Thuis op boevenpad

@Gertez left home and checked in 2 minutes ago:
I'm at Gareelhoek (Gareelhoek 28, Enschede)

Op pleaserobme.com zie ik hoe mensen online bekendmaken, bijvoorbeeld met Twitter, dat zij nu niet thuis zijn. Omdat die (bewust) onvoorzichtigen ook ergens op het internet in één of ander profiel hun adressen hebben opgegeven, wordt het voor nieuwsgierige mannetjes in gestreept pak en bivakmuts en met een juten zak wel heel eenvoudig een inbraakje te plannen.

In de tijd dat ik net een mobiele telefoon had, maar die weigerde overal mee naar toe te nemen omdat die antenne in mijn broekzak mij bijna onvruchtbaar maakte, heb ik eens moeten inbreken in ons eigen huis.

Om het verhaal een beetje duidelijk te maken, moet ik eerst omschrijven hoe de Arnohari's wonen. Ons huis is een rijtjesbungalow zonder achterom. Een gewoon rijtjeshuis zoals er misschien wel een miljoen zijn in Nederland. Echter, de slaapkamers zijn van de eerste verdieping in de tuin gevallen. Aan de voorkant zit, uiteraard, de voordeur en een garage met een gewone loopdeur. Zoals het al eeuwen in Brabant gaat, komt niemand door de voordeur. Alleen een klink helpt ons er af en toe aan herinneren dat dat rechthoekige ding met brievenbus en twee ramen open kan. Niemand heeft een sleutel. Omdat wij in een buurt wonen waar op iedere oprit een vette Audi, brede BMW of lederbeklede Landrover van de zaak staat (of stond, sinds de crisis is begonnen is het volume blik in de straat behoorlijk gereduceerd) en de tweeverdieners denken heel gelukkig te worden door flatscreens en andere dure apparatuur in de etalage-huiskamers te showen, is het inbraakcijfer hier hoog. Ook de Sjakies (van Flodder, weet je nog?) met een zachte g hebben de luxeartikelen gespot. De overbuurman heeft onlangs twee inbrekers op heterdaad betrapt en twee deuren verder gaat bijna wekelijks het alarm af. Overigens denk ik dat dat laatste meer aan de instellingen van dat alarm ligt. Er hoeft maar een duif te poepen en het is weer herrie in de straat. Toch, de buurt krijgt goede recensies in de Boevenkrant.

Mijn vader nam jaren geleden geen risico en plaatste een knip die je alleen vanuit de binnenkant kon openen op de garagedeur. Niet dat wij een Landrover, een flatscreen of een dure laptop bezitten, maar ‘het idee dat iemand in je huis is gekomen’, zorgde voor een extra barrière op weg naar onze schatkamer.

Van mij mogen ‘ze’ wel een keer inbreken. Ik zou het niet eens zo heel erg vinden als de plaatselijke Polen in een dronken bui besluiten onze 20 kilo zware 1995-beeldbuis te jatten. Dan hebben we een goede reden om eens een nieuwe televisie te kopen. Als de handige Hongaarse Harrie last van zijn rug heeft, ben ik zelfs bereid om te helpen de kast in het zwarte busje te krijgen. Misschien kan ik met die linke Let een dealtje sluiten. Hij zou vast wel een lijntje hebben met een slinkse Slowaak of een sluwe Sloveen die twintig flatscreens heeft, ‘van de vrachtwagen gevallen.’ Wellicht kan de leipe Litouwer mij aan een ‘restpartijtje’ thuisbioscoop helpen. Verder valt hier niet veel te halen. Oma had geen juwelen. Mijn laptop is minder waard dat het treinkaartje naar Tussen Kunst en Kitsch. Goud? Oude Dukaten van de Blokker. Mijn DVD-speler doet retro de laatste weken. Hij geeft alleen nog maar zwartwitte signalen door, vandaar de vraag naar een goedkope nieuwe thuisbioscoop. De pornocollectie bestaat slechts uit voetbalplaatjes van het vrouwenvoetbal. Omdat Albert Heijn daar geen brood in ziet, is de collectie dus niet bepaald indrukwekkend. De boze Bosniër vindt enkel een lege map. Kortom, hoe mooi de Powellpoint-presentatie in het boevenhoofdkwartier ook was, Irak aan de Dommel binnenvallen is niet rendabel.

Maar ik ben bezig in mijn eigen huis in te breken. Het is dus zaterdagnacht. We hebben thuis één gouden regel: staan er minder dan vier fietsen in de garage, dan is niet iedereen thuis en mag de garagedeur niet op de knip. Die avond ben ik te voet. Je voelt hem al aankomen: deur hermetisch afgesloten. Een telefoon heb ik niet, omdat ik graag tweeballig verder wil leven. De deurbel is achter in de slaapkamers niet te horen en ik ben te dronken om over het huis te klimmen en op pa en ma’s slaapkamerraam te bonken, toch een optie die ik had moeten overwegen.

Zeker een halfuur heb ik aan de deur staan wringen. Het lukte me uiteindelijk om die op een kier open te krijgen. Mijn hand kan net naar binnen. Twee schrammen, een blauwe vinger en twee minuten geen gevoel meer in mijn duim later juich ik bijna van opluchting. Het is me gelukt de knip omhoog te heffen. Eén en ander is verbogen en beschadigd, maar ik ben binnen.

Uiteraard, alsof ik in een scène van Home Alone beland ben, rijdt er tijdens mijn inbraakpoging een politiewagen door de straat. De witte auto stopt even en ik hoor mezelf al op het bureau uitleggen dat ik toch echt bezig was mijn eigen huis binnen te komen. Ik heb geen identiteitspapieren bij me. Dat wordt een lange nacht, vrees ik. Gelukkig rijden de agenten verder. Het regent, daarom?

Een paar maanden later staan mijn ouders voor een gesloten deur en lig ik al uren te snurken. Ineens hoor ik een hard gebonk op mijn raam. Mijn hartslag schiet naar Lance Armstrong-niveau. Ik doe mijn gordijn open daar staat mijn vader voor mijn raam. Hij is woest als Wilders die bij de Kruidvat te horen krijgt dat waterstofperoxide niet meer verkocht mag worden. Pa is over het huis geklommen en staat nu in de tuin. De volgende maandag is de knip met het vuilnis ingecheckt voor een enkele vlucht naar de verbrandingsoven. ‘Het is hier heel warm en droog’, stond op kaartje dat we later die week ontvangen.

Morgenmiddag ga ik mijn adres op een profiel plaatsen. Daarna twitter ik (@arnodenatris, follow me!) dat ik naar de supermarkt ben, tussen 13.00 en 15.00 uur. Uiteraard blijf ik thuis. Als de beruchte Bulgaar de huiskamerdeur opent en zijn koevoet in de juten zak wil verbergen, ontvang ik hem met een kopje thee en een glaasje Rakia. Ik wijs hem op de beeldbuis: ‘Is het een cadeautje?’