Islamofobie

Het heeft geen zin het nog langer te ontkennen: Ik heb islamofobie opgelopen.
Daar zit ik nou, met mijn goeie gedrag. Best wel confronterend, zo’n nieuwe fobie.
Ik heb nog wel wat fobieën, het is zeker niet mijn eerste, maar daar weet ik de namen niet eens van. Ik ben bijvoorbeeld bang om mij in een grote groep mensen te bevinden. Een drukke markt, of de Kalverstraat op zaterdagmiddag bijvoorbeeld, al kom ik daar maar zelden. Maar als ik daar dan  eens door pure noodzaak terecht kom, dan krijg ik acuut angstaanvallen. En als het lang duurt krijg ik de neiging om me heen te gaan slaan, omdat de medelanders te dicht bij komen, niet opzij gaan of tegen mij aan lopen.

Naar een voetbalstadion krijg je mij niet. Voor geen prijs ga ik vrijwillig en levend in een dergelijke meute dolle honden, ongeacht het belang van de match. Niet dat ik geïnteresseerd ben in sport in het algemeen, of voetbal in het bijzonder, dus dat scheelt. Het is een hypothetisch probleem.
Concerten lokken mij ook niet, want live-optredens zijn altijd slecht, in ieder geval van veel mindere kwaliteit dan studio-opnamen. Die hoor ik dus liever, en dat is dus nog een extra reden om uit de massa te blijven.
Bioscoopbezoek gaat nog wel, maar dan bij voorkeur op zondagmiddag. Het is dan doorgaans rustiger dan op bijvoorbeeld zaterdagavond. Zo vermijd ik dus dat mijn fobie, waarvan ik de naam niet weet, mij in problemen brengt. Mij of mijn medemensen.
En zo heb ik nog wat afwijkingen. Ik ben ook erg bang voor spinnen en torretjes.

Maar ik weet sinds kort, dat ik er deze nieuwe fobie bij heb. Niet zo erg als Wilders con sorte, die er eigenlijk voor behandeld zou moeten worden, maar toch.
Regelmatig gruwel ik van berichten in het nieuws over uitingen van de islam, en soms is het zo erg, dat ik mij afvraag of het nieuws wel waar is. Of het niet allemaal propaganda is van anti-islamieten.
Zoals een tijdje geleden het bericht over een 7-jarig jongetje, dat als spion is opgehangen door de Taliban. Dat kan niet waar zijn, dacht ik toen en nu. Niemand kan zo wreed zijn om een kind te vermoorden. Of wel?
Of dan het verhaal van een groep mannen en vrouwen, die gegeseld werden en tot gevangenisstraffen veroordeeld, omdat het verboden is voor mannen en vrouwen, die niet met elkaar getrouwd zijn, samen te zijn. Dat kan toch niet waar zijn, dacht ik toen en nu. Wat een achterlijke cultuur, als mensen niet eens op eigen gezag een feestje kunnen hebben. Of gewoon een vergadering, weet ik veel waarom ze samen waren. Voor mijn part hielden ze een orgie, wat is daar mis mee? Moeten ze toch zelf weten?

En daar zit dus het probleem. Onder islamitisch bewind mag je het niet zelf weten. Je conformeert je aan de regels van een stel baardapen, die beweren namens ene allah, veronderstelde god, de waarheid te kennen en de wijsheid in pacht te hebben, of je wordt mede namens een vage profeet, die zich zat te vervelen in een zandbak, gekilled. Wat een smerig systeem, dat de persoonlijke vrijheid zo gewelddadig onderdrukt, en zelfs probeert uit te roeien.
Voor mij is de islam niet zozeer een religie, als wel een cultureel, politiek, maatschappelijk- en rechtssysteem, waarin  je je eigen mening op dient te geven en je kop te houden.
Daar wil ik niets van weten, en er valt niet over te praten. Stel je voor, dat onze voorouders niet in opstand waren gekomen tegen de terreur van de kerk, katholiek of protestants. Dan leefden wij nu ook nog onder de knoet van de inquisitie, onder aanvoering van een oude zak in een ver land, met de stomme naam Il Papa. Die kunnen we nu gelukkig straffeloos negeren of tegenspreken, al zijn er nog hele volkstammen die nog steeds blind achter die foute zak en zijn geile pedofiele handlangers aanlopen.

Ik ben ooit voor mijn werk een poosje in Saudi-Arabië geweest, en heb toen gezien hoe het is, als alle vrouwen met een boerka over straat moeten. Het gekste was nog wel, dat het er bloedmooi weer was. In ons klimaat zou zulke kleding nog wel kunnen, meestal. En ik dacht toen en nu, dat het een ernstige vorm van mishandeling is, om zo met vrouwen om te gaan. En ik krijg nachtmerries als ik er aan denk, dat onze vrouwen er ook zo bij zouden lopen. Kortom, ik lust de islamitische cultuur niet. Ik vind het een beetje eng.

In mijn directe omgeving heb ik geen last van moslims. Mijn Marokkaanse buren gedragen zich normaal, hebben schatten van kinderen, ze zijn allemaal netjes en vriendelijk.
Op straat en op het werk mogen ze van mij best een hoofddoekje dragen, als ze dat willen. Maar tegen boerka’s kan ik niet. Als ik een figuur met zo’n tenue zie (want of het wel een vrouw is weet je niet, eigenlijk), komt er iets in mij in opstand. Dat is mijn eigen cultuur, die niet kan en niet wil accepteren dat deze vreemde cultuur te ver binnendringt. Zo’n boerka-uniform herinnert mij er direct aan, dat er onderdrukt wordt. En dat de cultuurdragers engerds zijn.

Onderdrukking is altijd fout, ook en misschien wel vooral als je de meerderheid hebt. En het maakt niet uit, of die uit islamitische, joodse, katholieke of protestantse hoek komt.
Ik wil vrijheid en democratie, al stelt dat laatste misschien niet zo heel veel voor. Het eerste is echter zonder het tweede niet mogelijk.  Ik eis zelfs die vrijheid, van denken en geloven, van spreken en handelen, binnen de wet en met respect voor de grenzen van het fatsoen, voor mijzelf en voor iedereen.
Een cultuur die ‘eerwraak’ toejuicht deugt niet. Er is geen eer in het vermoorden van een dochter die de vrijheid zoekt om over haar eigen leven te beslissen, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Al dit  soort verschijnselen wordt gepresenteerd als excessen, of als misinterpretatie van de handleiding, de koran. Maar een feit is, dat de cultuur het in zich heeft en dat wij er niet van gediend zijn. Ik niet, in ieder geval.
Een cultuur die beweert dat het in orde is om ongelovigen te doden, en die vrijheid van meningsuiting niet accepteert,  lust ik niet. Dat is gewoon een kutcultuur.
En dat gevoel heet, geloof ik, islamofobie.