Magistrale manoeuvres in Moskou (8)

John Beringen is bekend geworden door o.a. zijn boek ''Het verschijnsel Bob Evers'', hetgeen inmiddels een veel gezocht collectors-item is geworden. Geïnspireerd door de unieke opzet van de Bob Evers- verhalen besloot hij een eigen serie op te zetten: de ''Fred Huizinga-serie'' ''Magistrale Manoeuvres in Moskou'' is het eerste deel uit een trilogie.

Hoofdpersonen zijn drie jongens uit Utrecht van begin twintig jaar oud, t.w.: Fred Huizinga, die bij zijn vader in de zaak (een metaalbedrijf) werkt op de afdeling verkoop, Peter Heygraaf, advocatenzoon en student rechten en Hans Verlinden, die werkzaam is op het administratieve vlak via uitzendbureaus. Het verhaal speelt zich af in 1992; ruim een half jaar na de val van het ijzeren gordijn. Met toestemming van zijn uitgever en John zelf mogen we dit boek als feuilleton hier plaatsen. Mocht je de eerdere delen gemist hebben, een link naar de eerdere delen staat onderaan.

"Deze vrouw vraagt of u dit kistje wilt kopen voor vijf dollar," sprak een stem in perfect Engels. Verrast keken de drie jongens op. Naast hen was een jongen komen staan van ongeveer twintig jaar oud; met een twinkeling in zijn staalblauwe ogen keek hij van Hans (die nu stond te zweten) naar de vrouw. "Wilt u het kopen?" hernam de jongen. "Nee," antwoordde Hans. De nieuwkomer zei iets tegen de vrouw, waarop zij wegliep, onderwijl rondkijkend naar andere potentiële kopers. "Thank you very much," mompelde Hans. "You're welcome." "Jij spreekt goed Engels," zei Fred. "Ik heb het twee jaar gestudeerd." Op dat moment zei er iets "klik" in Freds hersenen. "Misschien kun je ons helpen," sprak hij op nadenkende toon. "Het ligt er aan waarmee," liet de Rus weten. "Wij logeren in Hotel Rossia," reageerde Fred, "laten we daar naartoe gaan en onder het genot van een kopje thee het een en ander bespreken." "Prima," knikte de Rus. "Mijn naam is Michael Nicolajevitsj Motorin." "Ik ben Fred." Hij schudde de uitgestoken hand. Nadat Peter en Hans zich eveneens hadden voorgesteld, ging het viertal op weg.

Tien minuten later zaten ze aan een tafeltje in één van de lounges, die via de hoofdingang aan de Zuidkant te bereiken is, achter grote glazen dampende thee. Een paar tafeltjes verderop zat een groep Hollanders luidruchtig te praten over hoe enig ze het vonden dat ze in het hart van Rusland waren. Met name Hans bekeek het gezelschap met gemengde gevoelens. "Laten we tot de kern van de zaak komen," sprak Fred resoluut. In het kort vertelde hij Michael waarom ze naar Moskou waren gekomen. Deze liet het hele verhaal bezinken en slurpte voorzichtig van zijn thee. "Je hoeft geen Stalin te heten om dit zaakje niet te vertrouwen," merkte hij op terwijl hij zijn glas weer neerzette. "Waar zit Novi Transport precies?" Fred haalde uit de binnenzak van zijn jack de plattegrond tevoorschijn en vouwde deze open. "In het noorden," verduidelijkte hij terwijl hij de kaart aan Michael gaf. "We hebben de locatie omcirkeld; kijk, hier." Michael keek naar de plek die Fred aanwees. "Een zijstraat van de Dimitrower Chaussee," mompelde hij, "die wijk ken ik redelijk goed." "Wat is dat voor een buurt?" wilde Peter weten. Michael haalde zijn schouders op: "een gewone buitenwijk, net als alle andere."

Hij vouwde de kaart weer op en gaf deze terug aan Fred. Terwijl deze de kaart weer in zijn binnenzak propte, staarde Michael met een diepe frons op zijn voorhoofd naar zijn glas thee vóór zich. De drie vrienden wachtten op wat er komen zou. Stilte. Peter en Hans wisselden een blik van verstandhouding. Ze dachten allebei hetzelfde: deze Rus was nou niet bepaald spraakzaam! Fred schudde haast onzichtbaar het hoofd. Peter en Hans begrepen dat Fred wilde dat Michael uit de hoek zou komen. Ineens was de lounge vervuld van bulderend gelach dat opsteeg uit de groep Hollanders. Kennelijk had iemand een mop verteld. Hans schoof zenuwachtig heen en weer op zijn stoel. Michael keek plotseling op van zijn glas en keek Fred onverstoorbaar aan: "Ik zal jullie helpen; wat levert het mij op?" "Twintig dollar per dag plus eten en drinken; onkosten als bijvoorbeeld openbaar vervoer of een taxi zijn uiteraard geheel voor onze rekening."

