Illusies van de werkelijkheid

Vandaag iets meer creativiteit. Het onderwerp van mijn afstudeerscriptie ging over de mogelijkheden van lineaire -en cyclische tijdsbelevingen binnen één maatschappij. Het volgende stukje tekst is meer een kunstzinnige -en kritische uitingsvorm met betrekking tot dit onderwerp. Het stuk is voornamelijk geschreven uit respect voor de Indiase Veda's, waaruit de upanishaden en de gehele Indiase filosofie voortkomen. Duidelijk mag zijn dat deze een voorkeur hebben voor de cyclische tijdsbeleving, net als ik.

Amorosa gebruik als de enige innerlijke ervaring die ik vergelijk met een verlichte ervaring zoals de Boeddhisten dit woord gebruiken. Hierover heb ik twee weken geleden een column geschreven. Ik hoop dat de lengte van het stuk u niet vermoeid

Het is een gevoel
Een gevoel van spanning dat door ons giert
Een idee, een gedachte die tegen ons praat
Over het belang van deze tijd, meer dan het ooit is geweest
We staan op en vergeten wat zo belangrijk is
En wanneer de klok zijn kleinste rondjes maakt
Komt het terug en fluistert lief
Over het belang van deze tijd, meer dan het ooit is geweest
En dan voelen we heel even of onze zintuigen de waarheid spreken
Heel even zijn we daar, totdat de tijd weer verder tikt

Waarschuw me niet
Want ik moet iets doen
Waarschuw me wel
Want dan ben ik van belang
En elke keer als de storm weer over is
Voel ik me verlaten

Het begon met een symbiose
Een samenwerking van iets dat we nog niet zien
Waarover we meer willen weten
Niet- wetend dat het valt
In de diepte waar we happen
Naar een natuurlijke verbondenheid
Iets om in stand te houden
Onlosmakende eenzaamheid

Eindeloze gedachten
Over de tweestrijd van het leven
In de natuur ligt het kiezen
Maar de wijze blijft besluiteloos
Zo konden we varen
In de grootte van het weten
De herinneringen komen op
Om bepaalde plaatsen in te nemen

Maar voor het begin
Werden pogingen ondernomen
In herhaling werd gezocht
Wat geen sluier bevatten mocht
Niet- zijn werd behouden
Tot de regen viel
Druppels in overvloed

In hun welwillendheid
Kwam de overstroming
En werd het paradijs een moerassigheid

****

Hier waar ‘de extase' gevonden werd
In het felle groen
Daar ontstonden de verhalen die spraken
Over een verzonnen verzinsel
Over een dwalend beginsel
Waar geen zaadje ooit de grond zou vinden

Want het uitdrukken in woorden
Onverstoorbaar in z'n gebreken
Wordt het onmogelijke niet mogelijk gemaakt
Binnen de lijnen van een onverstaanbare paradox
wordt de kennis een gemis
Wanneer niet wordt stilgestaan
Bij alles wat beweegt

Deze niet- voorspelbaarheid van de natuur
Verzon ons over het kleinste
Het principe dat is
Verzon ons over het grootste
De wet die geldt
Om ons vervolgens terug te leiden
Over wie en wat we zijn

Door de speelsheid van een onzekerheid
In stof bedorven
Ligt een dood
Die van het groene rijk

Maar nog één keer
Toen men wist
Dat niets niet was
Noch de lucht noch de hemelen
Daar in het kosmische water
In de diepe ondoorgrondelijkheid

Vanwaar alle schepping haar oorsprong had
En haar vormgaf of niet
Hij die alles overziet

In deze gedachten werd nog gegeten
Van het voedsel dat wijselijk maakt
Goede gedachten in beweging gebracht
Waaruit de goden spraken

****

De verlichte ziel
Wiens hart zuiver is
Denkt altijd: ‘ik doe niet'
Ongeacht wat hij ziet
Hoort, aanraakt, ruikt of eet
Ongeacht of hij beweegt
Slaapt, ademt of spreekt
Hij doet het niet

Maar rusteloos is de veler geest
Grof en hard geworden
Koppig van verlangen
Laat de tijger zijn prooi maar vangen
Want ik denk dat de wind niet wilder is

En toch werd gevonden
De utopische partnerschap
Hij hielt zich stil en zei geen woord
In concentratie niet gestoord
En in een droom zag ik het rijk
Het mysterie dat Amorosa heette

Het is en is niet
Verschijnend uit één oorsprong
Hoewel verschillend in hun vorm
Wordt hun eenheid ‘diepte' genoemd
Steeds dieper voeren zij terug
Het ruw verzachtend
Lost de verwarring op
Tempert de schittering en mengt het stof
Mengend
Tot aan de poort van het verborgen mysterie

Daar waar men vliegt zonder vleugels
Zwemt zonder water
En rent zonder voeten
Tot het zien z'n einde bereikt

Diegene die het zijn
Stellen zich op als laatste
Zodat ze eerste zijn
Want wie zichzelf niet ziet
En zichzelf niet- zijn
Zullen blijven drijven
En altijd verblijven in de stille tuin

****

Wie trouw is aan Amorosa
Kent het oeroude begin
De draad die door de weg loopt
Als een vinger door het gat van een naald
Straalt de rust zijn vrede
Niet belust en niet gelieft

Wie de wereld niet zoekt
Wie zijn eigen licht niet ontkent
En verblijft in het duister
Is de wereld tot voorbeeld
Zolang hij is
Zoals hij is
Zal de wereld hem trouw zijn
En brengen tot het absolute

Dit absolute is de moraal
De chaos en zijn draad
Wegkwijnend van het kwaad
Zoekend naar de daad
Komt naar binnen via de kleinste deur
Via de grootste sleutel van het huis
En langzaam
Vindt hij zijn weg door het grote grauwe gruis

Daar in het wilde westen
Ziet het oosten zijn zuid
Daar in het noorden
Komen we bij de levensboom uit

De vruchten van gemis
Een eindeloze contemplatie
Van schuld en van gratie
In een lager koningrijk
Alleen daar
Komen je dromen uit

Niet bedacht niet verzacht
Strekkend tot de horizon
Worden vrijheden gevuld en weggenomen
zonder ziel zonder pardon
En hier komen we aan

Op een plek waarin keuzes
De tijd leiden zal
Waar niemand echt meer weet
Wanneer hij echt dromen zou
Waar de wil het sterkste is

Dan pas kijken we achterom en zien het staan
Het is Amorosa
Een gevoel van spanning dat door ons giert
Een idee, een gedachte die tegen ons praat
Over het belang van deze tijd, meer dan het ooit is geweest
We staan op en vergeten wat zo belangrijk is
En wanneer de klok zijn kleinste rondjes maakt
Komt het terug en fluistert lief
Over het belang van deze tijd, meer dan het ooit is geweest
En dan voelen we heel even of onze zintuigen de waarheid spreken
Heel even zijn we daar, totdat de tijd weer verder tikt