Bloedige Kerstmiss
Als een oude zuurpruim schrijf ik (26) op een virtueel briefje in mijn hoofd een rijtje mogelijke onderwerpen voor mijn laatste column van 2009. Het is bijna Kerst, dus de onvermijdelijke haat aan kerstliedjes op de radio, het overdreven gedrag van klanten en supermarkten en de mooie, maar lastige dertig centimeter sneeuw al onder elkaar. Ook probeer ik wat jeugdherinneringen op te halen aan eerdere Kerstmissen (dan bedoel ik niet slanke blondjes met kerstmutsen). Ooit heb ik een kerstboom gewonnen bij een loterij op de basisschool. Op de laatste schooldag voor de kerstvakantie werd de kerstboom afgetuigd en wie wilde, lootte mee om de bijna naaldloze boom naar huis te mogen slepen. Daar stond ik dan in de huiskamer. Ik had een spoor naalden achtergelaten en in mijn kapotte handen een groene, kale stok. Hoera, ik had ook eens iets gewonnen! Ma had de stofzuiger al gepakt en pa kon niet wachten het brandhout met zijn snoeischaar tot mootjes te knippen.Veel meer kan ik er niet over vertellen. That’s it wat het kerstboomdrama betreft. Kerst is sowieso niet boeiend in huize Arnohari. Twee dagen op de bank chillen (kan dat woord nog eind 2009?) en dan in het café kansloos proosten en een kerstballengevecht uitlokken. Dat is verder prima en heerlijk, maar niet interessant voor een laatste column van het jaar.
Dan maar even inspiratie zoeken op televisie. Op het Journaal veel sneeuwellende. Een man klaagt over de NS. Nou is dat geen nieuws maar een continuïteit. De man lijkt oprecht boos. Hij is gestrand op Utrecht CS en vindt het belachelijk dat hij geen eten of drinken krijgt van de spoorwegen. Heel subtiel heeft de cameraman de Kiosk op de achtergrond in beeld gebracht. Zoals iedereen, denk ik, roep ik dat de winkels gewoon open zijn. En dat zijn er veel, in en nabij Utrecht CS.
Terwijl ik met Tipp-Ex het kerstgedachtenpapiertje witkwast alsof ik het Museum of Modern Art probeer te bezwangeren, zie ik een insect op het kozijn.
Nee, hè? Arnohari, je gaat toch niet wéér een column aan muggen op je kamer wijden?
Sorry. Het is echt een mug en ik heb verder niets columnwaardigs meegemaakt. Het is de kortste en in mijn beleving nu de koudste dag van het jaar. Het enige dat nog aan de zomer doet denken is de stapel vakantiegidsen op tafel. Toch zwerft er nog een mug rond op mijn kamer. Niet dat het op mijn kamer tropisch warm is. Sinds Arnohariëtte met een zware longonsteking thuiszit, is mijn kamer killer dan de blik in de ogen van de Playboyredacteur die te horen kreeg dat er wegens ‘downloadproblemen’ en 'iets met Mininova' voorlopig niet gephotoshopt mag worden. En dat net nu er shoots van een zestigjarige zijn gemaakt. Heb ik weer: vriendin ziek thuis en de Playboy minder opwindend dan de c:\-schijf van Bas van der Vlies. Trouwens, Bas ooit zien lachen? Dan lijkt-ie op Baby uit Dinosaurs.
Meteen moet ik denken aan een berichtje op nu.nl van een aantal weken geleden. In mijn provincie, Brabant, zijn bij importeurs van autobanden exotische muggen aangetroffen. De Rock-Pool Mosquito is tegelijk met autobanden het land in gekomen. Overigens vind ik dat de meest coole naam voor welk dier dan ook. En als ik ooit een metalband zou beginnen… Voor ik verder typ, bestudeer ik het beestje nog eens goed.
Haal maar even koffie want ik ben even een tropische mug voor een achtergrond van dertig centimeter sneeuw aan het bekijken…
De minivampier heeft niet veel interesse in mij. Ik voel me meer genegeerd dan Hans van der Togt bij het jubileumfeest van RTL, meer dan Paris Hilton in een gaybar. De laatste keer dat iemand zo onbeweeglijk heb zien kijken was toen ik voor een spiegel zat tijdens een sollicitatiegesprek. Zo word je dus een kleine zelfstandige. Dat geeft me wel de gelegenheid het diertje op z’n Steve Irwineriaans te bewonderen. Ik pas nu hogere choronimidologie toe, maar kan niet zeggen of dit zo’n Redneckbuzzer is. In het bericht staat dat de Rock-Pool Mosquito in theorie in staat is een ziekte bij zich te dagen, zo blijkt uit onderzoek. In theorie? Dus het beestje heeft er wel over gelezen, maar krijgt in de haven van New York tussen de autobanden van zijn baas een pakketje mee en heeft geen idee hoe het overdragen werkt.
Flauw.
De mug met de naam van een rockband die gitaren sloopt alsof het bananen zijn, krijgt bij mij het imago van een smokkelantilliaan die zeventig bolletjes cocaïne opsnuift alvorens hij de Koninklijke Blauwe Zwaan induikt. Ik krijg bijna medelijden met de mugjes.
In de zomer bedrijf ik muggengenocide. Ik heb respect voor al het leven, behalve voor muggen. Dat gezoem deporteert mij nog eens naar het gesticht, afdeling gevaarlijk en onberekenbaar. Nu twijfel ik. Zal ik de mug gratie verlenen? Ik hoor hem ’s nachts immers niet zoemen en hé, het is bijna Kerst, dan zijn we toch allemaal lief voor mens èn dier?
Stel. Stel dat dit één van de reisgenoten van de Rock-Pool Musquito Express is. Stel dat dit die ene Amerikaanse mug is die zijn praktijkexamen wel gehaald heeft. Ik laat mijn oerrelaxte Kerst niet bederven door één insect. Ook Rocky moet dood. Ik pak de Playboy onder mijn bed en zwaai naar het kozijn als een op drift geraakte zweefmolen in een LSD-trip. Op de donkerste dag van het jaar gaat het licht definitief uit voor Rocky. De foto in de Playboy doet nu vermoeden dat Patricia Paay qua voorplantingsmogelijkheden nog niet in de menopauze is beland. Goed gemikt van mij, dat wel.
Relaxte dagen en tot volgend jaar! Als die man nog steeds rondhangt in de stationshal in Utrecht, wil iemand hem een kopje koffie en een croissantje aanbieden?