Buurmans gek

 Afgelopen week werd ik door een vriend om een, op het oog onschuldige, gunst gevraagd. Hij moest werken en had me gevraagd of ik voor hem een T-shirt, dat gratis werd weggeven bij de aanschaf van een paar schoenen, wilde ophalen. Verzamelobjectje, een voetbalshirt van een hip merk, voor de liefhebber. Op de meegestuurde foto zag ik de meerwaarde er niet zo van in om daar – zegge en schrijve – honderdtwintig euro voor neer te tellen maar soit: het zou een zonnige dag worden, ik was vrij en ben over het algemeen ook de beroerdste niet. Al te goed is buurmans gek.

Het verzoek ging wel gepaard met enkele onheilspellende woorden. Het zal de lezer bepaald niet onbekend voorkomen dat ook verzoeken van goede vrienden wel eens kleine lettertjes bevatten met onverkwikkelijke consequenties, maar daar knijp je voor hen die je na staan gewoonlijk je ogen wel voor dicht. In het onderhavige geval ging het om de nauwgezette specificatie van het tijdstip van 12 uur ’s middags. Desgevraagd was het wenselijker om eigenlijk minstens een half uur eerder te verschijnen, want het kon nog wel eens druk worden. Bij nader inzien bleek het niet om zomaar een verzamelobject, maar om een razend populaire, one time only, extremely limited edition van een T-shirt van een mij totaal onbekend schoenmerk te gaan, verwijzend naar de straattaal voor schoen. Een broekmerk dat ‘broek’ heet, bestaat volgens mij niet, dus dat gat in de markt ga ik de komende weken maar eens verder openbreken.

Tegen beter weten in toog ik de volgende dag toch naar de Amsterdamse Zeedijk. En ik bleek merkwaardig genoeg niet de enige gek. Zo’n vijftig man had zich verzameld voor de deur van de verder werkelijk minuscule schoenenwinkel. Degenen die het dichtst bij de deur stonden, hadden een bijna volledige kampeeruitrusting bij zich. Het woord had zich door de rij wachtenden heen snel verspreid dat de eerste kampeerders rond middernacht al hun bivak hadden opgeslagen. En die rij wachtenden zinderde van opwinding. Uit alle hoeken van Nederland was de harde kern van de merkfans op de Zeedijk neergestreken; sommigen waren al met zonsopgang in de trein gestapt. Zenuwachtig van de ene voet op de andere wippende jongens waren het, met reikhalzende nekjes, nonchalante one-liners, maar ondertussen o zo gespannen koppies. En dat allemaal voor een T-shirt. Wel konden we rekenen op veel belangstelling en leedvermaak van passerende toeristen, die deze malligheid nog enigszins relativeerden.

Nou ben ik zelf niet erg merk- of modegevoelig. Ik draag voornamelijk kleren voor eigen gerief en niet dat van anderen. Ik zorg er nog net voor dat ik er niet al te shabby bij loop, verder zal het me worst wezen. Voordeel van deze instelling is dat je je in elk geval nooit in een bloeddorstige kudde merkfetisjisten hoeft te begeven. Een run op kaartjes voor populaire festivals en optredens van musici en andere popsterren snap ik ergens nog wel. Bij de Drie Doldwaze Dagen van de Bijenkorf heb ik dat al wat minder. Maar deze drukte kon ik met de beste wil van de wereld nergens plaatsen.

Sowieso vind ik de exclusiviteit van kleding een beetje overtrokken. Los van het feit dat ik - en met mij waarschijnlijk meerdere mensen - niet eens door zal hebben welke uniciteit aan dergelijke kleding kleeft, is de lol daar ook wel af als die ene kenner het wel gezien heeft. Het bezit van de zaak is vaak het einde van het vermaak. Daarna gaat gesprek gewoon weer verder over hoe slaafs ze zich op het werk voelen behandeld door hun baas en dergelijks.

Enfin, het vervolg laat zich waarschijnlijk wel raden. Nadat de winkel werd geopend, transformeerde de rij in een ongeorganiseerde massa voor de deur, waarbij mensen op afroep naar binnen werden geroepen. Er bleek een obscuur lijstje rond te zijn gegaan, waarop de eerste veertig aanwezigen zichzelf met schoen- en shirtmaat hadden ingeschreven. Het was ieder voor zich. Na in totaal anderhalf uur wachten, stond ik eindelijk oog in oog met de schoenverkoper. Hij informeerde naar de gewenste maat van het shirt, om mij vervolgens zonder blikken, blozen of me ook maar aan te kijken toe te bijten dat die maten op waren. De oplage was werkelijk tot een minimum beperkt met in totaal honderd exemplaren, maar de eerste vijftig fanatici hadden de grootste maten er al uitgepikt.

Daar sta je dan, met je goede gedrag. Discussiëren over kosmische rechtvaardiging voor de verspilde tijd en moeite in de wachtrij heeft op dat moment ook geen enkele zin. De deur intrappen en jezelf naar binnen werken ook niet. Je kunt slechts proberen om zo onaangedaan mogelijk de aftocht te blazen. En er was natuurlijk precies datgene gebeurd, wat mij op voorhand altijd zo tegenstaat aan dit soort ondernemingen. Voor nu in elk geval mijn les geleerd en bevestiging van mijn vermoeden: nooit op dit soort acties afgaan. Zeker niet voor een T-shirt.