Granny Awards

Petje af voor Whitney Houston. Hoe kun je beter protesteren tegen een optreden van de Beach Boys tijdens de uitreiking van de Grammy Awards dan jezelf te verzuipen? Het was dan weliswaar in een badkuip en niet in de Stille Oceaan bij Huntington Beach, maar het was toch een duidelijk protest tegen het optreden van de bejaarde surfboys.

Het leek trouwens wel of omroep MAX dit jaar de Grammy Awards had verzorgd. Het was bijna een bejaardenreünie. De Beach Boys, Paul McCartney en Bruce Springsteen op één avond. Je kunt de Grammy Awards dit jaar beter omdopen tot Granny Awards.

Als ik het over de Beach Boys heb dan heb ik het natuurlijk wel over mensen die in hun tijd bepalend waren in de popmuziek. Maar dat is lang geleden. Wat drijft die oude mannen toch om weer die oude nummers te gaan spelen? Komen ze geld tekort? Willen ze echt hun vijftigste verjaardag vieren als band? Miste Brian Wilson echt de andere jongens, zoals hij zelf zegt? Is hij bang dat hij weer depressief wordt als hij niet nog eens met zijn oude maten op pad gaat? 
Doe dat nou toch niet, jongens. Het kan nooit beter worden dan het was. Dat wist Whitney maar al te goed. Ze maakte de laatste tijd de ene afgang na de andere mee. Kijk naar Bob Dylan. Het is bijna zielig om hem te zien optreden. Kijk ook naar Bobby Farrell, die tot aan zijn dood die kutnummers van Boney M. heeft moeten zingen om nog een beetje aan geld te komen.

Ik heb de muzikale hoogtijdagen van de strandjongens meegemaakt. Ook die van the Beatles en Bruce Springsteen. Die mensen hoorden bij hun en mijn tijd. Ik ken die nummers nu zo langzamerhand wel. Nieuwe nummers uitbrengen? Dat deden the Rolling Stones lange tijd. Zonder succes. Muziek hoort bij de tijd waarin deze gemaakt wordt. Stel je eens een Eminem voor die over dertig jaar “The way I am” staat te blèren!
Ik heb vanaf 1990 in diverse coverbands het nummer “Cocaine” van Eric Clapton gespeeld en het kwam op het laatst echt mijn neus uit. Maar de Beach Boys staan gewoon in 2012 weer “Good Vibrations” te zingen. Ik heb het gezien op het journaal. Oude mannetjes met een oud nummer dat ze waarschijnlijk tot in den treure hebben gespeeld. Ik kreeg er bad vibrations van. Bruce Spingsteen stond halverwege het nummer “We Take Care of Our Own” naar adem te happen en bovendien is het nummer lang niet zo goed als zijn oude werk. Een simpel nummertje dat waarschijnlijk op de automatische piloot in een kwartiertje in elkaar is geflanst. Vergelijk het eens met het nummer “War” en het zal wel duidelijk zijn wat ik bedoel.

Als je oude rockers wilt zien, dan kun je goed terecht in de Boerderij in Zoetermeer. Binnenkort weer Tony Joe White en Uriah Heep bijvoorbeeld. Maar dat vind ik toch wat anders dan zo’n reünie van de Beach Boys. Ze gaan een ‘nieuw’ album uitbrengen, maar ze vertellen er meteen bij dat ze een nieuwe opname van “Do it Again” hebben ingeblikt voor dat album. Dat wordt dan waarschijnlijk toch weer oude wijn in nieuwe zakken.
Misschien heeft het ermee te maken dat ik nooit zo’n fan van de Beach Boys ben geweest. Ik vond het destijds al zeikmuziek. De surfmuziek behoorde niet tot mijn favoriete muziek. En de muzikale inspiratie van Pet Sounds kwam gewoon van the Beatles. Die hadden het jaar ervoor "Rubber Soul" uitgebracht en daaruit haalde Brian Wilson zijn inspiratie. Een beetje jatwerk dus.
Maar ik vind ook dat bands die zo’n wereldfaam hadden als de Beach Boys niet meer na zoveel jaren aan een nieuw avontuur moeten beginnen. Wat geweest is, is geweest. 
Laten de Beach Boys een voorbeeld nemen aan Koot en Bie. Die krijgen vaak verzoeken om weer te beginnen met hun programma’s, maar ze beginnen er niet meer aan. Terecht. Hun woorden afgelopen zondag: 'We waren veertigers die zestigers speelden en we zijn nu zeventigers. We zijn de gebroeders Temmes geworden. Dat is de rol die we nu hebben en dat is goed zo.'
Ook de Beach Boys zijn de gebroeders Temmes geworden. Temmes is Haags voor: gek, mesjokke, idioot, leip, dwaas, knots, krankjorum en niet goed snik. 

Tot mijn grote vreugde waren er tijdens uitreiking van de Grammy Awards ook moderne lichtpuntjes. Adele won maar liefst zes Grammy Awards. Ik ben niet zo’n fan van haar. Natuurlijk vind ik het een zeer goede zangeres, maar ik heb nou eenmaal een andere muzieksmaak. Gelukkig werd ook aan mijn muzieksmaak enigszins voldaan met de Foo Fighters. Ze wonnen de prijs voor de beste rockuitvoering met het nummer “Walk”.
Een prima nummer, maar de clip is wel een beetje jatwerk van de film Falling Down met Michael Douglas. En dat is toch weer een klassieker. 
Jammer dat Whitney niet meer bij de uitreiking van de Grammy Awards kon zijn. Zij was door haar eigen succes kopje onder gegaan. Ik zou nog tegen haar willen zeggen: 'Whitney, you were stupid, but I will always love you.'