Kak, column vergeten

Ik zou het nu onderhand toch moeten weten, zaterdagavond op de oneven weken een column in FOK! Dan heeft zoon Bert het toch makkelijker, want die is gewoon iedere week op maandagmorgen aan de beurt. Dus kan hij zijn zondagmiddag, na de lichtelijk brakke morgen besteden aan de voorbereiding van uw maandagmorgenvermaeck. Hij is er nu overigens niet omdat hij moet werken. U krijgt de groetenissen. Dat columnistenuitje van ons lukt ook wel zonder Superworm.

Ik ben niet iemand die, gevraagd hoe het gaat, een gekwelde blik op zijn tronie trekt en drukdrukdruk antwoordt. Druk is lekker, dan verveel je je tenminste niet. Verveling is het prerogatief van de armen van geest. Maar deze weken giert het aan alle kanten uit de klauwen. Een van de zonen, woonachtig in ons dorp, heeft het in zijn hoofd gehaald om volgende week zaterdag ter verhuizen. Mooi gepland man, op de dag van de TT in Assen. Kan het nog stommer? Normaliter gaan we met hem en nog een heel kluppie op de motor naar het jaarlijkse evenement, nu kunnen we vroeg ons nest uit om troep te verkassen. Maar er onderuit komen is er niet bij. Zoon is een enorme structo die een heel draaiboek in mekaar heeft gezet. Alles is geregisseerd. Dus als ik geen les geef zit ik de avonden bij hem op de kinders te passen. En zodra ik met pensioen ben kan ik dagelijks aan de bak om de vele losse eindjes aan mekaar te knopen. Prima, maar nu nog effe niet aan denken.

En dan hebben we hier nog dat Irakese stuiterbakkie rondlopen, ons nieuwste pleegmanneke. Is komende zaterdag jarig, dat kan er nog wel bij. We gaan met zijn mam een draaiboek in elkaar zetten, want je wordt maar 1 keer 16 niewaar? Stop daar nog wat cultuurverschillen en taalprobleempjes bij en je krijgt algauw een heleboel scherpe pepers in het potje. Tussen alle bedrijven door moeten we nog een andere school voor hem zoeken, want waar hij nu zit verzuipt ie. Hij is een volle 1 meter 60 hoog, als hij zo’n lange Hollandse knul een knal wil verkopen moet hij een keukentrapje erbij halen. Maar de agressie ligt altijd dicht onder de oppervlakte, gevoed door onbehagen over de dagelijkse gang van zaken op school. Uitzoeken wat hij nog niet weet of verkeerd weet is ook een hele klus, want je moet constant door de Arabische bluf heen breken. En dat eeuwige gemarchandeer van hem, daar moeten we iedere dag weer aan wennen. Om 10 uur thuis zijn betekent dat wij een kwartier eerder moeten eisen. Met zijn marge van een aantal minuten komen we er dan wel, maar iedere dag moet zijn prestigedwang in toom worden gehouden. Het hele project blijft dagelijks een sprong in het ongewisse. Met heel veel volkomen onverwachte wendingen. Vragen die ons nog nooit gesteld zijn, een jochie dat steeds weer aangeeft dat hij het hier fijn vindt, echt wel door heeft dat hij zijn stinkende best moet doen, en dan weer opzichtig op zijn bek gaat. Vandaag is hij naar zijn baantje bij de Pyramide van Austerlitz. Als het redelijk weer blijft moet hij morgen ook. We hopen van harte dat het goed blijft gaan, zelf geld verdienen is de beste manier om je zelfbeeld op te krikken.

O, en komende week hebben we mijn afscheid op onze school. Het is geweldig leuk om vanaf de zijkant te horen hoeveel buzz er rondwaart onder de collega’s. Lau gaat vast en zeker een toespraak houden, dat willen we meemaken. De mailtjes bij de secretaresse van mensen die tot hun spijt niet kunnen, zijn slechts heel klein in getal. Dus dat belooft wat. Natuurlijk heb ik het hele verhaal al klaar. Nog een beetje poetsen en schaven, dat komt wel goed. Ik was eerst van plan om het verhaal aan jullie voor te lezen. Met aan het eind: 1, 2, 3: K**Toespraak!! Gevolgd door wat goeie kritische kanttekeningen. Maar dat heb ik toch maar niet gedaan, jullie kennen onze school niet, dus veel zou langs jullie heengaan. En bovendien heb je dan een zit van zowat een halfuur. Ik duik dus donderdag aanstaande voor een groot publiek het diepe in.

En daarna ga ik, op vrijdag en maandag opruimen. En overdragen. En afscheid nemen. Maandag 1 juli ben ik eigenlijk al weg, maar voor die tijd alles klaar hebben gaat zeker niet lukken. De collega’s geven dan namelijk nog les. Trouwens, voor mij is het dan ook nog niet afgelopen, want op de Hogeschool in Arnhem geef ik vrijdag 5 juli nog een herkansing wiskunde. Dat doe ik dan maar als vrijwilliger. De toeloop zal massaal zijn, want de eerste toets verliep grotendeels rampzalig. Een hele rij enen, te wijten aan het feit dat veel leerlingen het studeren moesten combineren met het afronden van een stage. Dat ga ik zeker missen, echte wiskunde doceren.

Onderwijl hebben we ons ook nog een andere computer aangeschaft, dus de bestanden uit de laptop moesten allemaal naar de nieuwe harddisk worden getransporteerd. En dan kom je verloren gewaande stukkies tekst tegen, met name uit de tijd dat ik wekelijks in het plaatselijk sukkeltje publiceerde. Als opa. Ik ben nu aan het uitzoeken wat jullie al weten door mijn stukjes op FOK!. En dan kan ik een paar van de korte sukkelstukkies weer aan mekaar schrijven tot een doorwrocht artikel op onze site. Kijk, dat scheelt toch weer werk. Onderwijl is het nu zaterdagmiddag 10 voor 1. Ik volg met argusogen de buienradar, want ik wil op de motor naar Mokum, naar het columnistencabaret. Maar aan natregenen heb ik een pesthekel. Met de auto gaan dan maar? En een halve kilometer verder in een garage parkeren? Tegen een tarief dat lekker eten en een beetje bieren bij Ratatouille onmogelijk maakt? Ik heb gisteren even gebeld, om te vragen of de politionele pleuris uitbreekt als ik mijn motor lekker in het zicht voor de deur parkeer. Dat was geen probleem, zo werd mij verzekerd. Ik hoop dus van harte dat ik niet tot mijn bilnaad verkild dit verhaaltje sta voor te lezen.

Moeders, waar is mijn regenpak? En het kopieerpapier?