Letterbommen

Zaterdagochtend. Het is niet druk in station Reeshof in Tilburg. Geen forensen. Nou ja, misschien een enkeling. Slechts een paar handenvol mensen die thuiskomen of weggaan. Onder hen een man met een pakketje onder zijn arm. Hij kijkt om zich heen, onderzoekt de omgeving; de stoep, de trappen, de bankjes, het perron. Dan reikt hij met zijn rechterhand naar het pakje. In één soepele beweging plaats hij het op een trede van de trap die leidt naar het perron. Hij kijkt niet meer achterom en haast zich naar de trein die zojuist aangekomen is. Een paar tellen later sluiten de deuren zich achter hem. De politie is inmiddels onderweg. Dankzij een oplettende reiziger die zag hoe verdacht de man zich gedroeg. Zijn schichtige blik, het pakje onder zijn arm. Eén telefoontje was genoeg om alarm te slaan. Agenten waren snel ter plekke, maar de dader was al gevlogen. Met de trein van iets voor elf. Op de een na laatste trede van de trap naar het perron vinden de toegesnelde dienders ‘De Tijdbom’.

Een dag of wat eerder, ergens in Tilburg of omgeving, neemt een man plaats achter zijn computer, met een plannetje. Hij gaat het doen, hij is er klaar voor. Het pakketje ligt al klaar, zorgvuldig geprepareerd, nu nog een tijd en een locatie. Via internet zal hij zijn actie aankondigen, aan een select gezelschap. De goede verstaander zal zijn boodschap begrijpen. Vlak voor elf uur zal hij op de trap van het Tilburgse station Reeshof ‘De Tijdbom’ achterlaten, in de hoop dat een onbekende hem zal vinden. En zal lezen.

Een tijdje geleden hoorde ik van bookcrossing; een initiatief van en voor lezers, dat zijn oorsprong vindt in Amerika. Het concept is simpel: neem een boek uit je boekenkast – die chicklit die je toch nevernooitniet gaat lezen, die thriller die zo slecht was dat je erom moest lachen of die ene roman die je al twaalf keer gelezen hebt omdat hij je zo sterk aan je eerste verliefdheid doet denken – plak er een label op en leg het te vondeling. Met een kreet als ‘lees mij’ of ‘free book’ laat je weten dat het geoorloofd is om het boek mee te nemen. Zo geef je een onbekende lezer een boekje van eigen plank. Omdat je het zo ontzettend goed vond of juist heel slecht.

Maar het zou jammer zijn als het daarmee ophield. Dan kun je net zo goed naar de plaatselijke bibliotheek gaan. Bookcrossing is een avontuur, een queeste, een zoektocht. Wat er na het ‘loslaten’ met je leesvoer gebeurt, is minstens zo interessant. Daarom registreren bookcrossers van over de hele wereld zich op sites zoals bookcrossing.com. Om aan te kondigen wat ze ‘los gaan laten’ en hints te posten waar ze dat gaan doen, om te laten weten welk boek ze waar gevonden hebben en wat ze ervan vonden. Er is maar één regel: wie wat vindt en meeneemt, moet ook wat ‘loslaten’. En nu heeft bookcrossing ook Tilburg bereikt, blijkbaar.

Een boek. Wat de man achterliet en de agenten vonden, was een onschuldig boek. Een boek met de titel ‘De Tijdbom’, maar ondanks die verwijzing naar mogelijke terroristische acties toch niet meer dan een hoop letters op papier, die de dader puur uit liefde voor het geschreven woord achter wilde laten voor een medeliefhebber. Koos hij bewust voor het boek met deze titel en liet hij het met opzet op deze locatie achter? Waarschijnlijk wel. Want bookcrossers maken er een sport van om titel of aard van het boek te verbinden aan een toepasselijke locatie.  Onze Tilburgse terrorist deed aan bookcrossing. En haalde er de krant mee. Was het een satirische actie om onze angst voor terrorisme op de hak te nemen? Of een geslaagde poging om bookcrossing onder de aandacht te brengen?

Misschien had de man helemaal geen diepere bedoelingen met zijn actie. Misschien was hij helemaal niet van plan om zo veel commotie te veroorzaken. Op mij heeft het krantenberichtje in ieder geval wel indruk gemaakt. Laten we boeken plaatsen in plaats van bommen. Ik heb nog een heleboel fraais om te delen. Er is één boek – iedereen zou het moeten lezen – het heet ‘De Aanslag’. Nu nog even bedenken waar ik het zal ‘loslaten’. Een Ikea-vestiging misschien?