Een lege blaas

Redactie

hakunamatafaka stuurde via de submit de volgende column in.

Mijn pisstraal bereikte met gemak de overkant van de sloot. Met een zwierige boog struinde hij moeiteloos over het netelige onkruid heen, om zodoende zichzelf weer eens te overtreffen. Het was immers een prestatie- en geenszins een sloot om grapjes over te maken. Minstens vier meter breed namelijk! Afijn, de urinebuis had zich nu weer tijdelijk geleegd. Eén van de fijnste momenten in het leven overigens, een volle blaas legen. Met name veel bier drinken en dan verzuimen om te gaan pissen, met als gevolg dat de plasbuis welhaast explodeert, en je penis ten gevolge ook nog eens halfstok gaat hangen. Dan plots, wanneer de tijd rijp is, alles eruit kletteren. Een blonde slet met heftige deepthroat capaciteiten, zou het ravissante gevoel nog niet eens kunnen simuleren. Redelijk laveloos, doch euforisch, steigerde ik weer op mijn fiets. Een authentiek ding dat nog had toebehoord aan mijn oudoom hendriekus, een simpele boerenknecht, die in de 2e Wereldoorlog goede daden had verricht. Zo zorgde hij ervoor dat de koeien tijdig werden gemolken, wanneer de boer naar het dorp ging om nieuw vee aan te schaffen. Kortom: een held van het zuiverste ras.

Waar ik heenging? Dat wist ik zelf ook niet. Wel wist ik dat de zon fel scheen, en dat een fietstocht met deze weersomstandigheden geen kwaad kon. Er bevonden zich alleen geen banden op mijn fiets, dus moest ik op de velgen mijn tocht afleggen . Mijn oudoom is nooit zuinig op zijn spullen geweest, blijkt maar weer. Een klootzak van het zuiverste ras. Op de velgen scheurde ik moeizaam door de straten heen. Gelukkig waren de fietspaden verhard met teer. De infrastructuur redde mij op die manier. Tijdens het fietsen zag ik aan de rechterzijde van het pad, een geel bord. Er stond: “Keer om! Wegens werkzaamheden is dit fietspad afgesloten!” Hier had ik maling aan en fietste daarom weloverwogen door. Een constructiemedewerkster,(wist niet eens dat die bestonden) sommeerde mij om te stoppen. ‘Hé ! kun je niet lezen, jongeman?’ riep ze mij, van afstand, snedig toe, terwijl ze allengs mijn richting op liep. Het was een afzichtelijk wijf; ik telde slechts drie tanden in haar mond. Haar monsterlijke gezicht poogde zij te fatsoeneren met goedkope make-up, wat het alleen maar erger maakte. Een kunst op zich om een dergelijk, lelijk portret nog erger te verminken. Bij sommige schepsels vraag je je sowieso af, uit wat voor gat ze zijn gekropen. ‘Ik kan prima lezen,’ gaf ik haar als antwoord, ’ maar de vraag is of jij dit kan? Je ogen staan namelijk zo asymmetrisch van elkaar, dat ik me afvraag of je überhaupt volzinnen kunt lezen. Tenminste, zonder dat ding op je nek negentig graden te draaien. Om over dat gezicht en die rotte bek maar te zwijgen.’ Zonder haar reactie af te wachten scheurde ik snel door. Met mijn fiets, zonder banden, in zicht zat ik op een bankje vrolijk in het rond te turen. Dat ding mocht namelijk niet gestolen worden. Mijn oom hendriekus zou zich dan omdraaien in zijn graf. Hij deed maar, de oetlul.

In een plastic zak lag nog een halve sixpack bier. Ik pakte daar een nieuw blik uit, ontdeed hem van zijn lipje, om daarna een flinke slok te nemen. Op een bankje naast mij zat een jongen, met zijn scharrel, ruzie te maken. Het meisje had dikke tieten, een pront lichaam en dat alles in de juiste verhouding. De jongen was wat dikkig en ver onder haar standaard. Iets wat je veelvuldig ziet in de hedendaagse maatschappij. Het was ongetwijfeld een alfa-klootzakje. Ik beneed hem. Penibele kreten als: ‘klootzak!’ en ‘kuthoer!’ werden in het rond geslingerd. ‘Je hebt met Eva geneukt, vuile viezerik!’ schreeuwde het meisje tegen de jongen. Hij zei daarop: ‘Dat is dikke bullshit, een leugen. Je moet niet alles geloven wat je vriendinnen jou vertellen, stomme slet’ ‘Hoe noemde je mij?’ schreeuwde ze volledig beduusd, ‘Jij, gore kloothommel!’ Daarna gaf ze hem een volle bitchslap in het gezicht. Hij schrok, wreef over zijn wang en barstte vervolgens in tranen uit. Een pathetisch gezicht. Het leek wel een klein kind, die reageren doorgaans ook op die manier wanneer er iets onverhoeds gebeurt. Hij fietste huilend weg. Het meisje wendde zich nu -ook- huilend tot mij. ‘Ik haat jongens,’ zei ze. Standaardleuzen van vrouwen, dacht ik stilletjes. Het verbaasde me overigens dat ze bij het woord “kuthoer”, niet tot geweld overging maar bij “stomme slet” wel. Wat ikzelf een liefelijker term vond. Afijn, ik zei het volgende tegen haar: ‘Ach, ja, die jongen trekt op niets. Hij heeft je vast nooit achterwaarts geneukt en simultaan je tieten afgelikt. Ik ben een acrobaat, ik kan dat soort dingen wel.’ Het schlemiel begon nu zachtjes te lachen. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik daaropvolgend, quasi geïnteresseerd. ‘Amber,’ zei ze. ‘Heb je zin in een leuk spel, Amber?’ – ‘Wat voor spel?’ vroeg ze verbaasd. Ik gaf haar nu de instructies: ‘Ga 5 meter voor mij staan!‘ droeg ik haar op. Ze stond nu ongeveer 5 meter van mij af. Ik haalde mijn leuter tevoorschijn en begon direct met pissen. Het was een hemels gevoel, en zo behaalde ik een nieuw record.