Verzorgingsmaffia

Er is geen plek op de hele wereld zo belangrijk als thuis. We gebruiken niet voor niets de uitdrukking dat we ons ergens thuis voelen, voor situaties die we als aangenaam ervaren of voor plaatsen waar we ons comfortabel voelen. Thuis is de plek waar je helemaal jezelf bent en waar je helemaal op je gemak bent. Bij ons thuis is het erg gezellig. Heel druk, dat wel, maar de liefde voor elkaar en het plezier spat er vanaf. Kijk, dat de buitenwereld een gecorrumpeerd zootje ongeregeld is waar het alleen nog maar draait om euro’s, dat heb ik allang geaccepteerd. Maar bij ons thuis is het echt gezellig, hier draait het oprecht om de liefde voor elkaar.

Stel je voor dat de regels uit die boze buitenwereld ineens ook in je woonkamer zouden gelden. Zou je jezelf dan nog thuis voelen, in je eigen huis? Ik niet. Naar ik mag aannemen, de meeste mensen niet. En toch is dat nou precies wat we in dit land onze ouderen aandoen; We zorgen ervoor dat ze zich in hun eigen huis niet meer thuis voelen.

Onlangs bereikte mij het trieste bericht dat verzorgingshuizen hun cliënten volledig kaalplukken met dure diensten. Nooit geweten, dat voor iedere afzonderlijke dienst die een cliënt besluit af te nemen een bedrag aan de maandelijkse factuur wordt toegevoegd. Maar dat is dus wel zo. Ik noem u enkele weerzinwekkende uitschieters. Wandelen met begeleider: vijftig euro. Het doen van de was: per maand tweehonderdvijfentwintig euro. Het merken van kleding: honderdvijfenveertig euro. Opvallend is dat de prijzen per tehuis nogal verschillen, soms wel tot zeven maal zoveel. Veel tehuizen zijn ook maar weinig transparant met hun prijzen, ze worden niet op hun website gepubliceerd. Slechts de helft reageert op een verzoek om openheid.

‘Klanten’ lokken met lage huurprijzen, dat kunnen ze wel. Maar vervolgens moeten de klanten er dan wel achterkomen dat ze er zijn ingeluisd. Het lijken wel de streken van de reisbranche. Zogenaamd goedkope reisjes aanbieden, maar vervolgens allerhande luchthavenbelastingen en te-grote-wieltjes-aan-je-koffer heffingen erbij verzinnen om de klant maar zoveel mogelijk centen uit zijn zak te persen. Dat hebben we allemaal wel eens meegemaakt. Maar goed, zo’n fantastische reis, die vergeet je weer. Zeker als je nadien weer heerlijk kunt vertoeven op de plek die je ‘thuis’ noemt.

De oudjes die er door de verzorgingsmaffia worden ingeluisd, komen er beduidend minder goed van af. Een dergelijke misstap is vaak niet meer te corrigeren. Ze worden financieel door de mangel gehaald en wat nog erger is: hun ‘thuis’ is afgepakt. Laten we wel wezen, een omgeving waar je op je oude dag verzorgd zou moeten worden is niet een club die je een rekening stuurt voor het knippen van je nagels of het maken van een praatje in de buitenlucht. De oudjes in ons land zijn gereduceerd tot kostenposten. Ze voelen zich schuldig voor het moeten afnemen van diensten die ze niet kunnen betalen.

Mocht ik ooit zo'n respectabele leeftijd bereiken, geef mijn rolstoel dan alstublieft een zetje van de Euromast. Ook al had ik miljoenen op de bank staan en kon ik al mijn onderbroeken honderd keer laten merken, gewoon voor de gein, of kon ik me de hele dag laten voortduwen in mijn rolstoel, ik zou het nooit willen. Gewoon, om de simpele reden dat ik me niet thuis zou voelen. De liefde en de menselijkheid ontbreekt. Nee dank u wel.

Je moet het maar willen hoor. Verzorgingsmaffiadirecteur zijn. Vergeet niet dat jouw ‘cliënten’ dit land hebben opgebouwd tot wat het vandaag de dag is. Een beetje meer respect en dankbaarheid zou best op zijn plaats zijn. In de gevangenis hebben ze het nog beter dan bij jullie ‘thuis.’