Over de handigheid van de iPhone en een weggeslingerde column

Collega-columnist Superworm verraste u en mij onlangs door een tweetal heuse iPhone-columns te plaatsen. Leuke stukken.
Getypt in de notitieapplicatie van de iPhone en zonder al te veel aanpassingen, hupatekee, geplaatst op FOK!. Als ik het goed heb begrepen is het ongeveer zo gegaan.
Er is een situatie die het beschrijven waard is en je kunt het direct vastleggen. Handig vind ik dat. 

Schrijven kan overal. Naar en van mijn werk reis ik met de bus. Die reistijd vul ik - naast muziek luisteren, ik luister altijd muziek in de bus. Daar zit meer achter dan alleen muziekliefhebberij, maar daar wijd ik nog wel eens een hele column aan - veelal met lezen, schrijven en mijmeren.
Die drie in willekeurige volgorde, maar het liefst gecombineerd.
Het zijn bijna nooit hele verhalen, meestal uitgebreide aantekeningen. Ik typ mijn kronkels, gedachten en de combinatie daarvan op mijn iPhone. Aan het einde van de rit mail ik het naar mijzelf en is alles digitaal en klaar voor verwerking.

Ik leer met de dag sneller typen op mijn iPhone, mijn aantekeningen worden steeds concreter en hebben steeds minder aanpassingen nodig voordat ik ze invoeg in hetgeen waaraan ik schrijf.
Handig. Alles wordt sneller. Aantekeningen maken wordt op deze manier steeds minder omslachtig. Handig. Erg handig.

Vandaag was het schitterend weer. Met het leukste meisje lag ik bij de Zwolse gracht. We dronken wijn, giechelden. Mijn vriendin maakte Japanse puzzels en ik vroeg me af waarom ik eigenlijk geen boot heb. We grinnikten om een dronken man die van een waterfiets in het water kukelde. We ergerden ons aan dezelfde man omdat hij tijdens het opdrogen vreselijk veel kabaal maakte en strontvervelend was.
Ik had mijn schrijfblokje bij me en een pen.

Die iPhone is handig, erg handig, maar het maakt niet creatief. Het is een schitterend apparaat, maar het is niet romantisch.
Voor mij is het schrijven op mijn telefoon al zo concreet en definitief. Dat is het niet echt, maar wanneer ik mijn aantekeningen regelrecht in Word kan plakken, bewerk ik ze toch minder vrijelijk dan dat ik ze moet overtypen.

Met de hand schrijven of met mijn telefoon is allebei schrijven, maar toch heeft het eerste een meer romantische feel. Ik weet niet of het een heel beste vergelijking is, maar het voelt een beetje als met cd’s kopen of downloaden. Wanneer je een plaatje downloadt, dan kan je de muziek luisteren en je zou zeggen dat dat het doel is van muziek. Maar wanneer je een cd koopt en er gespannen mee naar huis gaat om het te luisteren, dan is dat, hoewel het uiteindelijk om hetzelfde gaat, toch anders.
Ik ga toch minder snel rustig zitten met een kopje koffie bij een gedownload album dan bij een gekocht schijfje. Het is een soort romantiek waar ik van hou. Overigens ook een soort romantiek die veel mensen niet begrijpen.
Immers, schrijven is schrijven en muziek is muziek.
Dergelijke uitspraken heb ik vaker gehoord dan me lief is, maar het enige wat ik er tegenin weet te brengen is dat het niet waar is.

Goed, ik zat dus met het leukste meisje wijn te drinken aan de gracht. Ik had de strekking voor een schitterende column over mijn lief in mijn schrijfblok geschreven. Maar werd net iets te veel gegrepen door de romantiek. Voor ik het wist schonk ik de fles wijn leeg in onze glazen, scheurde de tekst uit het schrijfblok, rolde het papier op, schoof het in de fles en slingerde het de gracht in.
Hoe romantisch is briefpost? Vriendinlief vond het vervuiling, maar desalniettemin heel lief.

Het is een paar uur later nu. Ik heb zojuist de aantekeningen voor deze column van mijn iPhone naar mijn computer gemaild. Want notities maken op een notitieapplicatie gaat toch een stuk sneller dan met een tak proberen een wijnfles uit het water te vissen.

_{(Overigens, wanneer je goed naar de foto kijkt zie je de fles drijven. Foto gemaakt met mijn iPhone.)}