Eisen op tafel

De tijd is aangebroken om, in navolging van de  FIFA, mijn eisen kenbaar te maken.
De mijne zijn aanmerkelijk bescheidener dan die van de FIFA, en ze hebben  niet zo veel met het organiseren van een of ander evenement te maken, maar meer met een hoognodige reorganisatie van ons landje.

Eis nummer 1:
De regering betaalt mij, zonder enige tegenprestatie mijnerzijds, dagelijks een bedrag van € 121.975 (honderdeenentwintigduizendnegenhonderdvijfenzeventig euro). Netto, uiteraard. Ik heb uitgerekend, dat ik dit bedrag  nodig heb voor mijn eerste levensbehoeften, zoals huur, gas en licht, telefoon, internet, bioscoop, drank, sigaretten, patat en hamburgers.
(Als er geld betaald moet worden voor het gebruik van vrouwen komt dat er nog bij. Aangezien dit een variabel bedrag is, afhankelijk van de hoeveelheid liefde die ik op enig moment nodig heb,  zal dat per keer apart vergoed moeten worden, zie verder eis nummer:  7).

Eis nummer 2:
De FIFA rot op met  zijn WK-toernooi, en gaat dat op IJsland, in Groenland of op Antarctica doen.

Eis nummer 3:
Wanneer mijn auto beweegt (af te lezen via het GPS systeem) wordt alle verkeer in een straal van 100 km omgeleid, zodat de snelwegen die ik wens te berijden vrij zijn. Als dat niet snel genoeg lukt, wordt 1 rijstrook afgesloten voor het andere verkeer, zodat ik geen oponthoud ondervind op weg naar mijn bestemming.

Eis nummer 4:
Alle rotondes en verkeersdrempels worden verwijderd, zodat ik zoveel mogelijk rechtdoor en over vlakke wegen kan rijden. Dit is niet alleen comfortabeler maar ook veiliger. Uiteraard wordt mijn snelheid nooit gecontroleerd. Er vindt op mij trouwens helemaal geen controle plaats, van welke aard dan ook, behalve medisch en alleen op eigen verzoek. En dan natuurlijk gratis.

Eis nummer 5:
De politie, die zich toch met niets nuttigs bezighoudt, zorgt dat ik overal voorrang krijg, niet alleen in het verkeer, maar ook in winkels, bij pinautomaten, theaters, kortom: altijd en overal.

Eis nummer 6:
Er wordt gezorgd, dat op mijn netvlies uitsluitend nog mooie vrouwen verschijnen. De lelijke worden uit mijn buurt gehouden, zodat mijn uitzicht niet langer verpest wordt.

Eis nummer 7:
Zodra ik de (bijna) dagelijkse behoefte aan vrouwelijk gezelschap voel, stellen die zich zonder protest ter beschikking. Er wordt dagelijks gezorgd voor een aanbod van minimaal 77 exemplaren (zie eis nummer 6) waar ik een variabel aantal uit kiezen kan. De dames wenden zich na gebruik tot de minister van Welzijn voor een vergoeding. De hoogte van de vergoeding zoeken ze onderling uit (die interesseert mij niet), aan de hand van een bewijs van geleverde prestaties met rapportcijfer, dat ik de betreffende dames meegeef. Over het toegekende cijfer kan niet gecorrespondeerd worden.

Eis nummer 8:
Ingezetenen van Nederland, ongeacht afkomst of status, zijn zonder voorwaarden beschikbaar voor klussen, zoals het wassen van mijn autopark, het harken van mijn tuin, stofzuigen, ramen lappen, het in- en leegruimen van de vaatwasser, schilderwerk, buiten zetten van vuilnis etc. Voor deze diensten wordt geen vergoeding gegeven, en weigering leidt tot langdurige gevangenisstraf. In een later stadium wordt een krokodillenvijver benut, om de kosten voor de gemeenschap te drukken.
 
Dit zijn voorlopig mijn eisen. Zodra ik tijd en gelegenheid heb, om er wat meer over na te denken, verneemt u de rest van mijn eisen. Dit is alvast een beginnetje. Met een beetje goede wil, die ik trouwens in ruime mate voorhanden heb, kom ik wel tot 100.

U hoort nog van mij.