De avonduren van een sportfanaat (Deel 1: The greatest show on earth)

Mijn leven vliedt heen als een leeglopende ballon. Nu ik in de avonduren van mijn bestaan ben beland, voel ik een enorme drang mijn ervaringen aan het papier toe te vertrouwen. Opdat ik niet vergeten zal; opdat mijn herinneringen levend gehouden zullen worden voordat het definitief nacht voor mij wordt.
Mijn naam is niet belangrijk. Zij zou u niets zeggen maar de dingen die ik heb mogen aanschouwen misschien wel. Sport was en is dé rode draad van het leven dat ik geleefd heb. Ik deel het graag met u dus… stap met mij in de tijdmachine die “Het leven van een sportfanaat” heet.

7 februari 2010: Superbowlsunday, een speciale dag in het leven van een sportfanaat en in het bijzonder een American footballfanaat. Inauguraties van presidenten werden er voor verzet dus je kunt wel nagaan wat het met het gemoed van de “gewone” fan in het veld doet. Bigger than life zeggen ze wel eens in Amerika en in deze uitspraak kan ik me wel vinden.
New Orleans Saints versus Indianapolis Colts in het Dolphin Stadium in Miami. Natuurlijk was ik er ook weer bij en mocht ik wederom een spannende strijd aanschouwen.
In het eerste kwart heersten de Colts. Quarterback Peyton Manning had bijna iedere play genoeg ruimte om zijn spelletje uit te voeren en dat resulteerde in een 0 - 10 voorsprong.
Het tweede kwart kantelde de wedstrijd al maar bracht nog te weinig voor de Saints die “slechts” twee fieldgoals op het bord toverden: 6 – 10 derhalve. Maar de Saints gingen door. Een zeer verrassende onside kick luidde het begin van het derde kwart in. Gewonnen door New Orleans, men moest de bal uit een gigantische kluit trekkende en glibberende spelers halen, zetten de Saints door. Touchdown voor 13 – 10. De Colts hadden echter nog een antwoord klaar en duwden de “Heiligen” ook een touchdown door de strot waarna het dus 13 – 17 stond. New Orleans wist er in dit derde kwart nog een fieldgoal uit te persen en de stand werd naar 16 – 17 getild. Quarterback Drew Brees, later tot MVP gekozen, groeide steeds meer in de wedstrijd en in het vierde kwart was New Orleans volledig los. Een touchdown voor de Saints werd gevolgd door een two-pointconversion en kwam dus 24 – 17 voor. De koek was nog niet op, want een laatste touchdown, na een interceptie,  bracht de stand op 31 – 17. De Colts probeerden er nog een klinkend slotakkoord uit te persen en kwamen nog wel dichtbij een touchdown maar New Orleans hield stand en zo werden de Saints, terecht, voor het eerst in hun bestaan Superbowlkampioen.
Als oude veteraan merkte ik nog wat memorabele hoogtepuntjes op.
Kicker Garret Hartly was de eerste kicker in de historie van de Super Bowl die drie fieldgoals vanaf meer dan veertig yards maakte.
De 96-yard touchdown drive in het eerste kwart gaat de boeken in als de langste drive, samen met die van de Bears in Super Bowl XX.
Matt Stover van de Colts was de oudste speler in een Super Bowl ooit (42 jaar en 11 dagen).

