Rot op naar de provincie!

Rot op naar de provincie! Dat leek me een prima titel voor mijn column daags na de overwinning van Ajax op PSV. Toch is de kop van deze column niet bedacht om de belastingbehoeftigen uit Eindhoven een fijne reis huiswaarts te wensen. Nee, nog liever dan Ola Toivonen zien we de beroepszeikers uit de Amsterdamse grachtengordel vertrekken. De bubbelsdrinkende bakfietsmoeders, pijprokende grijze mannen en de rodebroekdragende creatievelingen. Ze willen onze hoofdstad kapotmaken!

In de jaren zestig en zeventig trokken zij en masse naar de hoofdstad om van het echte leven te proeven. Breken met die betuttelende opvoeding van je ouders en weg uit het suffe dorp waar de wekelijkse kerkdienst het hoogtepunt was. Op naar Amsterdam! Lekker blowen, zuipen, muziek luisteren en, dankzij de pil, je helemaal sufneuken. Wat een fantastisch leven! Je ontmoet de liefde van je leven en de biologische klok tikt gedurig door. Om de afzwakkende verliefdheid tegen te gaan besluiten jullie een gezin te stichten. Van baas in eigen buik tot baas in eigen huis. Of toch niet? Inmiddels dwingen drie kinderen en een hypotheek tot hard werken. De man des huizes probeert inmiddels al meer dan 60 uur per week te doen alsof het leven als bankier, reclameman of makelaar leuk is.

Als je tussen al dat harde werken door eindelijk is een keer thuis bent wil je rust. En stilte. Doodse stilte. Wat is het dan toch jammer van al die drukbezochte restaurantjes in de buurt. Om nog maar te zwijgen over die kroegen met hun belachelijke terrassen. Waarom moeten mensen in godsnaam na 11 uur nog bier drinken? Waarom zijn er uberhaupt zoveel mensen op straat? En wat doen al die fietsen hier ? Deze grachtengordelelite besluit zich kranig te weren tegen dit gespuis. Je bent natuurlijk wel oud, grijs en rijk. Maar toch ook modern. Dus je schrijft geen brief naar stadsblad Het Parool, maar bouwt een enorm hippe site. Hierop stel je recht voor zijn raap 'Dat wonen aan de Lijnbaansgracht geen pretje is'. De website plemp je vol met foto's van grove misstanden zoals foutgeparkeerde fietsen en plastic bekertjes. Nondeju, het zijn toestanden die horen bij een bananenrepubliek, maar niet bij de aanschaf van een tonnenkostend grachtenpand in Amsterdam. Gelukkig laten de plaatselijke (stadsdeel)politici regelmatig de oren naar u hangen. Zo treden zij ferm tegen fietsfoutparkeerders en moeten de shoarmaboeren weer ouderwets om vier uur dicht. 

Helaas krijgt u ook tegengas. Denk je net van Amsterdam een mooi pittoresk dorp te maken, een soort Giethoorn van het Zuiden, beginnen die nostalgisten weer te zeiken. Van die mijmeraars die verlangen naar de tijd waarin iedere Jordanees nog een bijnaam had. Van die Amsterdammers die elke zin doorspekken met Bargoens en de stad consequent Mokum noemen. Van die geinponems die jou, kapsoneslijer, ouderwets de kolere wensen. Dat soort types. Daar word je als fatsoenlijk grachtengordelmens toch doodmoe van. Tegen dit soort types is geen debat of rondetafelgesprek in De Rode Hoed of De Balie opgewassen. Van dat tuig dat denkt dat je er met een MAVO-diploma en 36 uur werken wel komt. Bovendien, hun ouders wilden toch zo graag een tuin met een huis, in Almere of Purmerend. Ze mogen blij zijn dat wij en onze vrinden geld hebben gestoken in de renovatie van oude grachtenpanden. Anders had hun geliefde Amsterdam er misschien wel zo bijgelegen als Rotterdam.

Daar hebben de Amsterdamse yuppen dan misschien wel gelijk in. De stad is qua uiterlijk en schoonheid nauwelijks een moer veranderd in de afgelopen decennia. De inwoners zijn echter wel anders. Harry Slinger had dus deels gelijk toen hij zong over het veranderende Amsterdam. Wat echter altijd zal blijven is de Amsterdamse volksaard van het zeiken. Yup of authentieke Mokummer: we kankeren wat af. Op elkaar. Over dronken toeristen, taxichauffeurs, het weer, afval, parkeren, provincialen of de zuinige 4-0 overwinning van Ajax. Kankeren is de motor van de Amsterdamse vooruitgang en de verbintenis met het verleden tegelijkertijd. Even leek het deze week erop dat Amsterdammers echt klaar waren met hun stad. Het Parool publiceerde een 010-gids met allemaal uitgaans- en woontips in Rotterdam. Maar dat was natuurlijk gewoon een gebbetje. Want ondanks ons gekanker weten we dat het gras nergens groener is dan aan de Amstel.