Tong's voetbalverhalen #74

Er zijn voetballers die jong overlijden. Er zijn ook voetballers die geschitterd hebben op een WK, die te jong het huidige voor het eeuwige speelveld verruilden. De Polen Deijna en Smolarek bijvoorbeeld, of de Oostenrijker Pezeij, de Belg Ludo Coeck of de Italiaan Tardelli. Dokter Socrates van Brazilië zoop zich jong het graf in. "Onze" Wimpie Suurbier werd nog 75 als dubbele WK-finalist. Rashidi Yekini is echter zo'n speler die te jong gesmoord werd in zijn droomwereld. Geboren in 1963 overleed deze letterlijke gigant in 2012. Net geen 50 geworden.

Als ik aan het WK-94 in Amerika denk, denk ik aan de kwartfinale Brazilië-Nederland (3-2). Maar ik denk ook aan deze grote Afrikaan. Hij hing in de touwen na het eerste Nigeriaanse doelpunt ooit op een WK. Tegen Bulgarije maakte ie in de 3-0 gewonnen wedstrijd de 1-0. De beelden waren uniek. Net zo uniek als de beelden van de in extase juichende Tardelli, tijdens Italië-West-Duitsland de WK-finale '82.

Het was Finidi George, de Nigeriaan van het grote Ajax midden jaren 90 die de voorzet gaf. Het mooie van dat Nigeriaanse elftal was dat er meer spelers uit Nigeria in de Europese top speelden. Ze combineerden de Nigeriaanse/Afrikaanse hardheid met de Europese flair. Sunday Oliseh was een zondagvoetballer in de Eredivisie. Zoals Peter Rufai, Onana voorging als Afrikaanse doelman van wereldniveau. Emmanuel Amonike en Daniel Amokachi waren ook beesten en technische toppers op het andere continent. De Super Adelaars sloegen met succes hun vleugels uit. Ondanks de incapabele Nederlandse coach Clemence Westerhof.

Yekini echter, zal eeuwig worden herinnerd. De grote spits, lichamelijk en geestelijk, zal voor eeuwig de held blijven. Met 37 doelpunten in 58 interlands misschien nooit meer in te halen. Als speler van Vitória Setubal maakte hij in die periode 90 doelpunten in 108 wedstrijden, en werd hij in 1993 gekozen tot Afrikaans voetballer van het jaar.

Hij was het grote voorbeeld voor George Weah, de Liberiaanse stervoetballer van AC Milan, die de eerste niet-Europese voetballer van het jaar zou worden. Soccer zal nooit de harten stelen van de traditionele Amerikaanse sportliefhebber. Maar even, al was het een paar tellen, stal Rashidi Yekini de harten van een wereldpubliek op een wereldpodium. Mijn hart heeft-ie voor altijd gestolen. De tijd stond even stil. Evenals zijn hart, na een kortstondig ziekbed, het begaf. Wat hij teruggaf was een moment om te koesteren, in het toch al illustere WK-geschiedenisboek.