Het Nieuwe Werken

Het is maandag 5 december. Normaal gesproken begeleid ik op maandag kinderen met dyslexie, maar vandaag gaat dat in verband met alle feestelijkheden natuurlijk niet door. Een dagje thuiswerken dus. Na de koffie en de krant nestel ik mij achter mijn laptop. Een mooie gelegenheid om eindelijk eens wat achterstallig werk in te halen. Gedreven begin ik met het opstellen van een ‘things-to-do-lijstje’. Dan gaat de telefoon. Onze onmisbare hulp in de huishouding belt af vanwege een pijnlijke knie. Vervelend, vooral voor haar. Maar omdat ik toch thuis ben, kan ik vandaag in ieder geval zelf wel even een stofzuigrondje door het huis maken. Zo gezegd, zo gedaan. Een uur of wat later zit ik weer op mijn werkplek aan de keukentafel. Als ik net het gevoel heb een beetje op dreef te zijn, gaat mijn mobiel. Mijn middelste dochter. Met een zielig stemmetje vraagt ze me of ik haar kan komen ophalen van school, ze voelt zich helemaal niet lekker. “Natuurlijk schat, ik kom er gelijk aan”. Even later zit ze witjes naast me in de auto, haar fiets achterop. Ik probeer de ernst van het ziekteverzuim in te schatten en het lijkt mij vooral een gevalletje te-weinig-slaap in combinatie met te-veel-pepernoten-en-chocolade. Thuis kruipt ze haar bed in en ik breng haar een kopje thee. Na de eerste slok blijkt dat ik gelijk had, een golf bruine substantie met hier en daar wat brokjes spuit uit haar mond. Zij onder de douche, ik ontferm me over de kots en de was. Vervolgens valt ze heerlijk in haar schone bed in een diepe slaap. Ik sluit haar deur en loop zachtjes de trap af. Het is inmiddels half een. Lunchtijd, geeft mijn buik aan. Onder het eten van mijn boterham lees ik vast wat gegevens door, om ze zo te kunnen gaan verwerken in een verslag. Gelukkig heb ik de hele middag nog. Bieeppp, de vaatwasser meldt dat hij klaar is. Gisteravond vergeten aan te zetten. Ik ruim ‘m leeg, voordat mijn dochters er even zo vrolijk hun vieze vaat tussen zetten. Als ik daarmee klaar ben, komt mijn oudste dochter thuis. “Hé mam, jij bent thuis vandaag?! Leuk. Wil je me zo even helpen met mijn Nederlands? Ik begrijp er echt helemaal niets van. En m’n Duits overhoren, want ik móét hier een voldoende voor halen!” “Tuurlijk schat”. We buigen ons samen, onder het genot van een kopje thee, over ingewikkelde redekundige ontledingen. Wat Duits betreft blijkt het toch effectiever te zijn het eerst geleerd te hebben voordat ze zich door mij laat overhoren, dus dat schuiven we door naar het avondprogramma. “Wat eten we vanavond eigenlijk?”, vraagt middelste dochter, die inmiddels zodanig is opgeknapt dat ze sms, You Tube en Hyves weer tegelijkertijd kan hanteren. O ja, voedsel… Even snel wat boodschappen doen en op de terugweg jongste dochter bij haar vriendinnetje ophalen. “Je bent vroeg”, zegt de moeder van het vriendinnetje. “Klopt, thuiswerkdag vandaag”, antwoord ik. “Lekker is dat hè?”, zegt ze. “Dan kun je eens echt flink doorwerken”. Zoiets ja. Jongste dochter heeft op school van Sinterklaas een spelletje gekregen. Of ik zin heb om… Ach, waarom ook niet. Ik houd van spelletjes doen en zeker samen met mijn dochter. Gezellig. Resoluut schuif ik mijn lijstje terzijde. Dat komt vanavond wel. Of morgen. Of zo.

Het Nieuwe Werken is duidelijk niet mijn ding. Arbeidsproductiviteit op zo’n dag; nul komma nul. Een tegenvaller. Gelukkig werk ik morgen weer gewoon ‘op locatie’. Aan de andere kant kan ik in de ogen van Marja van Bijsterveldt vast niet meer stuk. Zij ziet het namelijk graag gebeuren dat we ons werk ondergeschikt maken aan onze zorg- en opvoedingstaken. Is er vandaag toch nog iets gelukt.