HZO - Luie journalisten

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag over luie secreten in de media.

Over de grens – Sdivad
Robert legt met zijn column op een geweldige wijze een link tussen wat grensrechter Richard Nieuwenhuizen is overkomen en de wijze waarop wordt gereageerd op zowel de daders als de advocaat van één van de daders, Geert-Iem Roos. De reacties van onze 'internethelden' liggen echt niet zo ver bij de gruwelijke daad zelf vandaan. Doodsbedreigingen aan het adres van de advocaat. Oproepen tot standrechtelijke executies. De ontzegging van advocaten voor alle daders. Als dit soort reacties in daden om zouden worden gezet, zou ik me doodschamen dat ik dit soort lui 'mijn soort' moet noemen.

Ik troost me echter altijd met de gedachte dat deze zogenaamde helden meestal niet zo dapper zijn als ze achter hun beeldschermpje vandaan moeten komen. Als ze bij de Aldi voor de kassa staan om hun halve liters Schültenbrau af te rekenen, staan ze tussen onze allochtone medeburgers en durven ze hun bek niet open te trekken. Die muilen zijn groot zat, maar deze stumpers hebben werkelijke strijd toch echt alleen maar op de Nintendo of Playstation gevoerd. De gedachte aan een beetje real live weerwoord, doet ze al in hun broek pissen.

Voor zover mijn mening over de kneuzen die ageren op de wijze die Robert in zijn column veroordeelt. Ik zou echter nog een stap verder willen gaan met de vraag wat zo'n advocaat nu eigenlijk op televisie doet.

Wat we natuurlijk nooit echt kunnen beantwoorden is de vraag of advocaat Geert-Iem Roos zichzelf heeft uitgenodigd of dat ze hem hadden gevraagd een en ander op televisie toe te lichten. Maar dat is misschien niet eens zo belangrijk. Uiteindelijk zijn het toch de media zelf die besluiten het wel of niet uit te zenden. De programmamaker besluit of ze hem zijn verhaal laten doen.

De advocaat deed gewoon zijn werk. Hij verwoordde de verklaring van zijn cliënt, die natuurlijk niet gaat verklaren dat hij helemaal of deels schuldig is. Hij verdedigde zijn cliënt en trok andere verklaringen in twijfel. Als ik ooit in de bak kom te zitten, zou ik ook ieder middel aangrijpen om de schuld van me af te schuiven en zou ik hooglijk verbaasd zijn als mijn advocaat op dat moment niet hetzelfde zou doen.

Maar waarom op televisie? Een advocaat hoort zijn werk in de rechtbank te verrichten en niet in de media. In een rechtszaak worden alle getuigenissen en bewijzen naast elkaar gelegd en volgt daar een oordeel uit. Als je een advocaat van één dader laat praten, hoor je maar één enkele visie en het wegwuiven van alle andere mogelijke bewijzen. Hiermee geven de media dus de mogelijkheid om minimaal een halve waarheid of een halve leugen te verspreiden. Het blijft tenslotte maar een deel van het verhaal en dat kan door de kijker met geen mogelijkheid worden geverifieerd.

Maar dit is inmiddels dus een gangbare manier van werken van héél veel journalisten. Waar ooit waarheidsvinding het nobele streven van de journalistiek was, is het nu een kwestie van zo veel mogelijk betrokkenen en zogenaamde experts het woord laten voeren. En dan maakt het geen reet meer uit wie de betrokkene is en in welke hoedanigheid hij optreedt. Zolang het maar een beetje spannend is en de interviewer alleen nog maar tot taak heeft om een beetje gevat te reageren.

Is dat geen pure lui- en lamlendigheid? Een goede journalist interviewt getuigen beter dan de recherche en trekt zijn eigen onderbouwde conclusies. Als die conclusies dan anders zijn dan die van de politie, heeft de journalist ook alle recht om kritische vragen te stellen.

Deze prutsers voegen echter helemaal geen flikker toe aan de waarheidsvinding: ze laten gewoon iedere idioot die voor een beetje sensatie kan zorgen aan het woord en laten de conclusies aan de kijker.

Misschien nog erger: we slikken het maar wat graag.