Een heel klein piemeltje

Nederland heeft een heel klein piemeltje in het totale politieke wereldtoneel. En ook al wordt het door opwinding zo hard als een stalen knots, het blijft onopvallend. Waarom deden, en doen, de Nederlandse kabinetten dan alsof zij een penis hebben van dertig centimeter lang? En als deze dan stijf wordt van politieke opwinding, waarom denken wij dan dat iedereen in de wereld dat wel zal zien?

Denk bijvoorbeeld eens aan de zetel in de Veiligheidsraad. Nu mogen we hem delen met Italië. Veronderstel dat Italië had gezegd: “Nee, laten we maar doorstemmen want dan hebben we hem toch wel voor twee jaar. Bij iedere stemronde komen we wat dichter bij jullie.” Ik zie Koenders nog zo opvliegen van zijn tijdelijke zetel en naar Gentiloni, de minister van Buitenlandse Zaken van Italië rennen.
‘Hee hai, zullen we delen?’ sist Bert met zijn lippen op elkaar. Veronderstel dat er iemand lipleest. Gentiloni ving hem bijna op, want Bert rende op zijn doel af met in zijn achterhoofd: ‘Dit keer willen wij er NIET naast grijpen!’.
‘Man rustig, rustig’, bezweert Gentiloni. ‘Ja, ja delen oké. Betekent het zo veel voor jullie dan?’ En terwijl Gentiloni nu pas voelt dat Bert met zijn voeten op zijn tenen is beland, beseft deze nog meer het alomvattende minderwaardigheidscomplex van de eens zo grote zeevaarderfamilie. Balkenende refereerde er nog wel eens aan en werd toen ook al door de rest van Nederland weggehoond. Pathetisch bijna.

Maar het grootste voorbeeld van de potentie van onze kleine piemel is wel Srebrenica. Nu pas heeft Minister Hennis van Defensie toegegeven dat wat de Dutchbatters in 1995 eigenlijk moesten klaarspelen in Srebrenica onuitvoerbaar was. En vrijwel direct na haar opmerkelijke uitspraak klagen 12 oud-Dutchbatters de staat aan, en terecht! Waar ik mij verschrikkelijk aan stoor - en u ook waarschijnlijk - is dat sommigen uit de Tweede Kamer roepen dat ze hopen dat er geen claimcultuur ontstaat. Hoezo? Wie heeft volwaardig getrainde Bosnisch-Servische eenheden van moordenaars, onder leiding van Mladic, van zich af proberen te houden door hun kleine piemel, ik bedoel: niet toereikend wapentuig, te laten zien? Mladic heeft zich waarschijnlijk een beroerte gelachen toen. Pas veel later heeft de wereld wel met hem af kunnen rekenen, dat dan weer wel. Waarom wilde Nederland daar zo graag zijn? ‘Als we daar maar zijn, dan ziet de hele wereld dat wij weliswaar een klein land zijn maar grote daden hebben’, moet het toenmalige kabinet gedacht hebben. Ik zeg: het kleine piemelsyndroom!

Ok nu weer in Syrië. Daar zijn we met een handvol F16-gevechtsvliegtuigen die alleen met hun radio met de grond kunnen communiceren, niet net zoals de Amerikanen via satellieten. Maar goed, de Belgen en Fransen ook niet. Bezuinigen op defensie in vredestijd blijkt maar maar weer eens een naïeve stap te zijn van deze regering. De permanente onbetrouwbaarheid van wereldleiders daarentegen niet.