Dat is geen schrijven, dat is een dagboek.

Over het algemeen heb ik het niet zo op schrijvers. Toch vaak zelf ingenomen typetjes die zonder editor amper verder komen dan een zin die bestaat uit meer dan vijf lettergrepen. Iedereen is tegenwoordig maar schrijver. Had de bakker vanochtend geen halfje Waldkorn? Schrijf er in ieder geval een blog over, want die middelmatigheid van jouw bestaan gaat ons toch zeker allemaal aan? Gefeliciteerd, je bent schrijver en ja, je staat op gelijke hoogte met een Coelho, een Jonathan Safran Foer, een Rushdie. Had jij de bijbel geschreven, was er nu helemaal geen sprake over welke God we nu moesten aanbidden, jou natuurlijk!

Neem een Yvon Jaspers. Kom ik met mijn goed gedrag het perron op hollen, staart het voormalig gezicht van Klokhuis mij enigszins betweterig aan. Heeft een kinderboek geschreven. “Miep en Kiep bakken een taart”, zoiets. Ik hoef de bijgaande hoop promotionele paardendiarree niet eens te lezen, horen en zien om te weten dat dit altijd al haar grote droom was, een boek schrijven waar kinderen vast en zeker óók nog wat van leren. Een taart bakken, bijvoorbeeld. Dat, of respectvol met elkaar omgaan.

Een kinderboek schrijven moet nog idioter gedrag zijn dan het schrijven van een column. Een kind gaat het namelijk om één ding, de plaatjes. Het grote bewijs van Yvon haar onkunde is inderdaad te vinden in de Hollandse pareltjes Nijntje en Jip & Janneke. Gemaakt door twee prima tekenaars, die de teksten er voor de lol bij plakten. Nijntje is moe. Nijnte gaat naar bed. Waar is knuffel? Daar is knuffel. Nu kan Nijntje slapen. Welterusten Nijntje. Boek klaar, niks aan veranderen. Yvon Jaspers moet haast wel de verpersoonlijking zijn van hoe belabberd het Nederlandse Uitgeversgilde zich momenteel voelt. Die bloemetjeslaarzen op de achterflap, dat moet toch wel verkopen? Ik verwacht dat multi-talent Jaspers binnenkort samen met Daphne Dekkers de biografie van Linda de Mol schrijft. Met heel veel plaatjes, dat wel.

We doen het met restjes nu, qua literatuur. Oude cola. Je drinkt het, maar je weet dat het bende is omdat de prik mist. Over tien jaar, wie weet er dan nog wie Kluun is? Even werd de hoop ontstoken door James Worthy, maar die zit na zijn debuut ook in een behoorlijke vormcrisis, zoals Ajaxtalenten dat ook hebben na hun eerste wervelende jaar. Laten we hopen dattie er weer bovenop komt. De hoogtijdagen van onze letteren liggen blijkbaar achter ons. Mulisch, Wolkers, dat waren mannetjes! De eerste noemde zich doodleuk de beste schrijver ooit en de tweede kwam overal aanzetten met een snelle bolide en enorm lekker wijf om later in zijn tuin lekker seniel te worden. Helden, ik zeg het u.

Schrijver. De titel is niks meer waard en ik kijk op ze neer. Als chronische zelfoverschatters hebben ze vaak ook zelden door dat ze zichzelf vaak volstrekt belachelijk maken. De meeste 'ik-benader-het-nét-even-anders auteurs zijn ook links, let maar eens op. Ze moeten allemaal ook een boodschap hebben, bah. Waar blijft de lol, in de het geschreven woord?

Ooit, na een worsteling met termen, schreef ik voor een meisje een aantal woorden op die je nooit in een gedicht mag gebruiken. Dit zijn ahctereenvolgens; motherfucker(kan écht niet); feelings(yuk); emotions; burning heart(ik zing geen country); flower; heaven; together; eternal flame; sugar, honey en aanverwante woorden; drowning in your eyes en you're my sunflower. Dit onderschreef ik middels een voorbeeld:

Sugar,
when I'm drowning in your eyes,
I realize that if my feelings are
like a flower,
the emotions that light the
eternal flame of my
burning heart must take
our love in to heaven and
you then,
are my sunflower,
motherfucker.