Lang leve een lang leven

Twee weken geleden schreef ik over records. Ik kreeg mijn eerste Guinness Book toen ik 9 jaar oud was. Gefascineerd sloeg ik alle namen, data en getallen dermate goed in me op, dat ik ze tot op de dag van vandaag blindelings kan opdreunen.

Het meest geïntrigeerd was ik toch wel door Shigechiyo Izumi, destijds de oudste mens ooit, met ruim 120 jaren op de teller. Dat kwam niet in de laatste plaats door de foto, waarop hij minstens 218 leek. De 1m 42 kleine grote jeugdheld (of, zoals sommigen zouden zeggen: een klein miezerig mannetje) overleed in 1986. Jaren later las ik vol afgrijzen dat de geboortegegevens waarschijnlijk niet klopten. De akte bleek een gerecycled exemplaar van zijn jong gestorven broertje. Shigechiyo leefde bij nader inzien slechts een schamele 105 jaar. De poster heb ik meteen van de muur gehaald.
Op dit moment zijn er nog zeven mensen in leven die de 19e eeuw hebben meegemaakt, al zal dat niet bewust zijn geweest. Eind dit jaar nog maar vijf. De laatste der Mohikanen. 
Mijn grote droom is om ook centenarian te worden, oftewel honderd jaar te worden. De kans daarop was tot afgelopen week echter nihil. Ondanks mijn dieet van tarwegrassap en Quinoa zou ik waarschijnlijk een jaar of 79 worden. Ook mooi.

Tot enkele geleerden van het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut (NIDI) besloten om, bij gebrek aan werk, enkele  parameters van de stokoude leeftijdsberekeningen een beetje aan te passen. En zie daar: er wordt me pardoes een jaar of tien extra gegund. Goed geregeld! Gods wegen zijn dus niet helemaal ondoorgrondelijk. Mijn kinderen hebben zelfs 50 procent kans om een centenarian te worden. De vlag hangt uit in huize drulovic. Lang leve een lang leven!

Liefdadigheidsorganisaties weten het maar al te goed: toon een klein huilend mannetje met rijstbuikje, bij wie de vliegen in zwermen om zijn hoofd draaien en het geld stroomt binnen. Wat zielig voor dat ventje! Iedereen heeft het beste met hem voor. Hetzelfde geldt dichter bij huis. Vraag mensen wat ze ervan vinden dat hun pasgeboren kindje of het lieve kleine opdondertje van de buren een eeuw oud wordt en in 99% van de gevallen roepen ze blijmoedig ‘geweldig’, ‘fantastisch’. Mijzelf incluis. Maar eigenlijk is het een regelrechte ramp.

Waar overbevolking en vergrijzing nu al de grootste bedreiging vormen voor onze planeet, zal dit in hoog tempo toenemen. Nog even en we zien door de bejaarden- en verpleegtehuizen het bos niet meer. Letterlijk. Om iedereen van eten, woonruimte en energie te voorzien zal de natuur moeten wijken. Schaliegas, kom er maar in. De ecologische voetafdruk wordt steeds groter, zoals dat heet in milieukringen. Tel daarbij het toenemende aantal rolstoelafdrukken op en voordat je de uitkomst hebt berekend zijn er weer 98 tropische bomen omgehakt.

Nu hoor ik je denken: drulovic, hoe kunnen we deze catastrofe afwenden? In al mijn wijsheid kan ik zeggen: niet. Het meest voor de hand liggende is dat het probleem zichzelf oplost. Voedselschaarste leidt tot hongersnood en hongersnood tot bevolkingsafname.
Zo leeft de aarde wellicht toch nog lang en gelukkig. Wel zielig voor dat lieve kleine buurjongetje.

Gelukkig hoef ik dat niet meer mee te maken. Nog een jaar of vijftig, dan verkas ik naar een bejaardentehuis, waar ik me, met de verwarming op 24, in de watten laat leggen door een jonge deerne die nog 80% van haar leven voor de boeg heeft. De laatste vijftien jaar verschrompelen mijn lichaam en hersenen vervolgens tot ik 1m 42 meet en alleen nog maar weet dat Robert Wadlow de langste man ooit was met z’n 2m72.
Ik kijk er nu al naar uit.