VRRROOOOAAAAW!!!

Mijn oudste zoon en ik kijken graag naar autoraces. Een paar per jaar zien we er in het echt, maar verreweg de meeste volgen we op televisie. De 24 uur van Le Mans is daarbij het jaarlijkse hoogtepunt. Met z’n tweeën op de bank liggen en dan 24 uur lang kijken, een beetje babbelen en uiteindelijk toch gewoon per ongeluk ook een beetje slapen. En dat van zaterdagmiddag drie uur tot zondagmiddag drie uur. Corvette: VRRROOOOAAAAW!!! Wij: kippenvel.

Mijn zoon heeft een hekel aan lezen en dus dacht ik ‘m maar eens een paar stripboeken uit de Michel Vaillant-serie te geven. Kijken of die hem aan het lezen zouden krijgen. Dat deden ze.

In de Michel Vaillant-strips maken alle auto’s merkwaardige geluiden en die zijn nogal bekend geworden. Je hoeft geen Vaillant-fan te zijn om de VRRROOOOAAAAW!!! te herkennen die bij iedere rijdende auto in dikke letters staat getekend. In het echte leven klinken straatauto’s totaal anders, datzelfde geldt voor Formule 1-auto's ook en zelfs Le Mans-prototypes hebben niets meer met dat geluid te maken. Maar dat maakt niet zo heel veel uit. Het is maar fictie.

De strips sloegen dus aan bij mijn zoon en de Vaillant-verfilming volgde. Ook dat werd een succes, dus toen werd het tijd voor het absolute hoogtepunt uit de racefilmgeschiedenis: Le Mans, met in de hoofdrol Steve McQueen, The King of Cool. Helaas haakte mijn zoon al na een klein halfuurtje af.

McQueen speelt in Le mans de Porsche-coureur Michael Delaney. Een bepaalde dialoog uit die film heb ik altijd fascinerend gevonden:

Lisa Belgetti: When people risk their lives, shouldn't it be for something very important?
Michael Delaney: Well, it better be.
Lisa Belgetti: But what is so important about driving faster than anyone else?
Michael Delaney: Lotta people go through life doing things badly. Racing's important to men who do it well. When you're racing, it's life. Anything that happens before or after is just waiting.

Dat klinkt mooi. Leven voor iets. Of beter gezegd: echt genieten van iets betrekkelijk zeldzaams, want een coureur racet natuurlijk niet dagelijks. Bijkomend nadeel is dat het nogal gevaarlijk is. Je leven op het spel zetten om maar even te kunnen genieten klinkt als een nogal irrationele keuze. Tenzij je voor de rest toch niets te verliezen hebt natuurlijk.

Maar hoe romantisch dat genieten van die bepaalde zeldzame momenten van passie ook lijkt, de keerzijde is dat er zo ontzettend veel wachttijd overblijft. Wachten is strontvervelend. Wachten is zinloos. Tijdverspilling. Als je leven grotendeels tijdverspilling is, dan kan ik me voorstellen dat je het best op het spel wilt zetten voor zoiets stoms als winnen. Wat eerst als pure passie klonk, blijkt uiteindelijk een soort cynische apathie te zijn met af en toe een zeldzame uitvlucht.

In een iets andere vorm zie je dit dagelijks. Mensen die werken omdat het moet. Die zich dagelijks weer naar hun doodsaaie werkplek slepen en de uren, minuten en seconden aftellen tot het moment dat ze weer naar huis mogen. Maar er moet gewerkt worden, en veel ook, want de spaarzame winmomenten zijn zo vreselijk belangrijk. Een vakantie naar Turkije, een nieuwe auto, een nog smartere telefoon met een vrij duur abonnement, een grotere televisie, een nog iets dunnere en snellere tablet, enzovoort. De rest is wachten.

Sterven zou het ultieme moment van tevreden evaluatie moeten zijn. Ik kan me echt niet voorstellen dat er mensen sterven met de gedachte dat ze eigenlijk meer hadden moeten werken of toch graag een nog nieuwere telefoon hadden gekocht. Geluk zit niet in alleen maar in de details. Geluk zit in het grootste gedeelte van het leven en als dat niet het geval is, dan moet je voor zorgen dat het grootste gedeelte van het leven verandert. Het leven moet VRRROOOOAAAAW!!! zeggen en regelmatig voor kippenvel zorgen. Wachten doe je maar als je slaapt.