Een kinderverkrachter is heel normaal

Frank R. heeft 300 minderjarige meisjes via internet verleid tot het verrichten van seksuele handelingen en met ten minste elf van hen seks gehad. Frank had bovendien geen idee dat hij iets fout deed. Maar Frank is een doorsnee-man. Doodnormaal. Althans, dat zegt zijn advocaat. En natuurlijk de buurtbewoners.

Het is vaste prik. Wanneer iemand wordt verdacht van zware strafbare feiten, dan tijgen de cameraploegen als ratten richting het huis van de schurk, om zijn leefsituatie aan een nadere inspectie te onderwerpen. Gelukkig voor de rampreporters is er altijd een groepje buurtbewoners samengedromd op het kinderspeelveldje.

Buurvrouw Greet heeft nóóóit iets gemerkt. Nogal wiedes! Als ze doorhad dat mijn naamgenoot misbruik maakte van naïeve en onzekere pubermeisjes door ze te chanteren en te verkrachten, dan is het toch te bidden dat ze hem met een mattenklopper door de straat had gejaagd. Of iets in die trant.
‘Hij was een doodgewone man’, reageert overbuurman Henk. De noeste vijftiger is schijnbaar compleet uit het lood geslagen dat de schurk in kwestie niet dagelijks pal voor zijn huis een dozijn buitgemaakte handtasjes in de bosjes smeet, na de contanten in zijn zwart-wit gestreepte pak te hebben gepropt. Heroïnespuit nog in de arm uiteraard.
‘Hij zei altijd vriendelijk gedag’, valt echtgenote Anja hem bij. Het ongeloof druipt van haar gezicht af. Ogenschijnlijk had ze op z’n minst verwacht dat Frank terloops zou hebben geschreeuwd die dag weer vier 11-jarige meisjes met hun foef te hebben zien spelen. ‘Maar sorry Anja, ik sta op het punt om mijn 48-jarige roede in een oudere dame (16) te rammelen, dus veel tijd voor een praatje heb ik niet’.

Gevoed door films, televisieseries, boeken en strips die aan elkaar hangen van stereotypen, hebben mensen anno 2013 schijnbaar nog altijd een Lombrosiaanse kijk op criminelen. Boeven hebben brede kaken, doorgetrokken wenkbrauwen, een haviksneus en vreemde oren. Of een lapje voor het oog. Alles behalve doorsnee dus. 
En dus is het ongelooflijk hoe normaal Frank R. was (men spreekt altijd meteen in de verleden tijd). Jozef Fritzl en Anders Breivik waren al even normaal, om niet te spreken van Wolfgang Přiklopil, de ontvoerder van Natasja Kampusch. Die was het summum der normaliteit. Naast elke misdadiger wonen Greet, Henk en Anja.
 
Na het doorzwoegen van weer een roman voor mijn boekenlijst Nederlands, was ik altijd verbaasd over de hoeveelheid secundaire literatuur die er bestond. Ik had gewoon een aardig boek gelezen, meer niet. Maar na afloop bleek opeens dat er allerlei thema’s en gelaagdheden in waren verwerkt, en niet te vergeten honderden ‘verborgen’ verwijzingen en beeldspraken. Ik kon me nooit aan de indruk onttrekken dat de schrijver, net als de lezer, zich van het leeuwendeel helemaal niet bewust was. Achteraf gezien mooi meegenomen, maar hij had gewoon een aardig boek willen schrijven. Meer niet.

Lezers van deze column verzoek ik mij te mailen wanneer je de achterliggende gedachte hebt gevonden. De diepere betekenis. Ik heb hem zelf immers nog niet ontdekt. Ik wilde gewoon een leuk stukje schrijven in de plots verkregen vrije tijd. Melissa van 12 mocht van haar ouders deze keer helaas niet op de computer om te babbelen met die ‘leuke 14-jarige jongen’. Maar laat ik daar niet te veel over uitweiden.

Nu ga ik mijn vrouw eens wat aandacht geven, mijn twee kinderen knuffelen en mijn twee katten voeren. Tja, ik ben een doorsnee-man. Dat zal mijn buurvrouw ook wel vinden, vermoed ik. Doodnormaal.