Stront!

Hondenpoep is eigenlijk een onderwerp dat toebehoort aan mensen die zelden iets ergers overkomt dan een keertje met hun schoen midden in een hondendrol te belanden. Van die zeurpieten die je ervan verdenkt het er om te doen om zich de kans te geven om boven zichzelf uit te stijgen in klagerige ingezonden brieven in de krant. Maar ook talentvolle zichzelf respecterende schrijvers ontkomen er niet aan, voor ieder van hen komt ooit het moment dat het onderwerp niet langer taboe is. In de zekerheid me in gezelschap te bevinden dat boven elke verdenking staat kan ik dus zonder gêne een keer helemaal los gaan.

Een keertje in de poep trappen is eigenlijk een eufemisme voor de feitelijke omvang van wat je gerust een invasie in je comfortzone kan noemen. Meestal heb je uitgerekend schoenen met profielzolen aan op het moment dat je in een enorme versgedraaide zachte stinkende bolus trapt die midden op het trottoir ligt te dampen. Met heel veel gleuven waartussen de stront zich moeiteloos kan verschansen. Als de dader van het formaat kalf is en dagelijks een hele zak hondenbrokken leeg vreet, is dat een berg uitwerpselen waarin je tot je enkels kan wegzakken. Dat voelt alsof je op drijfzand stapt en je laatste uurtje geslagen heeft.

Zo'n schoen heeft een grondige en langdurige reinigingsbeurt nodig, uit elke groef moet de weerbarstige en weerzinwekkende smurrie gepulkt worden met gereedschappen die daarvoor nauwelijks geschikt zijn. Ik raad een oude fietsspaak aan hoewel het behelpen blijft, maar dat terzijde. Het kost tijd, als je het goed wilt doen veel tijd. En die heb je meestal niet op het moment dat het drama je overkomt. Je bent op weg ergens naar toe en alleen als je heel veel geluk bij een ongeluk hebt is dat naar huis. Als dat niet het geval is, dreigt een huiveringwekkend scenario, het bevuilen van andermans vloer. Dat kan je enorme imagoschade opleveren. Dus veeg je zo goed en zo kwaad, meestal kwaad, je zool af aan de straat en stap je op hoop van zegen je bestemming binnen. In de hoop dat de bagger die je er zelf in de haast niet afkreeg, op zijn plek blijft tot je in de gelegenheid bent, de zaak grondig aan te pakken. Het idee alleen al dat slechts de schoenzool je voeten scheidt van wat resteert na behandeling van de inhoud van een zak Bonzo in hondendarmen, is bijna onverdraaglijk.

Natuurlijk zijn niet de honden verantwoordelijk voor de hondenpoepterreur, die weten niet beter. De kwade geniussen achter de schermen zijn hun baasjes. Zij bepalen de uitlaatroute en dus waar de illegale afvalstort plaatsvindt. Ze staan erbij alsof hun neus bloedt terwijl hun viervoeters, argeloos een bermbom uit hun lijf staan te persen. Zij zijn de Taliban onder de hondenbezitters, fundamentalisten op ontlastinggebied die kennelijk van mening zijn dat zij via de hondenbelasting het recht gekocht hebben om hun omgeving te bevuilen. En dat de gemeente maar een ambtenaar met een poepschep achter elke hond aan moet sturen. Alsof rokers via de accijns op rookwaren een vergunning kopen om overal en altijd wanneer ze door hun behoeften worden overvallen, andermans lucht te mogen vervuilen. Bermbomterroristen zijn het, te beroerd om een zakje mee te nemen om de door hen veroorzaakte milieuvervuiling meteen op te ruimen. Of bang voor de imagoschade, het is niet cool om met een zakje stront rond te lopen.

Of zijn die drollenleggers geen terroristen maar fetisjisten die opgewonden worden als ze er verscholen tussen struiken getuige van zijn dat de schoen van een slachtoffer pruttelend wegzakt in de drol waar zij, via hun trouwe viervoeter voor verantwoordelijk zijn. Het kan een ultieme seksuele fantasie zijn. Hondenpoepseks.