Over grenzen

Hoelang zal mama dit nog volhouden? Ja, nu moet ze toch wel een keer komen kijken? Misschien als ik nog wat harder huil? Haha, ja hoor. Daar is mama al. Grenzen opzoeken doen we al van kinds af aan. Het hoort bij het opgroeien. We hebben grenzen nodig. Duidelijke kaders waarbinnen wij onszelf kunnen bewegen.

Sommige mensen hebben aan die kaders echter niet voldoende en verleggen hun grenzen steeds opnieuw. Zo kun je je in een heliumballon naar een kleine veertig kilometer boven de aarde laten vliegen om daar vervolgens in een ruimtepak met een parachute naar beneden te springen. Hoe gek ben je dan?

Wim Hof, beter bekend onder de naam 'The Iceman' presteert het om urenlang in een bak met ijs te zitten, op de Noordpool onder het ijs door te zwemmen en nog veel meer van die  rare dingen.

Wat bezielt ons toch om onze grenzen op te zoeken? Hoe ver kunnen we daarin gaan? Wat is het nut? Wie haalt het nou in zijn hoofd om van bijna veertig kilometer hoogte uit een ballon te springen? Waarom? Omdat het kan? Niemand wist of het kon. Nog nooit is iemand in alleen maar een ruimtepak door de geluidsbarrière gegaan. Zouden zijn longen dat houden? Zou zijn bloed gaan koken? Heeft hij wel voldoende zuurstof? Hij is overgeleverd aan de elementen. Ruim vijftig jaar geleden is het bijna fout gegaan met Joe Kittinger, toen hij (bewust) verzweeg dat er een scheur in zijn handschoen zat. Wim Hof heeft tijdens één van zijn recordpogingen al eens tweedegraads bevriezingen opgelopen. Geloof me, die recordpogingen zijn verre van gezond.

Mensen die zulke grenzen opzoeken, zijn meestal bekend met de risico's die daarbij komen kijken. Ze houden er zelfs rekening mee dat ze kunnen komen te overlijden. Bergbeklimmers die de Mount Everest beklimmen, weten dat ze niet mogen nadenken tijdens hun klim, omdat de weinige zuurstof die ze binnenkrijgen nodig is om hun spieren van brandstof te voorzien. Elke gedachte kan fataal zijn.

Deze mensen leggen hun leven gewoon in de waagschaal. Ze tarten het lot. En dan te bedenken dat er dagelijks mensen vechten tegen de dood. Ik vind het moreel verwerpelijk.

Zondagavond heb ik live op YouTube naar de recordpoging van Felix Baumgartner gekeken, de Red Bull Stratos. In die ballon naar boven, dat geloof ik wel. Felix zit daar veilig in zijn capsule. Maar dan opent hij het luik. Felix staat op de rand van de capsule. Hij maakt een ogenschijnlijk ontspannen salueergebaar naar 'Ground Control' en springt vervolgens de diepte in. In de minuten die volgen, houd ik mijn hart vast. Op het moment dat zijn lichaam begint te tollen, denk ik bij mijzelf dat we met miljoenen mensen zitten te kijken naar iemand die serieus aan het doodgaan is. Heb ik op zo'n moment medelijden? Nee. Of ja, misschien met zijn familie. Met zijn moeder die beneden live meekijkt. Dat doe je je moeder toch niet aan?

Ik ben blij dat het allemaal goed is afgelopen, maar kunnen we vanaf nu gewoon afspreken dat we niet meer van zulke gekkigheid uithalen? Dat is ook beter voor de harten van miljoenen mensen.

Eigenlijk zouden ze een sticker op dat Guinness Book of Records moeten plakken: "Recordpogingen kunnen leiden tot een pijnlijke dood."