Het mooiste kersthuis

'Aloysius, moet je nu eens lezen. Ze hebben een prachtige prijs voor het mooiste kersthuis van de regio. Aan die wedstrijd gaan wij toch zeker ook meedoen?' Teutje's stem sloeg bijna over. Zo enthousiast was ze.
'Ik weet het niet, Teutje,' antwoordde Aloysius. 'Wij winnen nooit eens een hoofdprijs. Alleen van die kutprijsjes zoals in de Nationale Postcode Loterij. IJs dat niet te vreten is en bloemen die na twee dagen net zo verlept zijn als Patricia Paay.' Maar Teutje liet het er niet bij zitten.
'Dat zijn loterijen, Aloysius. Dan moet je geluk hebben. Dit is een prijsvraag en dan heb je het zelf in de hand.' Aloysius was echter nog niet overtuigd.
'Dat is het nou juist. Ik weet nu al wie het dan zelf in de hand heeft. Ik namelijk. Dat wordt natuurlijk weer flink tekeer gaan met de boor, de hamer, de zaag en nog veel meer gereedschap. En je weet dat ik daar niet zo handig in ben, Teutje. Weet je nog toen we nog op een flatje woonden en ik een schilderijtje wilde ophangen en daarom een gaatje voor een schroefje ging boren? Een enorm gat in de muur en boze buren die net naakt op de bank lagen te knarren en ineens mijn kop aan de andere kant van het gat zagen.'
'Ja, maar je bleef ook boren. We zijn nu twintig jaar verder en als ik bedenk hoe het in die tijd met ons seksleven is gegaan, dan weet ik zeker dat je nu lang niet zo fanatiek meer zult boren.' Teutje liet zich niet uit het veld slaan. Dat bleek wel. En uiteindelijk wist ze haar man te overtuigen van de noodzaak om mee te dingen naar de titel: mooiste kersthuis van de regio.

Aloysius lag te snurken op de bank. Het was pas zeven uur 's avonds, maar hij was doodop. De hele dag was hij bezig geweest in de voortuin, want het mooiste kersthuis moest ook een mooie kersttuin hebben. En probeer maar eens een snoer met meer dan duizend lampjes netjes op te hangen. Het moest aan de voorkant van het huis over de rand van het platte dak en dan langs de zijkanten naar beneden. Vier keer was Aloysius bijna van de ladder geflikkerd, hij had zijn hand opengehaald aan een roestige spijker waar eens een vogelhuisje aan had gehangen en hij had ontelbare keren met de hamer op zijn duim geslagen tijdens het bevestigen van de snoeren met krammen. Uiteindelijk hing de verlichting zoals gewenst. Alleen gebeurde er niets toen hij in de gang de stekker in het stopcontact deed.
'Misschien zit één van de lampjes een beetje los,' had Teutje vrolijk opgemerkt.

Een paar dagen later zag het huis er toch al aardig uit als een kersthuis. Ook in de voortuin waren leuke kerstversieringen te zien. Teutje had van karton een grote sneeuwpop gemaakt en die geverfd, want ze rekende er niet op dat het ging sneeuwen met de Kerst. Aloysius had het wel vreemd gevonden dat ze twee winterpenen had gekocht voor die sneeuwpop. Je had er toch maar eentje nodig om als neus dienst te doen? Toen de sneeuwpop af was, begreep hij het. Hij vroeg zich echter af of de jury het zou waarderen. Verder hadden ze groene en oranje lichtjes in de struiken gehangen. Teutje had ook een klein kerstboompje gekocht en dat stond naast de voordeur. Ze had het versierd met lichtjes die konden knipperen.

