de juiste antwoorden. Ik ontdekte weer hoe mooi het leven kon zijn en alles kon me weer bekoren. Toch bleef ik alles in vraag stellen en doe dat nog steeds. Want lieve mensen, het antwoord op mijn vraag, heb ik nog altijd niet gevonden, maar de zoektocht ernaar, brengt mij iets, het brengt me dat beetje geluk naar waar je altijd op zoek moet blijven gaan.