Verliefd op de stem van Eva Koreman

Ik hoorde het onlangs ergens op de televisie voorbijkomen. Iemand was verliefd geworden op een stem, terwijl zij de kerel in kwestie tegelijkertijd ook zag. Zeg maar een soort van liefde op het eerste geluid. Ik heb het ook gehad, verliefd zijn op een stem. Ik kon op het werk niet wachten tot ik haar weer aan de lijn had. En toen - maanden later - zag ik haar voor het eerst... De liefde was in één klap over. Nadien heeft haar stem voor mij nooit meer zo geklonken als voorheen. Oppervlakkig? Nee. Ze zag er gewoon niet uit zoals ze klonk. 

Logisch dat ik mij heb voorgenomen nooit meer op een stem verliefd te worden. En ik heb dat ook jaren volgehouden, tot enkele maanden geleden. Ik lag 's nachts in mijn bed te woelen en heb toen uit pure eenzaamheid de radio maar aangezet. En daar was ze... Een stem als nooit tevoren. Zwoel en gevoelig, stoer en soms hees, maar vooral heel erg sexy. En mooi. Ze had een heel mooie stem. Een stem om naar te blijven luisteren. Een stem die gemaakt is voor de radio. Nu is 's nachts radio luisteren sowieso al een heel ander verhaal dan overdag. Overdag hoor je toch veelal mannen dezelfde verhalen vertellen. 's Nachts heeft een radiomaakster toch wat meer de ruimte om iets van zichzelf te laten horen. En 's nachts hoorde ik op Q-music de stem van een Godin. De Godin van Q-music.

Wie was deze dame? Ze heet Eva Koreman, maar meer wilde ik eigenlijk niet weten. Aan stemgeluid hoor je de leeftijd niet. Je hoort ook niet het uiterlijk of de kleur. En de licht Amsterdamse tongval vond ik als Rotterdammer eerder plezierig dan storend. Ik heb er de vrouw van mijn dromen bij gefantaseerd. Als ik 's nachts lig te woelen dan zet ik haar aan. Eva van Q-music. Leuk op de radio en een gevoel voor humor die je bij vrouwen zelden tegenkomt. En zelfspot. Geweldig.

Om die stem van Eva heen, heb ik dus mijn droomvrouw gebouwd. Een jolige meid, ietsjes jonger dan ik, mooie donkere haren en groene ogen, intelligent en lekker brutaal, maar bovenal zo gek als een deur. Met Eva kan ik gezellig ongein en kattenkwaad uithalen. Iemand waarvan mijn moeder (pas) na vele jaren zou durven zeggen - met de nadruk op durven: "Erik, wat is dat achteraf toch een geweldige keuze gebleken. Die past prima binnen de familie." Al maanden ga ik met Eva naar bed en sta ik met haar op, terwijl ik tussentijds Q-Music nog even aanzet. Eva is mijn fantasiegeworden vriendin.

We bespreken van alles, want ook in mijn hoofd hoor ik haar stem. De namen van de kinderen zijn slechts een formaliteit. En Eva wil als we gaan trouwen haar eigen achternaam behouden. Zo is ze nu eenmaal. En dat vind ik niet erg, want dat is typisch Eva. Gekke Eva Koreman. Koreman... Het blijft vreemd om te horen, zeker nu we gaan trouwen. Zelfs uit haar mond.

De drang om haar te Googelen heb ik weten te weerhouden. Dat ze niet boven de dertig lentes zou zijn, dat dacht ik al, anders mag je wel op ander tijdslot radio gaan maken. En ook haar onderwerpen, openheid en brutaliteit deden mij een jeugdige leeftijd vermoeden. Eigenlijk werd ik verliefd op haar stem en daarna ook nog eens op haar guitige uitspraken. Stel, ik zou haar per ongeluk tegenkomen. Nee toch... Dan heb ik er met mijn nogal levendige fantasie natuurlijk een héél andere Eva van gemaakt... Dan kan de echte Eva natuurlijk alleen maar tegenvallen. Die kan daar niet tegenop, tegen mijn Eva.

Maar ooit.. Ooit moest het zover komen. En gisteren sloeg ik een landelijk (gratis) dagblad open en zag ik haar. Geheel onverwachts... Een interview met een foto van Eva. Meerdere foto's van Eva. Van Eva Koreman. Eén waarin ze een drumstok in haar rechterneusgat duwt. Die gekke Eva toch. En mijn fantasiegeworden vriendin? Dat zal wel altijd zo blijven... Maar mocht ze ooit mijn vleesgeworden vriendin worden, dan juich ik dat van harte toe. Eva ziet er namelijk wel uit zoals ze klinkt. Leve Eva en Erik!