Aloysius had voorgesteld om ook een arrenslee met de Kerstman erin en een rendier ervoor te kopen voor de voortuin, maar Teutje had een beter idee gehad.
En daarom stonden er nu een levende kerstvrouw en een levend rendier in de voortuin. Klaar om te repeteren, want als de jury zou komen kijken dan wilden ze een leuk toneelstukje opvoeren. Aloysius moest als rendier de arrenslee trekken met Teutje erin als kerstvrouw.
'Je bent een echte kerstvrouw, Teutje.' Aloysius bekeek zijn vrouw met een goedkeurende blik. Teutje zag er dan ook echt uit als een kerstvrouw. Kerstmuts, witte haren, een witte baard, een sexy kerstjurkje met een riem, een mooie kerstcape en hoge zwarte laarzen. Het jurkje was wel iets korter dan nodig omdat het eigenlijk voor de wat slankere kerstvrouwen was. Maar Aloysius en Teutje vonden het prima zo.
'Nou, Aloysius. Jij ziet er ook geweldig uit in dat rendierenpak, hoor. Maar je moet wel op handen en voeten kruipen, anders is het niet echt.' Aloysius deed wat er van hem werd verwacht, maar hij zat nog niet of hij voelde iets zwaars op zijn achterste.
'Teutje, niet doen! Jij moet in de arrenslee en niet op mij rijden.'
'Dat ben ik niet, Aloysius. Dat is Bello, de rottweiler van de buren.' Teutje kon bijna haar lachen niet inhouden.

Na de buitenboel kwam de binnenkant van het huis aan de beurt.
Allereerst de kerstboom. De Kreukeltjes hadden al jaren een kunstkerstboom. Teutje was bezig hem op te tuigen. Dit jaar had ze gekozen voor gouden ballen. Maar Aloysius keek verbaasd naar de kerstspullen op de grond.
'Teutje, waarom heb je in hemelsnaam drie pieken klaar liggen? Aan eentje heb je toch genoeg?'
'Ja, dat dacht ik dertig jaar geleden ook,' flapte Teutje eruit. Maar ze herstelde zich snel.
'Ik wist nog niet welke ik zou kiezen, Aloysius. Nu wel, want ik heb de gouden ballen genomen en daarbij hoort de gouden piek.'

De dag voordat de jury zou komen kijken was alles klaar. Het huis en de voortuin waren prachtig verlicht en de sneeuwpop in de tuin had op verzoek van Aloysius nog maar één winterpeen. In de kamer was een mooie kerststal met Jozef, Maria, Jezus in de kribbe en de herders met de schapen. De wijzen uit het Oosten wilde Aloysius er niet in hebben. 'Er komen de laatste tijd al genoeg mensen uit het Oosten naar Nederland,' had hij gezegd.
Maar dé trots van huize Kreukel was wel het kerstdorp dat Teutje had gekocht en dat nu op het dressoir stond. Het had aardig wat gekost, maar dan heb je ook wat. Leuke huisjes en kerken van het merk Luville. Het bracht echt de kerstsfeer in huis.
Alles bij elkaar waren de Kreukeltjes meer dan € 3700 kwijt, maar dat hadden ze er graag voor over. Je kunt nu eenmaal niet voor € 100 zo'n wedstrijd winnen, vond Teutje.

Teutje en Aloysius zitten al een halfuur voor de tv. De uitzending is al bezig en de winnaar van de wedstrijd zou zo bekend worden gemaakt. De Kreukeltjes hebben champagneglazen en een fles Moët & Chandon champagne klaarstaan, want de eventuele overwinning moet natuurlijk worden gevierd. De jury was erg enthousiast geweest, vooral het toneelstukje met rendier, arrenslee en kerstvrouw had men zeer gewaardeerd. Dat was tenminste iets origineels volgens de jury. Gelukkig had de buurman Bello binnengehouden.
'En dan nu de gelukkig winnaars van onze jaarlijkse wedstrijd Het Mooiste Kersthuis. Het meest sfeervolle, spraakmakende en originele kersthuis uit de regio is...het huis van de familie Kreukel.' Meteen na deze woorden barsten Teutje en Aloysius los. Ze juichen, ze dansen en springen, ze schenken de glazen vol met champagne en klinken zo hard dat ze nieuwe glazen moeten pakken en opnieuw moeten inschenken. Het was het geld dus meer dan waard geweest. Maar ineens schiet Aloysius iets te binnen.
'Wacht eens Teutje. Ik heb nog niet gehoord wát we eigenlijk hebben gewonnen.' Aloysius wordt echter op zijn wenken bediend, want de man op het scherm gaat verder.
'Van harte gefeliciteerd, familie Kreukel, met uw prachtige prijs. Een kerstdorp ter waarde van € 100. '