Hatseflats

Als kleine jongen keek ik met bewondering naar Baantjer. In het café van Smalle Lowietje loste de geroutineerde rechercheur onder het genot van een glaasje cognac de ene na de andere moordzaak op. Schijnbaar volledig onsamenhangende, of zelfs tegenstrijdige flarden informatie, wist hij moeiteloos te versmelten tot sluitend bewijsmateriaal. Wat een vernuft. In mijn jeugdige naïviteit veronderstelde ik dat dit een waarheidsgetrouwe afspiegeling was van de werkelijkheid. Maar niets is minder waar, zo bleek deze week eens temeer.

Ten eerste natuurlijk de zaak van Maddie McCann. Het 3-jarge meisje dat in 2007 verdween toen haar ouders zich tegoed deden aan een copieuze tapasmaaltijd in een nabijgelegen restaurant. Gedurende het eerste jaar was de halve wereld in de greep van deze verdwijningszaak en werd Maddie in vrijwel ieder Europees dorpje gespot door een willekeurige voorbijganger. Ze bleek een paar miljoen dubbelgangers te hebben.
De mogelijke scenario’s kwamen en gingen, maar de verdwijning werd niet opgelost. Af en toe kwam de zaak nog eens in het nieuws als de ouders van zich deden spreken, maar het leek hard op weg om een cold case te worden. Tot deze week.

Na zes (6!) jaar komt de politie tot de conclusie dat het achteraf gezien misschien enigszins merkwaardig is dat er ten tijde van de verdwijning een man met een in pyjama getooide peuter richting strand banjerde. Ze grijpen ook alles aan voor aanknopingspunten. Ik zie dagelijks in de schemering mannen met slaperige meisjes voorbijtrekken, maar je weet nooit. Ook wordt er opeens aandacht gevraagd voor twee compositietekeningen die totaal niet op elkaar lijken maar evenwel dezelfde man voorstellen, en twee tekeningen die erg op elkaar lijken maar twee verschillende personen representeren.

Wat hebben die onderzoeksteams in godsnaam gedaan de afgelopen zes jaar, vraag ik me dan af. Dagelijks de hele cognacvoorraad van de plaatselijke Smalle Lowie gedegusteerd?

En dan was er gisteravond natuurlijk nog de uitzending van Brandpunt, waaruit bleek dat de betrokken opsporingseenheden ernstig hebben gefaald.
Nadat Natalee Holloway in 2005 tijdens haar vakantie op Aruba verdween tijdens een avondje stappen, werd de dader snel gevonden in de persoon van Joran van der Sloot. Case closed. Derhalve werden de ontbrekende puzzelstukjes op Antilliaans tempo bij elkaar gesprokkeld. En dan heb ik het niet over de snelheid van Churandy Martina.
Een geval dat experimenteel psycholoog en Nobelprijswinnaar Daniel Kahneman noemt: ‘What you see is all there is’. Mensen trekken snel conclusies uit de aanwezige maar onvolledige informatie, zonder na te denken wat de ontbrekende informatie eventueel aan het beeld zou kunnen veranderen.

De verklaring van ene DJ Diablo hangt van zo veel onwaarheden aan elkaar dat de broer van Badr Hari er nog een puntje aan kan zuigen, maar hij werd met rust gelaten, want hij kan zo goed plaatjes draaien. Never mind, de dader is bekend.
De man die negen dagen voor de verdwijning een vrouw probeerde te verkrachten op dezelfde plek als waar Joran zijn verovering zou hebben achtergelaten, gunde men ook z’n vrijheid omdat, ehm.. Nou ja, hij is vrijgelaten en heeft zijn biezen gepakt richting Zuid-Amerika. Ach, de dader is bekend, dus so what?
En het videomateriaal was reeds vernietigd voordat de politie er na een paar weken achterkwam dat al die camera’s niet uit esthetisch oogpunt het straatbeeld sierden. Och, de dader is toch al bekend.

Toen ik na de uitzending de reclame van Tempo Team voorbij zag komen, moest ik onwillekeurig denken aan de recherche.
U zegt dat de deur van Natalee Holloway nog driemaal is geopend na haar verdwijning? Momentje hoor.
Joran en Natalee zijn met 99% zekerheid niet gezien op de plek waar ze zou zijn achtergelaten? We zijn ermee bezig. Hatseflats!

Misschien moet de recherche bij het uitzendbureau op zoek gaan naar capabel personeel. Al betwijfel ik ten zeerste of ze het zullen vinden. Zoeken is immers niet hun sterkste punt.