Horrorwinter

De traditionele rolverdeling is ver te zoeken in huize Drulovic. Mijn vriendin boort gaten in de muur en ik stofzuig het gruis van de vloer. Zij is vaste klant bij het CJIB, terwijl mijn boodschappenautootje alleen bergafwaarts in de buurt komt van de snelheidslimiet. Zij doet de boekhouding en ik houd de economie draaiende. En juist daar wringt de schoen zo nu en dan. Als PostNL weer eens een extra bus moet inzetten om mijn bestelde boeken te leveren bijvoorbeeld. Toen ik laatst drie keer op en neer moest rijden naar de stad, om alle aangeschafte kleding te vervoeren in haar SUV, tikte ze me op de vingers. Er staan dure maanden voor de deur, dus werd mij vriendelijk verzocht niet méér geld uit te geven dan nodig is. Alleen voor primaire levensbehoeften.

Zo gezegd, zo gedaan. Gedwee loop ik al twee weken met gebogen hoofd langs alle schreeuwende etalageruiten en lees eindelijk eens de boeken die ongeopend in de kast zijn verdwenen. Het is even doorbijten, maar ik kom de nazomer wel door. Met de nadruk op ik.
Mijn vriendin kwam vanmiddag bezweet thuis met een grote tas, waaruit ze bloedserieus drie paar sneeuwlaarzen toverde. Een voor zichzelf en een voor beide dochters. Haar vermanende woorden schoten onmiddellijk door mijn hoofd. Niet meer geld uitgeven dan nodig is. Mijn korte broek zakte pardoes af.
‘Nog net op tijd voor de winter’, zo sprak ze bits toen ik een teenslipper naar haar hoofd slingerde.
Ik tuurde door het raam en zag een stel jongeren in zwemshort, die nog net de ijscoman konden ontwijken.
‘De winter?!’ M'n stem sloeg over van verbijstering. 'Die ligt nog in een metersdiepe zomerslaap!'
‘Heb je het niet gehoord dan? Allerlei onafhankelijke kenners voorspellen een horrorwinter.’

Een vluchtige blik op verschillende nieuwssites leerde me dat het inderdaad weer zover is. Als we de media moeten geloven, waren we al lang en breed bedolven onder vier meter sneeuw. Zoals elk jaar worden de doemscenario’s afgestoft en de wereld in geslingerd, vergezeld van een paar onbegrijpelijke statistiekjes of weersgrafiekjes. Oké, de afgelopen honderd keer hadden ze onvoldoende rekening gehouden met El Niño, maar deze keer is het écht waar, kijk maar naar de golfstroom rond Kaap de Goede Hoop en de exponentiële snelheid waarmee de Poolkappen smelten. Het kan niet missen, zie het wormvormige hogedrukgebied boven Brazilië in combinatie met de gesloten bloemkolen in Usquert. Honderd procent zeker, gelet op de extreme droogte in Eritrea, de luchtvochtigheid in de Bermudadriehoek of eender wat er dan ook op de meteorologische tarotkaartjes staat.

Echt waar, ik heb nog nooit een jaar meegemaakt waarin geen extremen werden voorspeld door zogenaamde kenners. De nieuwste ijstijd is al veertig keer aangekondigd. Mijn vriendin blijft echter een onverschrokken believer. Ze is blij als een kind met de aanschaf van haar lading nepbont. Nog nét op tijd. Ik krijg een déjà vu van vorig jaar, toen ik overigens ook een déjà vu van een déjà vu had. Last minute sloeg ze twee dikke winterjassen, drie sjaals en twee mutsen in voor de naderende Siberische winter. Eind juli. Mijn truien liggen medio november nog altijd onder een dikke laag stof op zolder. Koning Winter heeft niet eens in zijn vingers geknipt.

De Winter des Doods. Klinkt als de nieuwe film van Dick Maas, maar qua spanning zal het onderdoen voor de handwerkencyclopedie van 1967, let maar op mijn woorden. Toch loopt de Elfstedencommissie vanaf begin oktober alweer met kloppende roede een gat in het water te boren. Met dank aan een stelletje weerzeggers. Erben Wennemars heeft voor de zekerheid alle bezigheden tot eind april geannuleerd. It giet oan, zoveel is zeker. De temperatuur moet nog een graadje of twintig dalen, maar dat is een kleinigheidje voor de Horrorwinter. 

Winter Des Doods, laat me niet lachen. Het valt me nog mee dat code paars niet is afgekondigd. Als dit een horrorwinter wordt, dan is Evil Dead een dolkomische gezinsfilm. Niemand neemt deze onzin inmiddels toch nog serieus?

Nou ja, bijna niemand. Terwijl mijn vriendin mij haar prooi wil tonen, sla ik Romantische Jaren van Paul Ingendaay open. Wat ruikt dat toch altijd heerlijk, zo’n nieuw boek. Primaire levensbehoefte. Laat de winter maar komen.