Relativeer je klachten de tering

Klagen, klagen, klagen. Daar zijn we in Nederland goed in. Ik ben geboren in 1965 en door heel mijn jeugd heen klaagden Nederlanders. Toen ik een gezin stichtte klaagden Nederlanders. Rond de eeuwwisseling klaagden Nederlanders. In de laatste crisis klaagden ze. En nu nog steeds. Terwijl haast ieder kutkind een smartphone heeft en we met onze 'veel te dure' ziekenzorg bijna iedere ziekte genezen!

Nu heeft klagen altijd een plaats en functie gehad. Geloof me. Toen na de oorlog het voedsel op de bon was en jonggehuwden door de woningnood bij hun ouders moesten wonen, klaagde men ook. De overheid reageerde daarop door nog meer werk van de wederopbouw te maken. En ook toen klaagde heel Nederland toch nog over het gebrek aan snelheid.

Er waren wel verschillen. Onze opa's en oma's werkten zich tegelijkertijd wel de tering. En ze werden niet afgeleid door televisie, sociale media en die constante stroom aan zinnige, maar vooral onzinnige nieuwsberichten. De verhoogde prijs van brood bij de plaatselijke bakker was nieuws. Niet de beurs van New York. Mensen maakten zich zorgen over het gebroken been van de buurman. Niet over een hamster met leukemie in Canada. Hoe fantastisch zou het zijn als heel die ballast van de rest van wereld nu ineens van onze schouders zou vallen?

Want zo leven we nu feitelijk. Iedere Nederlander laat vanaf een jaar of twaalf héél de wereld binnen. Overspoeld door ofwel het volmaakte leven dat anderen veinzen, ofwel van alle ellende die anderen overkomt. Op Facebook, Instagram of Twitter posten mensen nooit dat hun leven wel z'n gangetje gaat. Ze posten enkel perfectie of diepe ellende. En als je die smartphone altijd aan hebt staan, wordt je daar zo'n beetje 24/7 door overvallen.

Dit heeft twee gevolgen.

Ten eerste. Als je constant wordt geconfronteerd door zogenaamd perfecte leventjes, wordt je eigen imperfectie ineens een constante bron voor klachten. Waarom hebben alle andere pubers een perfecte huid, maar heb ik als enige puistjes? Waarom verdient zo'n kutkind een paar ton met een vlog, terwijl ik het vmbo met moeite haal?

Ten tweede. Er bestaat niks meer tussen perfectie en diepe ellende. De wereld wordt zwart/wit. De middelmaat wordt middels algoritmen uit ons systeem gefilterd. En dat terwijl het overgrote deel van de mensheid – ook van de Nederlanders – gewoon tot die middelmaat behoort.

Er is een simpele manier om het klagen aanzienlijk te verminderen, zonder moderne ontwikkelingen overboord te gooien. Internet bestaat nu eenmaal en we kunnen daar ieder moment van de dag over beschikken. Maar het moet niet. Je hebt de mogelijkheid om iedere willekeurige mening te zien. Maar het moet niet. In een klas of op je werk kun je blijven volgen wie Yolanthe neukt. Maar het moet niet. Zet je meldingen uit en neem op een later tijdstip even de tijd om de boel eens door te lezen. Je kunt een telefoon ook in je tas houden en internet kun je ook alleen voor school of werk gebruiken. Praat overdag wat vaker met al die gemiddelde klasgenoten en gemiddelde collega's en ontdek hoe veel we met al onze imperfecties op elkaar lijken. Dat er feitelijk lang niet zoveel te klagen is.

Klagen mag. Maar weet dat je negen van de tien van je eigen klachten zelf op kunt lossen. Dat sommige dingen niet veranderen omdat jij er kennis van neemt. En dat je sommige dingen best de tering mag relatieveren. Veel klachten zijn namelijk gewoon gezeik.

En het is echt zonde van je tijd om met gezeik bezig te blijven.