Eindelijk opgelost
Zappend van de ene teleurstelling naar de andere kwam ik op Discovery Science terecht. Meestal wel interessante dingen te zien daar, en ook deze keer was het raak.
Deze aflevering ging over ‘The Future of Sex’. Daarin werd verteld, dat je in de nabije toekomst een robot als partner kunt nemen. Ze zijn zo levensecht, dat je het verschil met een mens bijna niet ziet. De Japanners zijn al erg ver met die techniek, de robots kunnen al praten en binnenkort alles wat een echte mens kan. Fantastisch! Dat gaat wat narigheid schelen.
In de loop van mijn leven heb ik een aantal pogingen gedaan om tot een blijvende relatie te komen. Allemaal mislukt, maar gelukkig wel goed afgelopen. Dat wil zeggen, we zijn er altijd levend uitgekomen, dus dat is niet verkeerd. Uiteraard heb ik wel eens gedacht, dat het aan mij lag, maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik in orde ben. De dames zijn gewoon te zelfstandig voor een zinvolle relatie. Ze luisteren nooit naar mij, en daar word ik echt pissig van. Ik heb wel eens een cursus neuro-linguistic programming gedaan, maar ook met die wetenschap kreeg ik het niet voor elkaar. Ze zijn volgens mij niet te programmeren. Na 38 pogingen met uiteenlopende types ben ik er mee gekapt, en besloot vrijgezel te blijven.
Zodoende heb ik nu mijn handen vrij om met een brok techniek om van te kwijlen aan de gang te gaan, zonder dat ik eerst door een pijnlijke scheiding moet.
Ik schets even de toekomstige gang van zaken.
Op de interactieve website van de Japanse fabrikant stel ik mijn nieuwe levensgezellin samen. Een soort lopende super-opblaaspop, maten, kleur haar, alle uiterlijke features van de vrouw van mijn dromen. Ze heeft het gezicht van Nathalie Kelley, de borsten van Tatjana Simic op 20-jarige leeftijd, en verder het figuur van Doutzen Kroes. En een softwarepakket van karaktereigenschappen, waarvan de belangrijkste is, dat ze van alles kan verzinnen, maar dat ze niets doet zonder mijn toestemming. Levertijd is drie weken, want het spul moet helemaal uit Japan komen.
Dat alles voor de faire prijs van € 995, inclusief oplader voor de accu, afstandsbediening, USB-poort voor koppelen aan de PC, 1 stel ondergoed, 1 jurk en 1 paar schoenen met naaldhakken, en 3 jaar garantie. Made in Japan, absoluut PMS-vrij, batteries included. Ik heb duurdere dames gekend, en die waren zonder garantie. En zonder knop, dus even uitzetten was er niet bij.
Na drie spannende weken komt de melding van de winkel dat mijn bestelling kan worden afgehaald. In de winkel helpt een aardige meneer mij op weg, en legt de werking van de robot uit, alsof ik niet weet hoe je met vrouwen moet omgaan. De taalmodule herkent NL en Engels. En Japans, natuurlijk, maar dat hoeft voor mij niet. De afstandsbediening is hoofdzakelijk voor aan- en uitzetten, verder kan alles met gesproken commando’s geregeld worden. Ik mag voor haar een naam kiezen, en dat wordt Leida, naar mijn eerste liefde.
Nadat we de power aangezet hebben, en zij bij het opstarten haar meester herkend heeft, test ik even snel of alles een beetje werkt. Een paar eenvoudige checks, zoals ‘Draai eens rond!’, ‘Laat je borsten eens zien!’ (de winkelier is wel wat gewend), ‘Assume the position, bitch!’
Alles werkt, eindelijk een vrouw die gewoon doet wat ik zeg. Nog even afrekenen, garantiebewijs afstempelen, de accessoires in een tasje (blanco, discreet) en we kunnen naar huis.
Buiten komt meteen de eerste echte test voor onze nieuwe relatie. Er zijn veel winkels en dat is voor vrouwen fataal, ook voor vrouwelijke robots. ‘Mag ik een nieuwe jurk? Ik heb er maar een, en ik heb ook nieuwe schoenen nodig. En make-up spullen, en wat sieraden. En een jasje, voor als het fris wordt.’
‘Sorry, geen tijd,’ zeg ik. Want ik wil direct naar huis, om haar erotische functies te proberen. En kijk eens, geen boze blikken, geen pruilende uitdrukking, het wordt zonder morren geaccepteerd. De ideale vrouw, lijkt het.
Bij mijn auto aangekomen, een 14 jaar oude Opel Corsa, kijkt ze even zuur, en zegt dan: ‘Moet ik daar in plaats nemen? Ik had minstens een Japanse SUV verwacht!’ ‘Ga zitten trut, en zeur niet,’ zeg ik uit de grond van mijn hart, want ik ben best wel gehecht aan mijn autootje. Het werkt! Ze stapt gewoon in, en blijft vriendelijk kijken. Wat een geweldige aanschaf, dubbel en dwars het geld waard.
We rijden naar huis, en ik negeer haar commentaar op mijn softe rijstijl. Doe ik altijd, niks nieuws. Ik ben nu eenmaal geen wilde rijder. Safety First, is mijn motto.
Thuis kijkt ze even rond, en zegt dan: ‘Je verwacht van mij toch niet, dat ik ga opruimen, wel?’ Oeps, vergeten de eigenschap ‘huishoudelijk’ te selecteren. Even een update downloaden, t.z.t.
‘Nee, Leida,’ zeg ik, ‘jouw werkplek is vooral boven, in de slaapkamer.’
‘Oh, gelukkig,’ zegt ze, ‘ik was even bang, dat je me verkeerd ging toepassen!’
- - - - - - -
Zo gaat het dus worden, in de toekomst. Geen gedoe met elkaar uitpluizen en leren kennen en aanpassen, gewoon lekker gemakkelijk, robotje selecteren en gelukkig worden.
Eindelijk worden mijn relatieproblemen opgelost.