Back to the eighties

Aanstaande vrijdag hebben mijn lief en ik een feestje. Daar verheug ik me erg op! Het is de dertigste verjaardag van mijn nicht Nelleke, die uitgebreid gevierd gaat worden. Het is dan ook wel een mijlpaal: ze wordt dertig! En wat het voor mij extra bijzonder maakt: dit contact bestaat nog niet zo lang. Doordat haar vader – mijn oom dus – kwam te overlijden, heb ik een column over  oom Jaap geschreven. Zijn dochters, mijn nichten dus, en ik hadden elkaar al minstens tien jaar niet meer gezien. Ook zijn vrouw, tante Emmy, was ik uit het zicht verloren. Heel jammer. En ook heel jammer, dat er een begrafenis voor nodig was om ons weer tot elkaar te brengen. Maar zo gaan die dingen soms. Op de begrafenis was er meteen een klik. Alsof al die jaren in één klap werden overbrugd. Daarna hielden we intensief contact.

Een van mijn nichtjes, de jongste, Nelleke, stuurde mij een mailtje met daarin het verzoek om haar werk te lezen. Zij schreef ook al jaren, net als ik, maar had haar verhalen altijd op haar blog gezet, en verder niet. Ook wilde ze nou eens goede feedback, waar ze van kon leren. Niet alleen maar reacties als: ‘Goed geschreven, herkenbaar, prachtig.’ Nou, dat heeft ze geweten! Ik droeg haar voor als columniste voor FOK! en gaf haar af en toe stevig commentaar. Daar wist ze prima mee om te gaan. Ze is leergierig, doet veel met de feedback die ze krijgt, en mijn rol als leermeester wordt steeds kleiner. Prima, zo hoort het ook! En nu heeft ze ons uitgenodigd op haar dertigste verjaardag. Het wordt een themafeest en ik ben daar dol op. Verkleden, toneel, dramatiek, allemaal aan mij besteed. Het thema spreekt mij erg aan. Nelleke is in 1982 geboren, dus wordt het een jaren ’80 feest. Toen die pasgeboren Nelleke nog onschuldig in haar wieg lag, was ik al vijftien jaar. Ik zat op de middelbare school en beleefde die tijd als een heftige tijd. Door haar uitnodiging komen onwillekeurig allerlei herinneringen naar boven.

Ik zat op de middelbare school in die tijd en hield me voornamelijk bezig met verliefd zijn, mode en popmuziek. Ook al zat ik op pianoles en speelde ik klassieke muziek –wat ik toen ook mooi vond en nu nog steeds – ik deed wel degelijk mee met mijn klasgenoten en deelde hun smaak. Wat waren wij fan van bands als Doe Maar, U2, Spandau Ballet, maar ook Elton John, Lionel Richie en Tina Turner, die haar comeback maakte, waren zeer populair. In die tijd verkochten ze buttons van deze bands, kleine buttons die je op je spijkerjack speldde, of op je hoge gympen. Ik breidde me helemaal suf aan truien met bijpassende losse cols en beenwarmers. We keken naar ‘Fame’ en probeerden de ingewikkelde danspassen na te doen, wat natuurlijk voor geen meter lukte. Op school oefenden we tussen de kapstokken de spagaat, ik kan me zelfs nog herinneren dat Arjan Harthoorn – een jongen die een klas lager zat dan wij – zijn kruisbanden scheurde door dit soort gekkigheid.

Nu laten we ons haar ‘in lagen’ knippen, vroeger heette dat: ‘Ik heb mijn haar op laten knippen.’ Getoupeerde haren, strepen rouge over beide wangen, drie kleuren roze op de oogleden. We voelden ons hip! Geïnspireerd door een dansserie als ‘Fame’ knipten we de mouwen uit sweatshirts en kochten we grote truien waar we strakke leggings  onder droegen. Je hoorde er bij, als je naar Dallas keek.

Wat wel een domper was, het was een gereformeerde school waar we op zaten. Ouders dachten heel verschillend over hoe je je kon presenteren als christen, dus ook waar je naar mocht kijken op televisiegebied. Sommige leerlingen mochten naar Dallas kijken. Ik niet, al had ik het graag gewild. We hadden een strenge directeur op onze school, die zo nu en dan de agenda’s checkte. Plaatjes van popidolen werden zonder pardon uit je agenda gescheurd. Buttons van popgroepen waren verboden, evenals zware make-up. Wij leerden al snel hoe je dingen stiekem kan doen. Zoals roken, make-up gebruiken zonder dat het té erg in het oog springt, buttons verstopten we in onze tas waar de gymkleding in zat.

Ook mijn ouders vonden lang niet alles goed. ’s Morgens had ik mijn eigen ritueeltje. Ik haalde een plukje shag uit de baal van pa, een pluk uit de baal van ma, stal wat vloeitjes, of gebruikte een blaadje van mijn zakbijbeltje dat we verplicht waren bij ons te hebben, en ik ging tien minuten eerder de deur uit dan mijn zus. Ik had het namelijk nog druk. Mijn moeder vond beenwarmers ordinair, dus die had ik stiekem op mijn zolderkamertje zitten breien. Die trok ik aan in het steegje. Dan pakte ik mijn make-up en spiegeltje en maakte me zorgvuldig op. Tot slot nog een shaggie draaien, en dan was ik klaar om naar de bushalte te lopen. Toen dacht ik, dat ik een rebelse puber was, maar als je dat vergelijkt met rebelse pubers van nu, dan viel het nogal mee, denk ik…

Toch staat de mode van de jaren ’80 en de muziek uit die jaren mij scherper voor de geest dan van welk tijdperk dan ook, dat ik heb meegemaakt. De felle neonkleuren, óf juist in het zwart, de leren stropdasjes, óók voor vrouwen, de bandplooibroeken met zeer nauwe pijp, vaak met galgen, de petticoats, nethemdjes. Make-up als indianen die op oorlogspad zijn, de wilde kapsels. Een leuke tijd. Een extreme tijd. Misschien voor mij zo kenmerkend, omdat ik net in die fase zat, dat je alleen maar geïnteresseerd bent in je peergroup en je niet meer je ouders als rolmodel hebt.

Ach ja, de jaren ’80. Ik schreef dagelijks in mijn dagboek, had mijn liefdesverdrietjes en onzekerheden, en probeerde me vrij te vechten uit het keurslijf van het gereformeerde- en dorpsbestaan. Elke zaterdag luisterde ik naar ‘Los-vast’, een radioprogramma van Jan Rietman en nam de mooiste nummers uit de Top40 op, op een cassettebandje.

Ik ga morgenavond winkelen. Waar zal ik voor gaan? Voor tule haarstrikken? Neonkleuren? Beenwarmers? Wat voor muziek zal er worden gedraaid? Ik kan nu al uitkijken naar nummers van Feedwood Mac , Duran Duran, Wham, Pat Bennatar en Kiss. O ja, Kiss! Meteen moet ik denken aan een van onze klassenavonden. Vier jongens uit onze klas wilden een playback act doen van Kiss. Natuurlijk hadden mijn vriendinnen en ik ons opgeofferd om de heren in kwestie te schminken voor dit gebeuren. Het was best lastig. Ik moest Herman schminken – al had ik gehoopt op Bob – maar Herman had nogal een puisterige huid. Het resultaat was dus een stuk minder leuk dan ik had verwacht. De klassenleraar, meneer van Dam, was niet zo heel erg gecharmeerd van dit optreden. Maar wij hadden de grootste lol!

Morgen dus naar de Kalverstraat. Ik ga er voor zorgen, dat ik er vrijdag jaren ’80-waardig uitzie…