Fred had dit direct geantwoord. Tijdens de korte wandeling van het Kremlin naar het hotel was hij tot de slotsom gekomen de vergoeding van Michaels eventuele diensten niet overdreven hoog moest zijn, maar zeker ook niet te laag. "Klinkt redelijk," reageerde Michael. "Hadden jullie zelf al een soort plan gemaakt?" "Nou ja, een plan...," begon Fred. "Het is allemaal nog niet echt vastomlijnd," onderbrak Peter. "We hebben bijna twee dagen in de trein gezeten en dus tijd genoeg gehad om bepaalde varianten door te nemen. In feite zijn we steeds tot dezelfde conclusie gekomen. In de eerste plaats zal ons onderzoek moeten beginnen bij Novi Transport. Alleen daar zullen we kunnen uitvinden wat er aan de hand is." "Tot zover akkoord," zei Michael. "En wat is zogenaamd de reden van jullie bezoek?" "We dachten zelf aan een op te zetten transportlijn tussen Moskou en het westen. Dus zowel vrachten vervoeren vanuit Rusland naar Holland als omgekeerd." "Hm." Michael nam een slok thee en begon te praten: "dat plan is redelijk bruikbaar, maar het heeft nog wat haken en ogen." "Hoe bedoel je?" wilde Peter weten.

"Kijk, we weten dat er iets niet klopt bij Novi Transport. Als jullie daar komen binnenstappen, zullen ze meteen onraad ruiken als ze horen dat je uit dezelfde stad komt als de Hollandse metaalfabrikant die eerst zo'n goede klant was maar die nu niet meer ingaat op de condities van de zogenaamde plaatsvervanger. Dat verband zullen ze onmiddellijk leggen. Dus om te beginnen twee dingen: jullie komen uit Amsterdam en jij mag jouw gezicht daar sowieso niet laten zien." Dit laatste zei hij tegen Fred. "Hè? waarom niet?" vroeg deze verbaasd. "Omdat een verspreking gauw gemaakt is," verduidelijkte Michael. "Je kunt jezelf wel een andere achternaam aanmeten, maar als ze je vragen hoe je heet en je moet daar eerst nog eens over nadenken, dan maak je een vreemde indruk. Geloof me nou maar; er zijn grotere missies stukgelopen op kleinigheden die op het eerste gezicht onbelangrijk leken. Daarnaast zul je aannemelijk moeten maken hoe je achter het bestaan van die onderneming bent gekomen." Hans had ademloos geluisterd naar dit nuchtere betoog; Peter slikte iets weg: "hij heeft gelijk, jongens, zover had ik nog geeneens doorgedacht."

"Het lijkt me het beste dat ik met Peter daar naar toe ga; tenslotte spreekt hij het beste Engels van jullie drieën.” Fred knikte: “als ik het goed begrijp, dan heb jij Peter zogezegd hier ontmoet, je raakte in gesprek met hem en hoorde van hem dat hij hier voor een zakenreis was. Toen heb je hem aangeboden om hem tegen vergoeding een beetje wegwijs te maken. Tenslotte ken je de hele omgeving én je spreekt vloeiend Engels." "Volkomen juist; alleen ben óók in deze situatie degene die Peter opmerkzaam heeft gemaakt op Novi Transport. Punt van discussie blijft wel dat ik toch een geloofwaardig antwoord moet geven op de vraag hoe ik op het idee kwam om met de Hollander uitgerekend naar hen te komen. "Wacht eens even." Hans, Fred en Michael keken nieuwsgierig naar Peter die nu met zijn vingers op het tafelblad zat te trommelen. "Zou het in werkelijkheid niet simpeler zijn dan wij vermoeden?" begon hij. "Verklaar je nader," sprak Michael rustig.

"Nou kijk; een transportbedrijf heeft altijd enige bekendheid. Ik bedoel maar te zeggen dat je altijd auto's van het bedrijf in kwestie hebt kunnen zien rondrijden. En daarbij: je kunt een keer toevallig daar in de buurt zijn geweest en hebben gezien dat dat bedrijf gewoon bestáát. Wat is dan logischer dat je direct denkt aan Novi Transport als je met een Hollander in gesprek raakt die te kennen geeft op zoek te zijn naar een Russische expediteur? Denk je nou werkelijk dat die mannen daar zich gaan afvragen of dat verhaal wel klopt terwijl er een westerling voor hen staat die zaken wil doen?" Hans en Fred knikten goedkeurend. Michael schudde echter meewarig het hoofd: "Jullie zijn zeker nog nooit eerder in Rusland geweest." "Nee." Ineens glimlachte Michael. Het was de eerste keer dat de drie jongens hem dit zagen doen. Het was een ontwapenende – haast verlegen - grijns. "Het spijt me dat ik het zeggen moet," sprak hij, nu weer ernstig, "maar Russen kunnen bliksemsnel combineren en feiten associëren. Wellicht komt dit doordat wij tientallen jaren in een maatschappij hebben geleefd waarin wij altijd voorzichtig moesten zijn en op onze woorden moesten letten. Ik ben er van overtuigd dat menig westerling dit zal aanmerken als een soort van paranoia, maar ik verzeker jullie dat je gegronde redenen hebt om met een verklaring over de brug te komen waar geen speld tussen te krijgen is."

Er viel een stilte.

Hoe dit verder gaat lees je volgende week. Liever morgen verder lezen? Het boek is ook gewoon te koop en kun je hier bestellen!