De muziek uit... The Witch's House

In 'De muziek van...' schrijft collega Faux. over muziek uit games. Elke keer komt er een andere track uit een andere game aan bod. Dit keer is het een track uit een spel waar je waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebt.

Oef. Dat is even schrikken. Na Mario, Zelda, Kingdom Hearts en Pokémon heb je nu ineens een game waar je waarschijnlijk nog niet van gehoord hebt voor je snufferd. The Witch's House is een spel dat vooral in smaak valt bij Tumblr-meisjes en scholieren die het licht in hun kamer uitdoen en met z'n allen Slender gaan spelen. Veel gamers zullen hun schouders ervoor ophalen. Een RPG Maker-spel gemaakt door een eenzame Japanner met te veel fantasie. Niets te zien hier, doorlopen. Velen zullen alleen al afhaken bij het zien van de graphics: simpele sprites in een venstertje dat niet eens fullscreen kan. Waarom zou je het in vredesnaam spelen, laat staan er een hele column over schrijven? 

Viola in de eetzaal

Mijn eerste aanraking met The Witch's House is nu al een aantal maanden terug, als mijn geheugen me niet bedriegt. We waren uitgekeken op Slender en zochten een nieuw horrorspel. Waar Slender een horrorspel pur sang is, deed The Witch's House dat net even anders. De ontwikkelaar zelf, de mysterieuze Japanse Fummy, omschrijft zijn eigen creatie als 'een puzzel-georiënteerd horrorspel'. De gameplay is simpel uit te leggen: je speelt als Viola, een jong meisje dat een veredeld spookhuis bezoekt in een groot eng bos. 'You do know this is a witch's house, right?', waarschuwt de zwarte kat - want een heksenhuis is het zeker. Al in de eerste kamer ligt de dood op je te wachten. Twee muren komen op je af en fletsj; een blikkig RPG Maker-soundeffectje maakt duidelijk dat het Game Over is. We lachten toen het gebeurde. En we lachten toen het nog een keer gebeurde. Maar bij de zesde keer was de lol er wel van af; hoe kwamen we langs de eerste kamer? Dat is het moment waarop de ware insteek van The Witch's House naar boven komt. Het is namelijk een onwaarschijnlijk intelligent spel. Een puzzelspel, maar dan eentje waarbij je echt moet nadenken en vooral logisch moet nadenken. Oplossingen die te simpel lijken blijken toch juist te zijn en elk moment waarop je niet nadenkt wordt bestraft met de dood. Op die manier doorkruis je het huis, waarbij enkel kleine briefjes op de muur een voorzichte hint geven. De kans dat je het tot het einde haalt zonder te spieken op het internet is nagenoeg nihil. Dat is ook de reden waarom wij stopten; na voor de zoveelste keer gestrand te zijn was het tijd voor een luchtiger spel. 

Twee maanden gingen voorbij en ik was The Witch's House zo goed als vergeten. Alleen het verlangen naar een muziekstuk uit het spel zorgde ervoor dat ik het, gewapend met dropfruitduo's en mijn beste vriend, opnieuw startte en speelde. De complexe puzzels allang vergetend begon ik aan de moeilijke zoektocht naar de tweede verdieping, waar het muziekstuk op me stond te wachten. De muziek van The Witch's House, grotendeels gecomponeerd door het Japanse Presence of Music, is sowieso niet onaardig maar Rumor, zoals de achtergrondmuziek van die tweede verdieping heet, steekt er met kop en schouders bovenuit. Het omvat niet alleen de unieke sfeer van The Witch's House, het is de sfeer van The Witch's House. Een droevige gitaar, een tokkelende cello en klagende violen luiden een geheel nieuw hoofdstuk in van videogame-ervaringen. Het doet denken aan opsluiting, wanhoop en onbegrip met als kers op de taart krankzinnigheid. Het spel is zo waanzinnig goed. De verhaallijn, die op het eerste gezicht zo dun als een velletje papier lijkt, ontwikkelt zich in korte tijd tot een plottwist die niemand aan zal zien komen. De puzzels zijn simpelweg geniaal en zorgen na het oplossen ervan tot een opluchting en zelfvoldaanheid waar Professor Layton jaloers van wordt. Maar wat The Witch's House het aller-, állermooiste doet is het combineren van al deze elementen. Is het opofferen van je trouwe bondgenoot wel het oplossen van de puzzel waard? Waarom achtervolgen je acties van het begin je helemaal tot aan het einde? Waanzinnig gedreven door Rumor dwaal je doelloos door het huis om maar niet verder te komen. Je wilt niet weten hoe het afloopt, je wilt niet nog meer mensen vermoorden. En juist op het moment waarop het allemaal te veel wordt verschijnt er opeens een gigantische doodskop in beeld, waardoor je je de lazerus schrikt.

Rumor is de muziek die je van te voren luistert voor de sfeerimpressie, de muziek die je tijdens het spel zelf te horen krijgt als achtergrondmuziek en de muziek die je daarna opnieuw opzoekt om het hele avontuur nog een keer te beleven. Pas als je het spel met alle alternatieve eindes uitgespeeld hebt zal je Rumor echt begrijpen. Je eerste keer Ocarina of Time is om nooit te vergeten, maar ook je eerste playtrough van The Witch's House is er eentje om vast te houden in je herinneringen. De akoestiche gitaar, tien violen en twee cello's zullen mij in ieder geval voor lange tijd aan het nadenken zetten. Zelfs na het uitspelen van het spel ben je nog wel even zoet met het verhaal te verwerken. Dat een simpel RPG Maker-spel dit allemaal naar boven brengt in iets meer dan een uurtje is iets waar ik diep, diep voor buig. Het meesterwerk is hier gratis te downloaden.