Als je haar maar goed zit

Mijn broer zei het nog zo: "Die kapsalon binnenin het winkelcentrum is niet altijd even goed, ik zou naar die aan de buitenkant van het centrum gaan." Bij het openzwaaien van de deur zie ik twee kapsters druk in de weer met hun schaar. Op het bankje zitten nog vijf mensen te wachten. "Kan ik anders ook een afspraak maken?", vraag ik op het moment dat één van de twee kapsters zich naar mij richt. "Nee, u zult echt even moeten wachten." "En jullie zijn met zijn tweeën?" "Ja." Dat is minstens een uur wachten, reken ik snel uit. Die tijd heb ik niet. Dan toch maar even langs die kapsalon binnenin het centrum.

"Goedemiddag, kan ik u helpen?", vraagt de kapster van - ik schat - een jaar of drieëntwintig. "Kan ik nog geknipt worden?" "Ja hoor, gaat u hier maar zitten." Dat ik meteen aan de beurt ben en dat hier überhaupt geen sprake is van een wachtrij, doet bij mij nog geen belletje rinkelen.

Er zijn hier drie kapsters werkzaam. Twee klanten - dames op leeftijd - zitten onder een droogkap te genieten van een kopje koffie. Dat mag ook wel, want deze kapper hanteert tarieven die een stuk hoger liggen dan die waar ik net vandaan kom. Daar mag rustig een kopje koffie tegenover staan. "Loopt u maar mee naar de wastafel." Oh ja, dat stond inderdaad op de prijslijst. Inclusief wassen én stylen. Het begint allemaal goed, vakkundig masseert ze het schuim door mijn haar. Na de wasbeurt van zeker vijf minuten mag ik meelopen naar de grote spiegel. "Kopje koffie meneer?"

Ze vraagt naar mijn wensen. Ik vertel haar dat ik het bovenop graag een beetje rommelig heb en dat de kapster dat de vorige keer 'in laagjes' noemde. Volgens deze kapster heet dat anders. Ik weet helemaal niks af van de kapperswereld, laat staan dat ik bekend ben met de terminologie, dus ga ik die discussie maar niet met haar aan. "Gewoon een beetje rommelig dan." Ze knikt en gaat met haar schaar, kam en tondeuse aan de slag.

Waar mijn vorige kapster nog gewoon een opzetstuk gebruikte op de tondeuse, hanteert deze dame een kammetje. Het geluid dat de tondeuse maakt elke keer dat hij over de kam 'scheert' klinkt goed. Het resultaat oogt op het eerste gezicht prima. Op het moment dat ze met de tondeuse bezig is aan de zijkant van mijn hoofd, vraag ik: "Wil je mijn bakkebaarden ook een stukje korter maken?" "Zo ongeveer?", en ze probeert met haar pink aan te geven hoeveel zij eraf wil halen. Ik kan niet zien hoeveel ze nou precies bedoelt, dus zeg ik dat er wel een dikke centimeter af kan.

Ze voegt de daad bij het woord en checkt de lengtes van beide bakkebaarden zorgvuldig met haar twee wijsvingers in de spiegel. Ik neem ondertussen een slok van mijn koffie. In de spiegel zie ik vluchtig dat de bakkebaarden wel op gelijke hoogte zijn afgeschoren, maar niet op dezelfde manier. De ene staat iets schuin naar beneden en de ander schuin omhoog. Gemiddeld gelijk, maar het ziet er niet uit.

Ze gaat verder en scheert mijn nekharen met een mesje weg. "Wilt u er ook nog een beetje gel of wax in?", vraagt ze me via de spiegel. "Nou, wil je anders eerst nog even naar mijn bakkebaarden kijken?" Ik draai mijn hoofd in de spiegel en toon haar de ongelijke bakkebaarden. "Oh ja, die wilde ik zometeen nog even doen", pareert ze. Ik denk bij mijzelf: "Nee dametje, jij gaat vast niet eerst met wax aan de slag om daarna nog een keer mijn bakkebaarden, waar je overigens al mee klaar was, af te maken." Ze checkt wederom met haar pinken en zegt dat ze wel gelijk zijn. "Ja, wel van hoogte, maar ze zijn niet gelijk", laat ik haar zien. "Zie je het zelf ook?", vraag ik haar. "Nou meneer, als u het zegt, zal het wel zo zijn." "Nee, dat vraag ik niet. Zíe je het ook?" Ze kijkt een beetje moeilijk. Dus draai ik mijn stoel naar een collega naast haar en vraag om een 'second opinion'. "Ja, ik zie het wel", zegt deze. "Kijk nou nog eens", richt ik mij weer tot mijn kapster. "De ene staat omhoog en de andere naar beneden. Ik heb wel vaker asymmetrische bakkebaarden, maar dan is het bewust. Dan vraag ik erom. Nu wil ik ze graag gelijk. Je hebt nog ruimte genoeg, dus doe het gerust nog eens over." Ze gaat weer aan de slag met haar tondeuse en uiteindelijk slaagt ze erin mijn bakkebaarden 'soort van recht' te krijgen.

Vroeger liet ik mij wel eens met een kluitje in het riet sturen. Dan kwam ik thuis van de kapper en zag het er echt niet uit. "Ben jíj naar de kapper geweest?", vroegen ze dan. Ik durfde eigenlijk niet meer terug, ook al was ik het grondig met ze eens. Of ik liet me een product aansmeren waar ik zelf helemaal niet om had gevraagd. Daar heb ik wel van geleerd. Je betaalt genoeg voor de kapper, dus dan mag je ook verwachten dat er goed werk wordt afgeleverd. Een stukje service. En dan bedoel ik niet alleen een kop koffie of een wasbeurt.

De kapster die mij de vorige keer knipte, zei zelfs: "En voor uw wenkbrauwen mag u tussentijds rustig terugkomen, dan werken we die nog even bij." Ja, van zulke service hou ik wel. Ach, voor nu ben ik tevreden, maar mijn broer had wel gelijk. De volgende keer ga ik toch liever een uur in de rij zitten wachten bij die andere kapsalon.