American football. Zelfs in de winter van mijn leven ben ik nog steeds gek op het spelletje. De oude tijden van het football staan mij nog levendig voor de geest. Nog voordat de legendarische Pudge Heffelfinger in 1892 de eerste “betaalde” footballspeler werd, was het spelletje mij al opgevallen. Als sportfanaat dien je de allereerste ontluikingen van nieuwe sporten op te merken.
Iets later, ik praat over begin jaren-20, stond er een team op dat ik vanaf die eerste ogenblikken in mijn hart sloot. Begonnen als “the Decatur Staleys” en “the Chicago Staleys”, werd in 1922 de naam Chicago Bears aangenomen. Ik was op slag verliefd.
Ik herinner mij de grote namen uit het verleden van “da Bears”. Red Grange, George Blanda, Sid Luckman, George Mc Afee, Bronco Nagurski, Joe Stydahar. Ik heb duizendmaal gescandeerd en gejuicht om Dick Butkus, Gale Sayers en Mike Singletary. Ik adoreerde illustere figuren als Jim Mc Mahon, Richard Dent, Walter Payton en natuurlijk George “Pappa Bear” Halas. Sterker nog: ik heb ze allemaal persoonlijk de hand mogen schudden. Dat is het voordeel als je een stokoude sportfanaat bent.
De Bears zijn door de tijd heen vaak succesvol gebleken en dat resulteerde uiteindelijk in een plaatsje in “The greatest show.”
Als ik diep in mijn geheugen graaf, was het 26 januari 1986. Het was een donkere nacht en Super Bowl XX (mooi hè die Romeinse cijfertjes) vond plaats in een volgepakt Louisiana Superdome. Tegenstander New England Patriots werd onder de schoenen van een superieur Chicago Bears vermorzeld. Uiteindelijk werd het 46 – 10 voor mijn beren. Triomfantelijk werd de “Vince Lombardi trofee” aan de grote prijzenkast toegevoegd.
Overigens stonden de Bears nogmaals in de Super Bowl. Helaas werd in 2007 met 29 – 17 van een beter Indianapolis Colts verloren.

Wat trekt mij nu zo in het spelletje? Niet moeilijk uit te leggen want het hele tactische element van American football vind ik mateloos boeiend. Op iedere opstelling van het offensieve team volgt een reactie van de defensieve ploeg. Het is dus niets anders dan een schaakspel in het groot. De spelers worden, als waren zij levende schaakstukken, over het veld bewogen met als doel zoveel mogelijk “yards” af te leggen. Het ultieme doel van iedere ploeg is natuurlijk de “touchdown” te scoren (compleet met “scoringsdansje”).
Het is dus de tactiek die mij bijblijft maar ook het fysieke aspect doet zeker opgeld in deze tak van sport. En de beelden die je aanschouwt zijn geweldig. Kijkt u even mee..?
Schitterend als er een overtreding is geconstateerd en de scheidsrechters dan met hun gele snotlapjes smijten. Even met z’n allen in conclaaf en plots is er de witte rook van hun besluit.
Fantastisch als zo’n draaiende puntbal over zestig, of meer, yards in slow motion door de lucht zweeft, geplukt wordt door een hoog springende gehelmde atleet die dan genadeloos wordt besprongen door een roedel gek geworden rinocerossen.
Meesterlijk als een runningback de bal van de center krijgt aangereikt, wegdraait van de verdediging, zevenenveertig schijnbewegingen maakt en vervolgens over het veld naar de endzone van de andere partij freewheelt. Onderwijl duiken en grabbelen hier en daar verdedigers vergeefs naar de benen van de op volle snelheid liggende runningback.
Een kreet van afgrijzen ontsnapt aan je lippen als je de dierlijke grunten van de spelers hoort wanneer ze met de helmen tegen elkaar de massa in beuken: ‘Oeaah, die was hard!’
Ook de gebezigde terminologie die bij het spelletje hoort werkt aanstekelijk op mijn gemoed.

* Line of scrimmage: Klinkt als de plaats op een oorlogsslagveld waar binnen zeer afzienbare tijd een memorabele slag gaat plaatsvinden.
* Touchdown: Als ik dit hoor denk ik altijd aan een landend vliegtuig of iets dergelijks. Het klinkt vreselijk definitief.
* the Chain Gang: Doet mij denken aan de film “Cadence” van Charlie Sheen waarin hij in een militaire gevangenis beland. Een aantal “inmates” heeft een speciaal loopje (de chain gang) ontwikkeld.
* Alle bowls, of het nu de Super Bowl, de Rose Bowl of de Citrus Bowl is, laten mij altijd watertanden. Ik denk dan aan een grote schaal drank met vruchtjes erin.
* Quarterback: ik kan het niet helpen maar als ik die naam hoor, schieten hamburgers in het algemeen en McDonalds in het bijzonder spontaan in mijn gedachten.

American football. Waarschijnlijk is het het laatste waar ik aan denk als ik het grote zwarte niets inglijd. Als er één sport is die me na aan het hart ligt dan is het dit spelletje wel.
Ik hoop maar dat ze aan de “andere kant” veel sportzenders hebben. Kan ik tot in de lengte der eeuwigheid mijn Bears blijven volgen.