Henk Krol kan met pensioen

Normaal gesproken ben ik net iets minder politiek geëngageerd dan Barbie (verwacht je een gedegen politiek essay, dan zou ik mijn tijd beter besteden), maar gooi een knuppel in het Binnenhof en ik veer richting het puntje van mijn stoel.

Derhalve was het weer genieten vandaag, met onze Homo des vaderlands. Arme Henk.
Op zich zal een gapend pensioengat me aan m’n reet roesten. Want zeg nou eerlijk, ons pensioen is een slechtere investering dan een herenhuis boven de Noord/Zuidlijn. Mijn werkgever reserveert al jarenlang elke maand een substantieel deel van mijn salaris om ervoor te zorgen dat er over een halve eeuw met een beetje geluk nét genoeg liquide middelen zijn overgebleven om mijn pensioengat mee af te vegen.
Maar het gaat om het idee. En laat nou net vrijwel alle ideeën van de Haagse wandelstokbrigade over pensioenen gaan.

De oudedagvoorziening was hun paradepaardje, hun (achterklein)kindje. Er ging geen mediaoptreden voorbij zonder dat Henk naliet collega politici erop te wijzen hoe belangrijk een appeltje voor de dorst is. Niet één. Werd er gesteggeld over de aanschaf van JSF’s, dan zag 50Plus de pensioenen jaarlijks met een dubbeltje dalen. Investeren in onderwijs kreeg uitsluitend groen licht als de pensioenen ongemoeid zouden blijven en gevangenen naar buiten sturen met een enkelband was prima, zolang ze niet aan de pensioenen kwamen van hun slachtoffers.

‘Ik had me moeten realiseren dat iedereen in Den Haag onder een vergrootglas ligt’, zo stelde de leider van de rollatorpolitici vanmorgen in zijn zwanenzang als lid van de Tweede Kamer. Maar Henk, voor deze blunder is echt geen vergrootglas nodig. Het is ook voor een leek als ik met het blote oog zo duidelijk als wat. Sterker nog, zelfs met een omgekeerde verrekijker (of heet het dan een dichtbijkijker?) is het vanaf een kilometer afstand haarscherp zichtbaar.
De partijleider van 50Plus die zijn werknemers pensioen onthoudt, is als Marianne Thieme die triomfantelijk met één been op een zojuist gevilde beer poseert, Geert Wilders die tussen een dozijn islamieten op zijn bebloede knieën naar het oosten bidt nadat hij ritueel een schaap heeft geslacht, Bram van Ojik die wat olievaten in het kanaal dumpt of Kees van der Staaij die, getooid in jarretels, drie voluptueuze black mama’s in hun aars buffelt.

Ken je de reclame nog waarin een kleine jongetje zijn laatste Rolo zogenaamd aan een olifantje wil offreren, maar hem toch plagerig in zijn eigen mond steekt? Bedenk goed wat je met je laatste Rolo doet is de boodschap, nadat hij als volwassen man een oorvijg krijgt van dezelfde dikhuid.

Politici hebben in hun leven vele Rolo’s gehad. Steekt men er eentje in zijn of haar eigen mond, dan hangt er gedurende de hele carrière een zwaard van Damocles boven het hoofd. Rijden onder invloed, een verjaarde mishandeling of belastingontduiking? Een kwestie van tijd voordat de olifant voorbij komt, vermomd als Volkskrant of EenVandaag.
Precies daarom zal ik nimmer politicus kunnen worden, zonder daarbij in details te treden. Achteraf gezien best jammer, maar toch zou ik die karrenvracht aan Rolo’s niet hebben willen missen.

Henk, het ga je goed. Nog twee jaar en dan mag je met pensioen. Wat een weelde.